Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση, από τις υποθέσεις αυτές οι 21 αφορούσαν στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και οι δέκα στη δευτεροβάθμια. Στο πλαίσιο του διαμεσολαβητικού του ρόλου, ο Συνήγορος επικοινώνησε με τους γονείς και, όπου έκρινε ότι υπήρχε πεδίο παρέμβασης επικοινώνησε με τους εκπαιδευτικούς. Σε 14 περιπτώσεις επισκέφθηκε και τα σχολεία, σε ορισμένα από τα οποία συζήτησε και με ομάδες μαθητών.
Στις περισσότερες περιπτώσεις ο Συνήγορος διαπίστωσε ότι τα σχολεία είχαν καταβάλει προσπάθειες, ενώ οι γονείς είχαν υπερβολικό άγχος και έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους εκπαιδευτικούς για τη διαχείριση του θέματος.
«Σε αρκετές περιπτώσεις, οι γονείς αντί να εξαντλήσουν τις προσπάθειες συµπαράστασης και υποστήριξης των παιδιών τους, που πιθανώς υφίσταντο επιθετικές – προσβλητικές συµπεριφορές από συµµαθητές τους, ή να ζητήσουν τη συνεργασία των εκπαιδευτικών και άλλων αρµόδιων παραγόντων της σχολικής κοινότητας για την επίλυση των προβληµάτων, στράφηκαν µε διάφορους τρόπους κατά της διοίκησης του σχολείου, κατά εκπαιδευτικών, άλλων γονέων ή ακόµη και κατά των ίδιων των παιδιών που αναφέρονταν ως θύτες», όπως σημειώνεται. Στην ανησυχία των γονέων συνέβαλε και η έλλειψη ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών στα σχολεία, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν την καλύτερη διαχείριση εντάσεων και επιθετικών συμπεριφορών.
Ο Συνήγορος του Παιδιού συνιστά μεταξύ άλλων συνεργασία μεταξύ γονέων, μαθητών και εκπαιδευτικών για την αντιμετώπιση των φαινομένων σχολικού εκφοβισμού, συνεργασία των σχολείων με εξειδικευμένους επαγγελματίες ψυχικής υγείας, συστηματική επιμόρφωση, ευαισθητοποίηση και υποστήριξη των εκπαιδευτικών για την ορθή αναγνώριση και διαχείριση τέτοιων περιστατικών, την προώθηση της ενεργής συμμετοχής των μαθητών στη σχολική ζωή και στην ειρηνική επίλυση των συγκρούσεων και στη διοργάνωση δράσεων ευαισθητοποίησης και βιωματικής εκπαίδευσης.
Τέλος, η Αρχή διευκρινίζει ότι με τον πρόσφατο νόμο 4322/2015 δεν ποινικοποιήθηκε γενικά ο σχολικός εκφοβισμός. Το άρθρο 8 αναφέρει μεταξύ άλλων ότι «αν η πράξη τελείται μεταξύ ανηλίκων δεν τιμωρείται εκτός αν η μεταξύ τους διαφορά ηλικίας είναι μεγαλύτερη από τρία έτη, οπότε επιβάλλονται μόνο αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα». Επομένως, καταλήγει ο Συνήγορος του Παιδιού, σε συνδυασμό με την υφιστάμενη λοιπή νομοθεσία, εξακολουθεί να απαιτείται παιδαγωγική αντιμετώπιση του θέματος σε όλες τις περιπτώσεις.
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163