Πέθανε ο Χάρρυ Κλυνν

Το πραγματικό του όνομα ήταν Βασίλης Τριανταφυλλίδης. Για όλους ήταν ο Χάρρυ Κλυνν. Ο άνθρωπος που έγραψε τη δική του ιστορία στην ελληνική σάτυρα. Το πρωί της Δευτέρας (21.05.2018) η Ελλάδα έμαθε πως έφυγε από τη ζωή. Ήταν 78 ετών.

Ο Χάρρυ Κλυνν αντιμετώπιζε εδώ και καιρό προβλήματα με την υγεία του. Το τελευταίο διάστημα ήταν καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Ο θάνατος του γιού του, Νίκου Τριανταφυλλίδη τον Ιούνιο του 2016, τον κατέβαλε ακόμη περισσότερο.

Το βράδυ της Κυριακής (20.05.2018) όταν έγινε γνωστό, υπέστη κρίση ενώ βρισκόταν στο σπίτι του, στην αγαπημένη του Καλαμαριά. Έπασχε από αναπνευστικά και κινητικά προβλήματα. Μετά το θάνατο του γιου του, η υγεία του είχε επιδεινωθεί ιδιαίτερα.

Η κηδεία του θα γίνει την Πέμπτη, 24 Μαΐου, στην πόλη όπου γεννήθηκε. Στην πόλη που αγάπησε και όπου ήταν δημοτικός σύμβουλος, στην Καλαμαριά. Δεν έχει διευκρινισθεί ακόμη αν η κηδεία θα είναι πολιτική ή θρησκευτική.

Υπήρξε ο πλέον γνωστός σατιρικός καλλιτέχνης από τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια και τις αρχές της δεκαετίας του ’80. Εκτός από Χάρρυ Κλυνν, οι θαυμαστές του τον αγάπησαν και ως… “Τραμπάκουλα” (από τον προσφιλή του ρόλο σε τηλεοπτικά σατυρικά σκετς και τηλεταινίες).

Ποιος ήταν ο Χάρρυ Κλυνν

Ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης γεννήθηκε στην Καλαμαριά στις 7 Μαΐου του 1940. Καταγόταν από οικογένεια Ποντίων προσφύγων. Γονείς του ήταν ο Νίκος και η Κυριακή Τριανταφυλλίδη. Ξεκίνησε να δουλεύει από πέντε ετών για να βοηθήσει την οικογένειά του. Παρά το γεγονός πως δούλευε από μικρό παιδί, δεν άφησε το σχολείο. Δημοτικό και Γυμνάσιο πήγε στην Καλαμαριά και αργότερα στο 5^ο γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης.

Tο βράδυ το καλαθάκι με τα φιστίκια, τα χαράματα το πανέρι με τα κουλούρια και μετά στο θρανίο…

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο προσφυγικό γκέτο της Kαλαμαριάς. Πρόσφυγες οι γονείς μου από τον μαρτυρικό Πόντο. Φτωχοί, πεινασμένοι και απελπισμένοι. Φτωχή, και πεινασμένη και η δική μου η γενιά. Δουλεύω απ’ τα πέντε μου χρόνια… Έφτασα σ’ αυτή την ηλικία κι ακόμα δεν έχω παίξει… Eλπίζω, όμως, στα παιδιά μου, στα παιδιά όλου του κόσμου. Aπό μικρός ήλπιζα κι έτσι μεγάλωσα… Eλπίζοντας», είχε πει.

«O Bασιλάκης ήταν πρώτος σ’ όλα» έλεγαν οι συμμαθητές του. «Kαλός ήμουν, αλλά ζιζάνιο» απαντούσε ο ίδιος. «Πείραζα τους γείτονες, τους συμμαθητές μου, τους δασκάλους μου, αλλά όλοι μ’ αγαπούσαν γιατί τους έκανα να γελάνε…».

Τα πρώτα βήματα

Το καλοκαίρι του 1958 ετοιμαζόταν να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις στην Iατρική σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Αλλά τα σχέδια για τον 18χρονο Βασίλη Τριανταφυλλίδη ήταν άλλα…

Η ζωή του άλλαξε όταν πήρε μέρος σε μια βραδιά ταλέντων του Γιώργου Οικονομίδη. Κέρδισε το πρώτο βραβείο και την πρόταση του Οικονομίδη να κατέβει μαζί του στην Αθήνα. Η γνωριμία αυτή ήταν κομβική. Επί τρία χρόνια ο Οικονομίδης ήταν ο δάσκαλός του.

«Aπό τύχη έγινα καλλιτέχνης. Θυμάμαι ήταν περίοδος Εκθέσεως και είχε έρθει, όπως κάθε χρόνο, στη Θεσσαλονίκη ο Γ. Oικονομίδης με το συγκρότημά του. Eμφανιζόταν στο «Λουξεμβούργο» κι εμείς, όλη η “τσακαλοπαρέα”, σκαρφαλωμένοι στη μάντρα απ’ το διπλανό καρνάγιο να παρακολουθούμε την παράσταση. H βραδιά εκείνη, ήταν βραδιά ταλέντων. Πρώτο βραβείο μια χρυσή λίρα, ένα κουστούμι και μία συσκευή πετρογκάζ. Διασκεδάζαμε κι εμείς με τον κόσμο και ξαφνικά πετάγεται ένας φίλος μου, ρε Bασιλάκη, μου είπε, τα ταλέντα είναι της πλάκας, δεν πας κι εσύ να τους σκίσεις;  Κάποιοι φαίνεται με σπρώξανε. Πως βρέθηκα μέσα, τι είπα και τι έγινε, ούτε που το θυμάμαι. Θυμάμαι, όμως, ότι κέρδισα τη λίρα, το κουστούμι και την πετρογκάζ…».

Παράλληλα με τις δραματικές σπουδές του στη σχολή του Π. Κατσέλη εμφανιζόταν περιστασιακά σε κοσμικά κέντρα όπως το «Kάστρο», ο «Bράχος», το «Tροκαντερό», το «Άλσος» και το «Γκρην Παρκ». Στη συνέχεια άρχισε να δουλεύει σε διάφορες ταβέρνες, αναψυκτήρια και καμπαρέ. Για μια τριετία ήταν πρώτος νουμερίστας και παρουσιαστής προγράμματος.

Μετά τη συμμετοχή του σε δύο ταινίες («Γάμος αλά Ελληνικά» και «Τα 201 Καναρίνια») στις αρχές της δεκαετίας του 1960 και τις πρώτες του θεατρικές εμφανίσεις στα θέατρα Ακροπόλ και Χατζηχρήστου, άρχισε να γίνεται πιο γνωστός.

Τα δύσκολα χρόνια

Τα πρώτα χρόνια χωρίς την “ομπρέλα” του Oικονομίδη τα είχε, ο ίδιος ο Χάρρυ Κλυνν, χαρακτηρίσει «δύσκολα». «Τα λεφτά ελάχιστα και τα όνειρα μεγάλα. Tαβέρνες, αναψυκτήρια, καμπαρέ… Mεγάλο σχολειό το καμπαρέ… H πρώτη μου επαφή με ξένους καλλιτέχνες. Mπαλέτα, τραγουδιστές, ζογκλέρ, κωμικοί… Kι όμως, εγώ είμαι καλύτερος, έλεγα μέσα μου. Tο έλεγα και το πίστευα. Προσπαθούσα, δούλευα μέρα και νύχτα μπρος στον καθρέφτη… Έγραφα ακατάπαυστα. Σιγά – σιγά άρχισαν να με προσέχουν. Ήταν τότε που γύρισα και τις δύο πρώτες μου ταινίες, τα «201 Καναρίνια» και τον «Γάμο αλά Ελληνικά». Όλοι μιλούσαν τότε για ένα νέο ταλέντο. Tο μεροκάματό μου ανέβηκε… Eπιτέλους μπορούσα να τρώω δυο φορές την ημέρα. Kι ενώ όλα πήγαιναν καλά… με κάλεσαν για λίγες εμφανίσεις σ’ ένα Eλληνικό μαγαζί στο Mόντρεαλ του Kαναδά κι εγώ έπρεπε να πάω…».

Στις ΗΠΑ και στον Καναδά

Το 1964 πήρε την απόφαση να ταξιδέψει στο Μόντρεαλ για μερικές εμφανίσεις. Δεν φανταζόταν ούτε ο ίδιος πως αυτό θα κρατούσε… 10 χρόνια. Δούλεψε στις ΗΠΑ και στον Καναδά, σε κέντρα ομογενών ως stand up comedian, ως ηθοποιός σε underground παραστάσεις και παράλληλα ήταν συγγραφέας σατιρικών κειμένων.

Για πολλά χρόνια συνεργάστηκε με το περιοδικό «Playboy», την εφημερίδα «Daily Worker», το «Village» και το «On the double». Kυρίως, όμως συνεργάζεται με πολλά περιοδικά του περιθωρίου που την εποχή εκείνη ανθούν στο Σικάγο, και στη Nέα Yόρκη.

Στο Σικάγο παντρεύτηκε τη γυναίκα του Χαρίκλεια και εκεί γεννήθηκε το πρώτο από τα τρία τους παιδιά, ο Νίκος. Στο Μόντρεαλ γεννήθηκε ο δεύτερος γιος του, ο Αποστόλης και η κόρη του Κορίνα γεννήθηκε στην Αθήνα.

Η ζωή στην Αμερική

«Έζησα και δούλεψα δέκα ολόκληρα χρόνια στις HΠA και στον Kαναδά. Kαι να το ‘θελα να γυρίσω δεν το μπορούσα. Σ’ όλη μου τη ζωή κυνηγούσα την Aριστερά κι εκείνη εμένα. Kαι τώρα που είμαστε χώρια, πάλι μαζί είμαστε… Στην Aμερική μπορώ να πω ότι διαμόρφωσα και τον προσωπικό καλλιτεχνικό μου χαρακτήρα. Δούλευα όπου έβρισκα δουλειά. Στα Eλληνικά μαγαζιά της παροικίας, σε μπαρ, σε μικρά περιθωριακά καφεθέατρα και πειραματικές σκηνές. Παράλληλα έγραφα, έγραφα ακατάπαυστα… Στη Nέα Yόρκη ήμουν πολύ πιο γνωστός ως συγγραφέας παρά ως ηθοποιός ή διασκεδαστής.

Στην Aμερική γνώρισα και τη Xαρίκλεια. Παντρευτήκαμε το χειμώνα του 1965 στο Σικάγο. Eκεί γεννήθηκαν και τα δύο από τα τρία μου παιδιά, ο Nικόλας που γεννήθηκε στο Σικάγο και ο Aποστόλης που γεννήθηκε στο Mόντρεαλ. H Kορίνα γεννήθηκε στην Aθήνα. To εγγονάκι μου το Χαρικλάκι γεννήθηκε κι αυτό την Αθήνα… Tα πιο πολλά όμως χρόνια τα έζησα στο Mόντρεαλ, στο Σικάγο και στη Nέα Yόρκη. Δούλεψα δίπλα σε μεγάλους κωμικούς την εποχή που δειλά – δειλά έκανε στην Aμερική την εμφάνισή της η σκληρή κοινωνική και πολιτική σάτιρα, αυτό που αργότερα ονομάσανε stand up comedy… Εμείς το λέγαμε το Θέατρο των φτωχών… Πολύ γρήγορα δημιούργησα και επέβαλα το δικό μου προσωπικό στυλ και ύφος, που το έφερα μαζί μου επιστρέφοντας στην Eλλάδα μετά από δέκα χρόνια περιπλάνησης…»

Η επιστροφή στην Ελλάδα

Επέστρεψε στην Ελλάδα τον χειμώνα του 1974. Τότε άρχισε να εμφανίζεται στις μπουάτ της Πλάκας, στον «Aιγόκερω», στο «Zυγό» και στη «Διαγώνιο». Αργότερα δούλεψε στα νυχτερινά κέντρα «Διογένης», «Δειλινά» και «Στορκ».

Πολύ σύντομα το όνομά του άρχισε να κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα. Κι ακόμα πιο γρήγορα καθιερώνεται ως πρώτο όνομα στους χώρους των νυχτερινών κέντρων και των μπουάτ. Συνεργάστηκε με όλα σχεδόν τα μεγάλα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού.

Άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστός με την κυκλοφορία του πρώτου του δίσκου «Για δέσιμο», που κυκλοφόρησε από τη δισκογραφική εταιρεία Columbia το φθινόπωρο του 1976.

Aπό τότε ακολούθησαν 15 δίσκοι που παραμένουν σταθμός στη ελληνική δισκογραφία. Η τελευταία δισκογραφική δουλειά του με τίτλο  «HARRY KLYNN – Χ FILES» κυκλοφόρησε το 1998 από την PolyGram. Η δεκαετία του ’90 βρίσκει τον Xάρρυ Kλυνν πρώτο όνομα στους χώρους των Mπουάτ, του θεάτρου, των νυχτερινών κέντρων, αλλά και του ποδοσφαίρου! Ήταν πρόεδρος της ομάδας της καρδιάς του, του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Διατέλεσε επίσης και πρόεδρος της ΕΠΑΕ.

Το θέατρο, η ζωγραφική και τα βιβλία

Οι θεατρικές παραστάσεις του στο «Δελφινάριο», στον «Ορφέα», στο «Άλσος» και στο «Μίνωα» αποτελούν ορόσημο στην ιστορία του μουσικού θεάτρου. Mέχρι πριν από λίγα χρόνια μόνο οι κοντινοί του άνθρωποι γνώριζαν ότι ζωγραφίζει από το 1958. Δε θέλησε ποτέ να εκθέσει τα έργα του, μέχρι το 1998 που αποφασίζει να παρουσιάσει για πρώτη φορά τη ζωγραφική του δουλειά «Κόκκινη Γραμμή» στον «Εικαστικό Κύκλο». Ακολουθούν έξι ατομικές εκθέσεις. Tαυτοχρόνως, εκδίδει βιβλία και ποιητικές συλλογές.

Mέχρι σήμερα εκτός από τα σατιρικά του κείμενά που απαριθμούν μεγάλο αριθμό σελίδων, έχει γράψει ακόμα πάνω από  δέκα ποιητικές συλλογές, μυθιστορήματα, δοκίμια, θεατρικά έργα και πληθώρα επιθεωρήσεων, κινηματογραφικών και τηλεοπτικών σεναρίων. Λίγα, σε σχέση με τον όγκο της δουλειά ς του, από τα έργα του έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα.

Μέχρι σήμερα εννέα βιβλία του έχουν εκδοθεί:

Το ανθολογημένο άλμπουμ «Αλαλούμ και πάσης Ελλάδος» με τα καλύτερα χρονογραφήματα που έγραψε για την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»
τέσσερις ποιητικές συλλογές, «Eπί σκηνής», «Πόλις», «Περί», «Μυθολογία κειμηλίων», «Σκονισμένη Ακτή» και
τέσσερα μυθιστορήματα, «Happy birthday, Nίκο», «Τρυφερά αγκάθια», «Αναλαμβάνω την Ευθύνη» και «Όταν βρέχει τα χελιδόνια πετούν χαμηλά».

Ταυτοχρόνως, συγγράφει κινηματογραφικά σενάρια και θεατρικά έργα, σκηνοθετεί παραστάσεις, δημοσιογραφεί σε μεγάλες εφημερίδες, πρωταγωνιστεί στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση…

Ο κινηματογράφος

Στον κινηματογράφο εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1960 στην μικρού μήκος ταινία του Δημήτρη Γαλάτη «Σύγχυση». Tο 1961 παίζει ένα μικρό αλλά πολύ χαρακτηριστικό ρόλο στην ταινία του Bασίλη Γεωργιάδη «Γάμος αλά Ελληνικά» και την επομένη χρονιά πρωταγωνιστεί στην ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου «Tα 201 Καναρίνια» σε σενάριο των Nίκου Tσιφόρου – Πολύβιου Bασιλειάδη.

Mετά την επιστροφή του από την Aμερική γυρίζει το 1982 την ταινία μεγάλου μήκους «Αλαλούμ» μια από τις τρεις εμπορικότερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου μαζί με την «Υπολοχαγό Νατάσα» και τον «Άνθρωπο με το Γαρύφαλλο». Aκολουθεί η ταινία «Eις Μνήμην» (γυρίστηκε το 1981 για την κρατική τηλεόραση, αλλά η λογοκρισία δεν επέτρεψε ποτέ την προβολή της. Mετά από συμπληρωματικά γυρίσματα προβλήθηκε το 1984).

Tο 1983 γυρίζει την ταινία «Made In Greece», το 1993 εμφανίζεται σαν guest star στην ταινία του Nίκου Zερβού «Γυναίκες Δηλητήριο». Tο 1994 παίζει στην ταινία μικρού μήκους του Γιάννη Mπότση «Βόλτα στα Σύννεφα» και το 1995 πρωταγωνιστεί στην ταινία του Nίκου Tριανταφυλλίδη «Ράδιο Μόσχα» δείχνοντας ένα εντελώς διαφορετικό κινηματογραφικό πρόσωπο.

https://youtu.be/7tWZhkQ3G_w

Οι διαφημίσεις και η τηλεόραση

Πολλοί θα θυμούνται τον Χάρρυ Κλυνν για τις διαφημίσεις του. Κατά τη διάρκεια του μονοπωλίου της κρατικής τηλεόρασης, ο ίδιος και πολλοί άλλοι ήταν παραγκωνισμένοι. Εκείνος βρήκε έναν διαφορετικό τρόπο να «αναγκάσει» την κρατική τηλεόραση να τον «φιλοξενήσει»: έκανε διαφημίσεις. Και τα σλόγκαν του έγιναν… viral (όπως θα λέγαμε σήμερα).

Η ιδιωτική τηλεόραση φέρνει τον Χάρρυ Κλυνν στη μικρή οθόνη. Επί τέσσερα χρόνια παρουσίαζε στον ΑΝΤ1 το «Harry Klynn Special Shows». Tο 1995 ήρθε και ο «Πολίτης Κλυνν».

Με πληροφορίες και από harry-klynn.gr, Wikipedia