Παύλος Παυλίδης: Ο άνθρωπος που επι 18 χρόνια δίνει όνομα σ’ εκείνους που χάνονται στη λάσπη του ποταμού Έβρου

Ο ιατροδικαστής, η δράση του οποίου έχει ξεπεράσει τα σύνορα της Ελλάδας αφού έχει γίνει θέμα σε πολλά δυτικά ΜΜΕ, προσπαθεί μέσα από μικρές λεπτομέρειες, ένα δαχτυλίδι, ή ένα τατουάζ να οδηγήσει στην ταυτοποίηση ενός ανθρώπου. Ωστόσο όπως τόνισε ο ίδιος ο κ. Παυλίδης στο newsit.gr: «Δεν είναι καθόλου εύκολο να αναγνωριστεί κάποιος απο τα αντικείμενα».

Συνολικά στον Έβρο απο το 2000 μέχρι και το 2017 ανασύρθηκαν 359 πτώματα, εκ των οποίων 326 άνδρες και 33 γυναίκες. Απο αυτούς, έχουν αναγνωρισθεί μόνο 103! «Αυτοί οι νεκροί είναι μόνο απο την ελληνική πλευρά. Δεν είναι απο την τουρκική πλευρά γιατί εδώ ο ποταμός χωρίζεται στη μέση. Όσα πτώματα βγουν απο το μέσο του ποταμού στην Ελλάδα έρχονται στο πανεπιστήμιο στην Αλεξανδρούπολη. Όσο βγουν απο την τουρκική πλευρά πάνε στην Τουρκία», εξηγεί ο ίδιος.

Και συνεχίζει: «Όταν βρεθεί ένας νεκρός είτε απο τους κυνηγούς είτε απο τον στρατό ή την αστυνομία ή τους συνοριακούς, καλείται η αστυνομία όπου γίνεται ένας πρώτος έλεγχος του νεκρού. Αναζητούν δηλαδή ταυτότητα, διαβατήριο, κάποια έγγραφα που να πιστοποιούν την ταυτότητα του και λαμβάνονται φωτογραφίες στο χώρο που βρέθηκε ο νεκρός. Εν συνεχεία μεταφέρεται στο εργαστήριο ιατροδικαστικής στην Αλεξανδρούπολη».

Ο κ. Παυλίδης εξηγεί επίσης ότι ο ποταμός βγάζει τους νεκρούς μετά απο πολλές μέρες. Όλοι ειναι σε κατάσταση σήψης και το πρόσωπο δεν αναγνωρίζεται. Δεν είναι όπως στα νησιά που θα πεθάνει κάποιος τώρα και θα τον βρουν μετα απο τρεις ώρες. Σε εμάς τα σωματικά χαρακτηριστικά και του προσώπου είναι αλλοιωμένα λόγω σήψης. Οποτε δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιος ειναι ο άνθρωπος αυτός. Το πρόσωπο δεν αναγνωρίζεται.

«Έτσι, εδώ πλέον εκ νέου γίνεται μαζί με την αστυνομία φωτογράφιση του νεκρού. Μετά, ψάχνουμε πάλι το νεκρό και καταγράφουμε όλα του τα ρούχα και τα προσωπικά του αντικείμενα. Τα προσωπικά αντικείμενα και τα τατουάζ αποτελούν ενδεικτικά σημεία αναγνώρισης. Δεν τα δεχόμαστε ως αποδεικτικά στοιχεία».

Όπως εξηγεί ο κ. Παυλίδης, στο μακάβριο αλλά και τόσο ανθρωπιστικό έργο που έχει αναλάβει τα στοιχεία που βοηθούν στο να διακριβωθεί η ταυτότητα ενός νεκρού είναι αν έχει κάποιος τατουάζ. Κι αυτό γιατί όταν τους αναζητούν οι συγγενείς τους τα δειχνουν και έτσι μπορούν να τους αναγνωρίσουν. Όπως και ένα δαχτυλίδι για παράδειγμα, ή κατι που φοράει στο λαιμό. «Παίρνουμε DNA από όλους τους νεκρούς και όταν έχουμε την ένδειξη αυτή παίρνουμε και απο τους συγγενείς του θανόντα. Τα στέλνουμε στην Αθήνα στα εγκληματολογικά εργαστήρια και κάνουν την ταυτοποίηση».

Το τραγικό είναι ότι πολλές φορές οι νεκροί βρίσκονται χωρίς ρούχα, γιατί μέσα στο ποτάμι όταν μείνουν 10 μερες ή ένα μήνα τα ρούχα μαλακώνουν και φεύγουν λόγω τυμπανισμού και σήψης.

«Οι συγγενείς άλλες φορές έρχονται απο μόνοι τους και αναζητούν τους ανθρώπους τους, άλλες φορές απευθύνονται στην αστυνομία. Εξαρτάται απο το που βρίσκεται ο κάθε συγγενής. Αν ένας πατέρας ή μια μητέρα βρίσκονται στο Πακιστάν ή το Αφγανιστάν, καταλαβαίνετε οτι δεν μπορούν να έρθουν στην Ελλάδα. Μέσω όμως της Ερυθράς Ημισελήνου που επικοινωνεί με τον Ερυθρ’ο Σταυρό γίνεται η ανταλλαγή στοιχείων. Αν όμως κάποιο συγγενικό πρόσωπο μενει στην Ευρώπη και μπορει να μετακινηθεί εύκολα, έρχεται στην Ελλάδα και απευθύνεται στην αστυνομία που συνεργαζόμαστε πρωτίστως. Τα προσωπικά αντικείμενα απο την στιγμή που δεν αλλοιώνονται τα κρατάμε όσο καιρό χρειαστεί. Πετάμε μόνο τα ρούχα του νεκρού».

Ο κ. Παυλίδης προσπαθώντας να δείξει πόσο έχει αλλάξει το μεταναστευτικό εξηγεί: «Οι νεκροί ειναι κυρίως άντρες σε ποσοστό 70-80%. Απλώς μεχρι το 2010 είχαμε 99% άνδρες ηλικίας 20 με 25 ετών που έφευγαν απο τις χώρες τους να βρουν δουλειά στην Ευρώπη. Από το 2010 και μετά είχαμε μια αύξηση των γυναικών λόγω του πολέμου στην Συρία, οπότε έχουμε αλλαγή του μεταναστευτικού. Περνάνε οικογένειες πλέον, όχι μονο εργαζόμενοι ή νεαροί που θέλουν να ψάξουν δουλειά. Τα περιστατικά επίσης, είναι αυξημένα τον χειμώνα λόγω των βροχών. Τα νερά είναι φουσκωμένα και είναι πιο επικίνδυνο να περάσουν τον Έβρο. Βέβαια το θέμα ειναι οτι μπορεί ένας άνθρωπος να περάσει τον Οκτώβρη και εμείς να βρουμε το πτώμα του τον Ιανουάριο. Η λάσπη και η ιδιοσυγκρασία του ποταμού είναι τέτοια που κρατάει τους νεκρούς, τα σώματα, κατω στο βυθό».