Σε ηλικία 102 χρόνων άφησε σήμερα (14.11.2024) την τελευταία του πνοή στην Μυτιλήνη ο Αντώνης Αλεξανδρής, ο ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες ήρωες που είχαν ζήσει την φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Αντώνης Αλεξανδρής ή αλλιώς ο «κρατούμενος 8425» του στρατοπέδου Stein Krems και Bernau επί Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μέχρι και πριν την πανδημία του κορονοϊού, άνοιγε πρώτος τις παρελάσεις στην προκυμαία της Μυτιλήνης, φορτωμένος με το λάβαρο του Συνδέσμου των θυμάτων και αναπήρων πολέμου του νησιού.
Δυστυχώς στο πλευρό του δεν βρισκόταν κανένας μιας και ήταν ο μόνος που είχε απομείνει.
«Ήμασταν πολλοί κάποτε… Θύματα για τη σημαία και την πατρίδα. Τώρα απόμεινα μοναχός. Τελειώσαμε…», είχε πει τότε στο ΑΠΕ ΜΠΕ.
Όταν πια κατά τη διάρκεια της παρέλασης έφτανε στην εξέδρα των επισήμων, ο δήμαρχος τον οδηγούσε πάνω, δίπλα στους επισήμους.
Τελευταία φορά ήταν το 2019 επί του δημάρχου Μυτιλήνης Στρατή Κύτελη και τον περιφερειάρχη Βορείου Αιγαίου Κώστα Μουτζούρη.
«Τα κατάφερες κυρ Αντώνη. Μια χαρά είσαι» του είχαν πει δημοσιογράφοι του ΑΠΕ – ΜΠΕ λίγο μετά από την τελευταία παρέλαση στην οποία συμμετείχε στις 28 Οκτωβρίου του 2019.
«Πώς τα κατάφερες κι έφτασες σε τέτοια ηλικία μετά από όσα τράβηξες;» τον είχε ρωτήσει τότε το ΑΠΕ – ΜΠΕ.
«Ο χάρος είναι φίλος μου πια. Ξέρεις πόσες φορές συναντηθήκαμε και με ξεπέρασε; Αλλά πού ‘σαι….Πίνω και κανένα ούζο πότε πότε… Τι ένα δηλαδή… Τσιγάρο δεν έβαλα στο στόμα μου όλα μου τα χρόνια, αλλά ούζο έχω πιει και τρία-τέσσερα λιμάνια» είχε πει γελώντας.
«Του χρόνου άμα έχω φύγει να πάρετε δυο νέοι το λάβαρο και να το περάσετε στην προκυμαία. Να ησυχάσουν οι ψυχές όλων. Άντε γεια τώρα. Και να αντέχετε. Όλα τα μπορούμε…», επιθυμούσε για όταν φύγει.
Στην επόμενη παρέλαση, δυο νέοι ας βγουν πρώτοι με το λάβαρο του Συνδέσμου των θυμάτων και αναπήρων πολέμου της Λέσβου, όπως ακριβώς ήθελε ο κυρ Αντώνης ώστε να τιμήσουν και αυτών και τις ψυχές όσων έφυγαν.
Δείτε βίντεο από την συμμετοχή του στην παρέλαση το 2017:
Ο Αντώνης Αλεξανδρής γεννήθηκε το 1922 στο Σκουτάρο της Βόρειας Λέσβου και υπήρξε κρατούμενος επί Κατοχής στο στρατόπεδο Παύλου Μελά της Θεσσαλονίκης.
Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης από τα οποία κατάφερε να επιζήσει.
Για τον εμφύλιο στον οποίο έμεινε ανάπηρος έλεγε: «έτσι έπρεπε είπαν. Δεν ξέρω πια…».
