Έφυγε από τη ζωή την Παρασκευή το βράδυ ο ηθοποιός Τάκης Σπυριδάκης σε ηλικία 61 ετών νικημένος από τον καρκίνο. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη με την ταινία "Γλυκιά Συμμορία". Αγαπήθηκε ως "Μπαλούρδος" στο Λούφα και Παραλλαγή. "Αγαπούλα πούλα" έλεγε στις τηλεοπτικές διαφημίσεις που άφησαν εποχή.
Ο Τάκης Σπυριδάκης γεννήθηκε στην Αίγινα στις 4 Φεβρουαρίου 1958 και ήταν ηθοποιός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Ήταν απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου.
Είχε συμμετάσχει σε 13 ταινίες, ενώ το σκηνοθετικό του ντεμπούτο πραγματοποίησε το 1994 με την ταινία “Ο Κήπος του Θεού”, της οποίας έγραψε και το σενάριο. Η ταινία τιμήθηκε με 7 κρατικά βραβεία ποιότητας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Ο Τακης Σπυριδάκης εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη ερμηνεύοντας έναν από τους πρωταγωνιστές της ταινίας “Γλυκιά Συμμορία”, σε σκηνοθεσία του Νίκου Νικολαΐδη (1983). Για την ερμηνεία του εκείνη απέσπασε το ειδικό βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τον ίδιο χρόνο. Αξιοσημείωτη ήταν και η δεύτερη συμμετοχή του, στη “Λούφα και Παραλλαγή” του Νίκου Περάκη (1984).
Ακολούθησαν η “Πρωινή Περίπολος” (Νίκος Νικολαΐδης, 1986), “Προστάτης Οικογένειας” (Νίκος Περάκης, 1997), “Αυτή η Νύχτα Μένει” (Νίκος Παναγιωτόπουλος, 1999), “Μαύρο Γάλα” (Νίκος Τριανταφυλλίδης, 1999), “Κανείς δεν χάνει σε Όλα” (Διονύσης Γρηγοράτος, 2000), “Φτηνά Τσιγάρα” (Ρένος Χαραλαμπίδης, 2000), “Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου” (Νίκος Παναγιωτόπουλος, 2002), “Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο” (Νίκος Περάκης, 2005), “Ισοβίτες” (Θόδωρος Μαραγκός, 2008) και “4 Μαύρα Κοστούμια” (Ρένος Χαραλαμπίδης, 2009).
Το 1989 ο Τ. Σπυριδάκης έγραψε και σκηνοθέτησε την ταινία μικρού μήκους “Βέρα Κρουζ”, που απέσπασε το 1ο βραβείο καλύτερης ταινίας στο αντίστοιχο Φεστιβάλ, τιμήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και βραβεύτηκε από το Εθνικό Κέντρο Ταινιών της Γαλλίας, το 1990.
Η μάχη με τον καρκίνο
Ο Τάκης Σπυριδάκης σε συνέντευξή του είχε μιλήσει το 2017 ανοιχτά για τη μάχη που είχε δώσει με τον καρκίνο: «Ένα χρόνο πριν έμαθα ότι κάτι δεν πάει καλά. Είχα κάποια συμπτώματα με την έννοια του ότι δεν μπορούσα να φάω καλά. Πίστευα ότι ήταν ένα σύμπτωμα από τη δουλειά μας, το άγχος μας, αλλά τι άγχος. Έκανα μια δουλειά στο θέατρο που πήγαινε εξαιρετικά καλά και πάει ακόμα. Δεν πήγα στον γιατρό. Με την επιμονή της πρώην συζύγου μου, που διατηρούμε μια εξαιρετική σχέση, πήγα σε ένα γιατρό που μου ανακοίνωσε ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει.
Του είπα ότι είμαι μεγάλος άνθρωπος και θα ήθελα να μην μιλάμε περιφραστικά, να μην μιλάμε με μισόλογα και να μου πει ότι είναι για να ξέρω κι εγώ τι να κάνω και να πάρω τις αποφάσεις μου. Πήρα τη γυναίκα μου και πήγαμε σε ένα μπαράκι, χτύπησα τέσσερα ουίσκι απανωτά, κάπνισα κι ένα πακέτο τσιγάρα και είπα από μέσα μου μερικά πράγματα, δεν τα εξομολογήθηκα σε κανέναν. Όταν πήγα σπίτι, ζήτησα απλώς να δω τα παιδιά μου, να κάνουμε μια κουβέντα για να μην τους έρθει απότομα».
Έμεινα 52 μέρες στο νοσοκομείο
«52 μέρες μέσα στο νοσοκομείο, τα είδα όλα. Εκείνο που με έκανε πολλές φορές να δακρύσω ήταν οι συνάδελφοι που ήταν δίπλα μου. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος ήταν συνέχεια εκεί, καθόταν σε μια καρέκλα ο άνθρωπος και ξενυχτούσε, που μέχρι τότε είχαμε πει μόνο ένα γεια. Ήταν συγκινητικό, που μάλλον σημαίνει πως όλα αυτά τα χρόνια κάτι καλό έχω κάνει σε αυτό τον χώρο».