Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 64 ετών άφησε τα ξημερώματα της Παρασκευής (26.03.2021) ο Μιχάλης Αδάμ, ένας από τους πιο γνωστούς και σημαντικούς θεατρικούς παραγωγούς της χώρας.
Η είδηση πως ο Μιχάλης Αδάμ έφυγε από τη ζωή βύθισε στη θλίψη ανθρώπους που είχαν συνεργαστεί μαζί του στο θέατρο. Ως παραγωγός είχε ανεβάσει παραστάσεις που σάρωσαν, όπως «Cats», «Mamma Mia», «Jesus Christ Superstar», «Rocky Horror Show» και πολλές άλλες.
Ο Μιχάλης Αδάμ είχε φέρει στην Ελλάδα πολλές παραστάσεις που άφησαν ιστορία, συζητήθηκαν από το κοινό και κέρδισαν τις εντυπώσεις. Ήταν πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος στο Θέατρο Badminton.
«Χάσαμε πριν από λίγες ώρες τον αγαπημένο μας φίλο, τον αδελφό μας Μιχάλη Αδάμ. Αιώνια η μνήμη σου Μιχάλη μου. Να οργανώνεις παραστάσεις στα λιβάδια του ουρανού μέχρι να συναντηθούμε πάλι. Έχουμε τόσα πολλά να πούμε και να κάνουμε ακόμη», έγραψε στο Facebook ο Στράτος Φαναράς, κάνοντας γνωστή τη θλιβερή είδηση.
«Ένας άνθρωπος που πραγματικά αγαπούσε το θέατρο και τους ηθοποιούς…. Καλό ταξίδι Μιχάλη», έγραψε η ηθοποιός Ελισάβετ Μουτάφη.
Ποιος ήταν ο Μιχάλης Αδάμ
Ο Μιχάλης Αδάμ τελείωσε την Ανωτάτη Βιομηχανική στον Πειραιά και τη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία και εργάστηκε ως δάσκαλος και προπονητής μπάσκετ, ενώ ασχολήθηκε και με τη δημοσιογραφία. Το 1990 ένα ταξίδι στη Σαντορίνη θα γίνει η αφορμή να επισκεφτεί τη Νέα Υόρκη για μερικές μέρες και τελικά να μείνει εκεί για 15 χρόνια.
Στην αρχή εργάστηκε σε ραδιόφωνα και εφημερίδες, ενώ το 1994 μαζί με τη σύζυγό του, έφτιαξαν την «ADaM Productions», μια εταιρεία παραγωγής η οποία θα ασχοληθεί με τη διοργάνωση εκδηλώσεων στις ΗΠΑ και στην Ελλάδα. Το 2003 επέστρεψε στην Ελλάδα και ξεκίνησε μαζί με τους ιδιοκτήτες του «Half Note Jazz Club», το Big Top Theater- μια τέντα στο προαύλιο του Allou Fun Park στου Ρέντη, που φιλοξένησε αρκετές παραστάσεις για περίπου έναν χρόνο. Το 2004 ξεκίνησε να υλοποιεί την ιδέα του θεάτρου Badminton.
Το 2005 φιλοξένησε εκεί το μιούζικαλ «Cats» με τεράστια επιτυχία κόβοντας 100.000 εισιτήρια. Στη συνέχεια, συμμετείχε στον διεθνή διαγωνισμό για τη μακροχρόνια μίσθωση της ολυμπιακής εγκατάστασης, τον οποίο κέρδισε το 2006.
Η συνεργασία με τον Μίκη Θεοδωράκη
Ο Μιχάλης Αδάμ είχε συνεργαστεί με δεκάδες καλλιτέχνες. Μιλώντας πριν από μερικά χρόνια στην ιστοσελίδα In2life, είχε αναφερθεί στη συνεργασία του με τον Μίκη Θεοδωράκη και τη συναυλία σε 27 πόλεις της Αμερικής.
«Εκείνη την περίοδο, περίπου το 1993- 1994, μου ζήτησε ο Μίκης Θεοδωράκης με τον οποίο είχαμε γίνει φίλοι από το τηλέφωνο, μέσω και του Κώστα Σπηλιάδη, να τον ακολουθήσω σε μια περιοδεία που είχε σε 27 πόλεις στην Αμερική, να τον βοηθήσω στις δημόσιες σχέσεις και γενικώς να εμπλακώ με την παραγωγή. Είχαμε 150 άτομα: Ορχήστρες, χωρωδίες, τραγουδιστές. Αυτό ήταν το επόμενο βήμα. Η… χαριστική βολή είχε πάλι να κάνει με μια από τις μανίες, τους ινδιάνους, τα ρεμπέτικα, τα γκόσπελ, που σού έλεγα ότι είχα στην Αμερική. Την περίοδο λοιπόν που είχα μανία με τα γκόσπελ, πήγαινα στις εκκλησίας της Αλαμπάμα και του Χάρλεμ και άκουγα κάθε Κυριακή.
(…) Είχα ένα φίλο εδώ στο Φεστιβάλ Αθηνών το 1995 και μου λέει «γιατί δεν κάνεις και μια πρόταση στο φεστιβάλ να φέρεις μια γκόσπελ χορωδία;». έκανα λοιπόν την πρόταση να φέρουμε μια χορωδία από το Τζάκσον του Μισσισιπί συγκεκριμένα, με 150 άτομα. Αυτό το έκανα όντας εντελώς άσχετος με τη δουλειά. Η πρόταση περιελάμβανε την παρουσίαση της γκόσπελ παράστασης στην Ακρόπολη, στο Ηρώδειο. Το δέχτηκαν κι έτσι ξεκίνησε».
Για το πως ασχολήθηκε με τις παραγωγές, είχε πει στην ίδια συνέντευξη: «Απλώς ήμουν “φανˮ των θεαμάτων. Από μικρός είχα πολλούς φίλους που ήταν ηθοποιοί, που ήταν μέσα στα θέατρα. Αυτή η διαδικασία μου άρεσε πάντα. Πιτσιρικάς ακόμη ήμουν συνέχεια στο Ανοικτό Θέατρο του Μιχαηλίδη στην Κυψέλη. Μου άρεσε όλη η διαδικασία της προετοιμασίας της παράστασης. Ήθελα να βοηθήσω, να δω τι γίνεται και τι δε γίνεται, πως γίνεται και τα λοιπά. Πάντα λοιπόν είχα σχέση με αυτά τα πράγματα, δεν είχα ασχοληθεί επαγγελματικά. Μετά βρέθηκα στη Νέα Υόρκη καταπιάστηκα με τη δημοσιογραφία, κάνοντας αρκετό ραδιόφωνο και δουλεύοντας σε εφημερίδες. Εκεί στην ουσία άρχισαν τα καλλιτεχνικά δρώμενα να γίνονται επαγγελματικό μου αντικείμενο. Θυμάμαι στα τέλη του 1980- αρχές του 1990 είχα μια εκπομπή σε ένα ραδιόφωνο- Cosmos FM λεγόταν- στη Νέα Υόρκη. Ήταν μια τρίωρη πολιτική και πολιτιστική εκπομπή κάθε Σάββατο- κάτι σαν μαγκαζίνο, μέσα από την οποία απέκτησα και διατήρησα πολλές σχέσεις με καλλιτέχνες. Επειδή εγώ είχα μόλις πάει στην Αμερική και είχα πιο πολλή σχέση με την πατρίδα από ό,τι άλλοι παραγωγοί, μου είχαν εμπιστοσύνη.
Έτσι κάποιος που μπορεί να ήθελε να δώσει μια συνέντευξη, προτιμούσε να τη δώσει σε εμένα παρά σε κάποιον άλλον. Ένιωθε εμπιστοσύνη- ότι δεν θα τον εξέθετα. Μέσα σε αυτή όλη τη διαδικασία, είχα και εγώ μια δική μου μανία με τα ρεμπέτικα. Κατά καιρούς είχα διάφορες μανίες, αλλά εκείνο τον καιρό είχα μανία με τα ρεμπέτικα. Ήταν κάποιοι ρεμπέτες που είχαν μεγαλουργήσει στην Αμερική. Μιλάω για έναν τεράστιο μουσικό θησαυρό που έχουμε και αφορά υλικό από τις αρχές του αιώνα μέχρι το ’30. Είναι ηχογραφήσεις που έγιναν που έγιναν εκεί μέχρι να κάνει την πρώτη ηχογράφηση εδώ η Columbia το ΄31 και που θα είχε χαθεί, αν δεν υπήρχαν κάποιοι «τρελοί» παραγωγοί. Είχα ανακαλύψει κάποιον – έχει πεθάνει τώρα βέβαια – Τίτος Δημητριάδης λεγόταν- ο οποίος έπαιρνε ένα κασσετόφωνο της εποχής με τις τεράστιες μπομπίνες, ερχόταν εδώ στην Ελλάδα, μάθαινε ότι υπήρχε ένα κουτούκι φερ’ ειπείν στον Πειραιά, και ηχογραφούσε τα τραγούδια. Τα έπαιρνε πίσω στην Αμερική και τα περνούσε σε δίσκους. Και έτσι έχουν σωθεί ένα σωρό τραγούδια. Δηλαδή υπάρχουν τραγούδια που έχουν βγει στην Αμερική το 1915 ή το 1920, γραμμένα από ανθρώπους που δεν είχαν πάει ποτέ τους στην Αμερική».