- Περισσότεροι από 600 άνθρωποι που πέρασαν τη νύχτα στην αίθουσα αφίξεων του πρώην δυτικού αεροδρομίου έφυγαν το μεσημέρι με τα πόδια - Σύροι, Ιρακινοί και Αφγανοί ξεκίνησαν άλλοι με προορισμό τον Πειραιά κι άλλοι για το κέντρο της Αθήνας - Όλοι θέλουν να φτάσουν στην Ειδομένη για να είναι στα σύνορα όταν αυτά ανοίξουν - "Είμαστε άνθρωποι" έγραφαν χαρτιά που είχαν στα χέρια τους - Λεωφορείο και τραμ αρνήθηκαν να σταματήσουν για να επιβιβαστούν
Άλλοι έφυγαν με προορισμό τον Πειραιά. Άλλοι για την Αθήνα. Όλοι τους, πρόσφυγες και μετανάστες που πέρασαν τη νύχτα στο πρώην δυτικό αεροδρόμιο στο Ελληνικό. Αλλά δεν θέλουν να μείνουν εκεί. Θέλουν να φύγουν για την Ειδομένη. Και έφυγαν με τα πόδια.
Το μεσημέρι της Παρασκευής (26.02.2016) όπου κι αν κοιτούσε κανείς στην παραλιακή, από το Ελληνικό ως το Φλοίσβο έβλεπε ανθρώπους με τα τελευταία υπάρχοντά τους στα χέρια τους να περπατούν. Πρόσφυγες και μετανάστες από τη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, περισσότεροι από 600 άνθρωποι, πήραν το δρόμο για τον Πειραιά ή την Αθήνα.
Από εκεί πιστεύουν (περισσότερο ελπίζουν) να βρουν τον τρόπο για να φτάσουν στην Ειδομένη, στα σύνορα της Ελλάδας με την ΠΓΔΜ. Όσοι επιλέγουν να κινηθούν προς τον Πειραιά το κάνουν γιατί ξέρουν ότι ίσως από εκεί φύγουν πούλμαν για τη Βόρεια Ελλάδα. Άλλοι κινούνται προς το κέντρο της Αθήνας για να ψάξουν να βρουν την άκρη μόνοι τους για να φτάσουν στα σύνορα.
Ξέρουν ότι τα σύνορα είναι κλειστά. Πως δεν θα τους αφήσουν να περάσουν. Αλλά θέλουν να πάνε εκεί και να περιμένουν μήπως κάποια στιγμή ανοίξουν τα σύνορα. Να είναι κοντά στο όνειρο.
Ξεκίνησαν με τα πόδια γιατί δεν είχαν άλλη επιλογή. «Δεν θέλουμε να μείνουμε εδώ» είπαν καθώς έφευγαν από το Ελληνικό, όπου την περασμένη νύχτα βρήκαν καταφύγιο. Μόνο που όταν έφτασαν στη στάση για να πάρουν λεωφορείο προς τον Πειραιά ή την Αθήνα, κανένα δεν σταμάτησε. Όπως δεν σταμάτησε και τουλάχιστον ένας συρμός του τραμ.
Αλλά δεν τους πτοεί ούτε αυτό. Έχουν περπατήσει χιλιόμετρα και χιλιόμετρα για να φτάσουν από τις χώρες τους μέχρι εδώ. Δεν θα τους τρομάξουν μερικά ακόμα. Οικογένειες ολόκληρες, με το λιγοστό βιός που τους απέμεινε, με μικρά παιδιά στην αγκαλιά ή δίπλα τους, περπατούν κατά μήκος της παραλιακής. Ένα “καραβάνι” απελπισίας, απόγνωσης, θάρρους και ψυχικών αποθεμάτων.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΑΜΟΥ