Μέσω των παλιών και αγαπημένων ελληνικών ταινιών ανακαλύπτουμε μια Αθήνα, αλλά και μια Ελλάδα, που λίγοι από εμάς είχαμε προλάβει. Το ίδιο ισχύει και για την Πλάκα, όπυ γυρίστηκαν σκηνές της ταινίας «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα».
Η παλιά και αγαπημένη ελληνική ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» (1965) με την Μάρω Κοντού και τον Γιώργο Κωνσταντίνου έγραψε τη δική της ιστορία στον ελληνικό κινηματογράφο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Μια ελληνική ταινία που έχουν δει όλοι δεκάδες φορές και έχει αφήσει ανεξίτηλες μνήμες. Έναν παλιό ρομαντισμό και αέρα της παλιάς Αθήνας. Ένα από τα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης ταινίας είναι το σπίτι που έγιναν τα γυρίσματα καθώς εκεί διαδραματίστηκαν τα περισσότερα γεγονότα.
Ποιος δε θυμάται τη χαρακτηριστική σκάλα ή την αυλή του σπιτιού που στην πραγματικότητα βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας. Είναι ένα σπίτι που υπάρχει ακόμη και σήμερα και είναι στην Πλάκα.
Το σπίτι που έγιναν όλα τα γυρίσματα της παλιάς ελληνικής ταινίας είναι στην οδό Τριπόδων 32. Η Τριπόδων μάλιστα αποτελεί τον παλαιότερο δρόμο της Αθήνας που διατηρεί το ίδιο όνομα εδώ και 25 αιώνες.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Για την ιστορία, Τρίποδες ήταν τα θεατρικά βραβεία της αρχαιότητας. Δίνονταν στον χορηγό (παραγωγό, σαν να λέμε) της καλύτερης παράστασης που παρουσιαζόταν στο Θέατρο του Διονύσου, και στήνονταν στον δρόμο που οδηγούσε σε αυτό.
Ένα από αυτά –το μοναδικό που σώζεται σήμερα– είναι το Μνημείο του Λυσικράτη, περισσότερο γνωστό ως Φανάρι του Διογένη. Η μικρή πλατεΐτσα που το αγκαλιάζει φιλοξενούσε κάποτε ένα Μοναστήρι Καπουτσίνων, στο οποίο είχε μείνει ο Λόρδος Βύρωνας. Η Τριπόδων είναι ένας από τους ελάχιστους δρόμους της Πλάκας στους οποίους κυκλοφορούν αυτοκίνητα.
Το συγκεκριμένο σπίτι επιλέχθηκε για τις ανάγκες της ταινίας και εκεί διαδραματίστηκαν οι βασικές σκηνές του έργου, εκτός από τον γάμο, όπου η νύφη πάτησε το πόδι του γαμπρού.
Ο Αντωνάκης με την Ελενίτσα αντί για ταξίδι του μέλιτος έκαναν τον γύρο της Ακρόπολης και επέστρεψαν στο σπιτικό τους για να ανταλλάξουν κορυφαίες ατάκες. Εκεί ακούστηκαν το «παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω» και «σκασμός Αντωνάκη μου». Ήταν το 1965 όταν η αυλή μετατράπηκε σε πλατώ και έσφυζε από ζωή. Το σπίτι χτίστηκε πριν από δύο περίπου αιώνες για να χρησιμοποιηθεί ως στέγη της τουρκικής στρατιωτικής διοίκησης.
