Ο τρόπος που βίωσαν τις τραγικές ώρες της καταστροφικής πυρκαγιάς στην Ανατολική Αττική τα παιδιά που φιλοξενούνταν στις προσκοπικές κατασκηνώσεις και τη διαδικασία εκκένωσης τους από τους ενήλικους εθελοντές, αλλά και τα διδάγματα που θα τους ακολουθούν στη ζωή τους, καταγράφεται στη σελίδα των Ελλήνων Προσκόπων.
Ειδικότερα:
«Έχει περάσει μία εβδομάδα από την στιγμή που η κατασκήνωση της αγέλης μας χρειάστηκε να εκκενωθεί μαζί με όλες τις κατασκηνώσεις που βρίσκονταν στο Μάτι της Νέας Μάκρης πριν προλάβει να καεί ολοσχερώς. Πολλές και ταυτόχρονες οι σκέψεις και τα συναισθήματα από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η φωτιά στην περιοχή.
Αυτά τα λόγια δεν γράφονται για να “κατηγορήσουν” ή να “επιρρίψουν ευθύνες”. Άλλωστε αυτές τις μέρες ο καθένας έχει γίνει δικαστής. Το ποιός φταίει ας το σκεφτεί και να το κρίνει ο καθένας μόνος του, όχι με τα βαρύγδουπα λόγια και τα κατηγορώ που θα βροντοφώναζε μπροστά σε μία κάμερα τηλεόρασης ή με αυτά που θα έγραφε σε ένα ποστ στα social media, αλλά με τις σκέψεις του που θα κρατήσει για τον εαυτό του.
Τα παιδιά μας μαζί με αυτά του 2ου Συστήματος Προσκόπων Ζωγράφου και του 2ου Συστήματος Ναυτοπροσκόπων Γλυφάδας στάθηκαν τυχερά. Ήταν βλέπετε μαζί τους η Κατερίνα, η Φαίη, η Ελένη, Ο Αλέξης, η Στέφη, η Λήδα, η Αλεξία, η Λίλα, η Θοδώρα, ο Nίκος, η Χριστινα, ο Γιώργος, οι ενήλικοι εθελοντές που ετοίμαζαν αυτές τις κατασκηνώσεις εδώ και μήνες. Η ψυχραιμία τους και ο σωστός συντονισμός κέρδισαν την φωτιά και οδήγησαν τα παιδιά ασφαλή πίσω στο σπίτι τους. Αυτοί οι εθελοντές κατάφεραν τα παιδιά να μην καταλάβουν τον κίνδυνο της στιγμής. Στεναχοριόντουσαν μόνο για το σακίδιο τους που μάλλον θα καιγόταν σε λίγο και που μόλις τους είχαν αγοράσει οι γονείς τους με πολύ κόπο, έτσι είπε ένα λυκόπουλο στη Λήδα, ήταν βλέπετε σίγουρο ότι θα φύγει από εκεί. Μαζί τους ήταν και 4 ανιχνευτές (τα παιδιά του Λυκείου) ο Θάνος, ο Νικόλας, ο Σωτήρης και ο Νάσος που επέλεξαν να πάνε να βοηθήσουν στην κατασκήνωση και όχι να πάνε διακοπές με τους φίλους τους.
Γράφω μόνο τα μικρά τους και δεν τους κάνω ΤAG γιατί δεν το χρειάζονται, αυτά τα παιδιά δεν θέλουν δημοσιότητα και ούτε το κάνουν για αναγνώριση. Θυμάμαι έναν από τους ανιχνευτές παλιότερα όταν ήταν η πρώτη του χρονιά σαν πρόσκοπος που είχε ρωτήσει “Δηλαδή οι πρόσκοποι δεν παίρνουμε ποτέ ρεπό”; Όχι, είμαστε εθελοντές 365 μέρες το χρόνο και έτοιμοι να βοηθήσουμε όπου χρειαστεί.
Για κάποιους η καταστροφή αυτή στοίχισε την ζωή τους, για κάποιους άλλους το σπίτι τους. Κάποιοι κινδύνεψαν και τα κατάφεραν, κάποιοι άλλοι όχι. Για τα δικά μας παιδιά αυτό θα είναι μια ανάμνηση, πιθανότατα και η πιο άσχημη της ζωής τους που θα θυμούνται για πάντα. Παρόλα αυτά, αυτά τα παιδιά μεγαλώνοντας δεν θα πετάξουν το τσιγάρο τους κάτω στο δρόμο, δεν θα θα αφήσουν το χωράφι τους χωρίς να το έχουν αποψιλώσει, δεν θα κάψουν τα ξερόχορτα καλοκαιριάτικα ούτε καν με 1 μποφόρ αέρα, δεν θα παρατήσουν τα σκουπίδια τους σε ένα σωρό με την δικαιολογία ότι κάποιος θα τα μαζέψει, όταν αντιληφθούν φωτιά θα τρέξουν για να σωθούν και όχι να περιμένουν την πολιτεία να τους σώσει.
Όταν κάποιο από αυτά θα εργαστεί για την ΔΕΗ δεν θα πει “έλα μωρέ και τι έγινε, ας περάσω τα καλώδια μέσα από τα δέντρα”, όταν θα υπογράψει ένα σχέδιο σαν πολιτικός μηχανικός ή αρχιτέκτονας θα φροντίσει να το φτιάξει όπως πρέπει και όχι όπως βολεύει για να γλυτώσει κάποια λεφτά. Όταν θα γίνει πυροσβέστης θα προσπαθεί κάθε μέρα να σώζει ανθρώπινες ζωές. Ακόμα και όταν γίνει πολιτικός, δήμαρχος ή υπουργός θα προσπαθήσει να πάρει τα καλύτερα προληπτικά μέτρα για να αποτρέψει μια παρόμοια καταστροφή σαν αυτή που έζησε.
Αυτά τα παιδιά μεγαλώνοντας μπορεί να γίνουν εθελοντές σε μία ομάδα δασοπροστασίας για να προστατέψουν αυτό που οι μεγάλοι κάποτε τους το πήραν μέσα σε μία στιγμή και μετά από τόσα χρόνια ακόμα προσπαθούν να βρουν το γιατί και δεν το βρίσκουν. Μπορεί να πάνε εθελοντές στον Ερυθρό Σταυρό ή να κάνουν μαθήματα ναυαγοσωστικής. Θα είναι εκεί όταν θα χρειαστεί να κουβαλήσουν κούτες με φαγητά, είδη πρώτης ανάγκης και φάρμακα, θα αφήσουν την δουλειά τους για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους που θα έχουν ανάγκη και θα βοηθήσουν… Κάθε άνθρωπο σε κάθε περίσταση.
Αυτά τα παιδιά θα μάθουν στα παιδιά τους την υπευθυνότητα, το πως να γίνουν ενεργοί πολίτες σε μια κοινωνία, το να μην κατηγορούν τον “άλλον” αλλά να κάνουν την αυτοκριτική τους για να γίνουν πρώτα αυτοί καλύτεροι άνθρωποι και ποιος ξέρει… αυτά τα παιδιά μπορεί να αφήσουν τον κόσμο μας λίγο καλύτερο από αυτόν από αυτόν που βρήκανε ή μάλλον από αυτόν που δεν φροντίσαμε εμείς να τους δώσουμε».
