Έξι χρόνια συμπληρώνονται από το βράδυ που ο χρυσαυγίτης Γιώργος Ρουπακιάς κάρφωσε το μαχαίρι του στην καρδιά του Παύλου Φύσσα. Έξι χρόνια από τη στιγμή που άλλαξε τη ζωή της, η Μάγδα Φύσσα συγκλονίζει λέγοντας πως κάθε βράδυ περιμένει να ακούσει το κλειδί στην πόρτα. Το κλειδί του Παύλου της.
Το μοιραίο βράδυ, η δίκη που ξεκίνησε πριν από 4,5 χρόνια και ακόμα δεν έχει τελειώσει, η δικαίωση που «δεν θα βρούμε ποτέ, κακά τα ψέματα», ο Παύλος που χανόταν στο λαιμό της. Η Μάγδα Φύσσα ραγίζει καρδιές και συγκλονίζει για άλλη μια φορά.
Με αφορμή την επέτειο των έξι ετών από τη δολοφονία του γιού της, η Μάγδα Φύσσα έδωσε συνέντευξη στην Εφημερίδα των Συντακτών και μιλά όχι μόνο για τον δικό της Παύλο, αλλά και για τα όσα έγιναν, για τη δίκη και τα όσα νιώθει για τους ανθρώπους πίσω από τη δολοφονία του γιου της.
Κάθε βράδυ περιμένει να ακούσει το κλειδί στην πόρτα και τον Παύλο της να επιστρέφει σπίτι. Θυμάται τις πρώτες σκέψεις της όταν έμαθε ότι ο γιος της είχε πέσει νεκρός από τα χέρια του Ρουπακιά.
«Στο πρώτο άκουσμα ότι ο Παύλος έφυγε και εγώ δεν θα ξαναδώ ποτέ το παιδί μου, το πρώτο που έπρεπε να διαχειριστώ είναι πώς θα ζήσω χωρίς τον Παύλο. Τι ήθελα να κάνω και τι έπρεπε να κάνω, δηλαδή να συνεχίσω να ζω, έχοντας άλλο ένα παιδί κι ένα εγγόνι. Δεν σκεφτόμουν καθόλου. Προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα τον ξαναδώ, δεν θα ξανανοίξει την πόρτα, δεν θα ακούσω το κλειδί. Το μυαλό μου για μεγάλο διάστημα δεν με άφηνε να σκεφτώ τον δολοφόνο, τους δολοφόνους, το πώς έγινε. Μόνο ότι δεν θα τον ξαναδώ. Μετά μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ τι έχει γίνει, ποιος τον σκότωσε, ποιος τον μαχαίρωσε», λέει.
«Τους μισώ, θέλω να υποφέρουν»
«Είχε ξεκινήσει το δικαστήριο όταν εγώ είδα το βίντεο. Μέχρι τότε δεν είχα δει τίποτα, δεν παρακολουθούσα, δεν διάβαζα, είχα άρνηση. Έπρεπε να συγκεντρωθώ μόνο στην ιδέα ότι δεν θα τον ξανάβλεπα και πως θα το καταφέρω. Δεν ήθελα να τα καταφέρω, ήθελα να φύγω. Τώρα για μένα είναι πολύ χειρότερα τα αισθήματά μου. Τους μισώ. Τώρα θα ήθελα πολύ να τους δω να υποφέρουν, δεν θα ήθελα να πεθάνουν, αλλά να υποφέρουν», λέει η Μάγδα Φύσσα.
«Αν ήταν άλλο παιδί…»
Δεν την παρηγορεί το γεγονός πως η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν η αρχή για να ξετυλιχθεί το κουβάρι για τη δράση της Χρυσής Αυγής. «Του χρωστάμε» λέει αλλά αυτό δεν σημαίνει «ότι μπορεί να σε παρηγορήσει τίποτα απ’ όλα αυτά. Αντίθετα, σε οργίζει περισσότερο το ερώτημα γιατί έπρεπε να γίνει και αυτό για να ξετυλιχθεί το κουβάρι. Δεν με παρηγορεί. Με θυμώνει περισσότερο».
Συγκλονίζουν τα λόγια της και για το μοιραίο βράδυ. «(…) μπορεί στη θέση του Παύλου να ήταν ένα άλλο παιδί που δεν θα άντεχε αυτά τα τέσσερα λεπτά που άντεξε ο Παύλος. Μπορεί να μην είχε τη δύναμη να αντέξει και να υποδείξει τον δολοφόνο του και να προλάβει να έρθει το περιπολικό και να τον συλλάβει. Ήταν όλα προγραμματισμένα ώστε να φυγαδευτεί. Στην αρχή έλεγαν ότι τσακώθηκαν για το ποδόσφαιρο. Μέχρι και τώρα το λένε στο δικαστήριο (…) νομίζω ότι αν ήταν ένα άλλο παιδί κι έπεφτε κάτω αμέσως, δεν θα γινόταν αυτή η δίκη».
Click4more: «Κακιά στιγμή» χαρακτήρισε την δολοφονία Φύσσα κατηγορούμενος
Για εκείνη, δεν είναι δικαίωση το ότι η Χρυσή Αυγή έμεινε εκτός Βουλής και τα μέλη της δικάζονται. «Εμείς δικαίωση δεν θα βρούμε ποτέ, κακά τα ψέματα. Κι αν μιλήσουμε για δικαιοσύνη, δεν υπάρχει δικαιοσύνη, νομοθεσίες υπάρχουν, μόνο νόμοι. Ποιος περιμένει να βρει δικαιοσύνη όταν φτάνει να χάσει με αυτόν τον τρόπο το παιδί του; Υπάρχει κάτι που μπορεί να φέρει τον Παύλο πίσω;».
«Είναι μεγάλος ο πόνος για μένα να πηγαίνω στη δίκη, δεν είναι εύκολο, όμως δεν θέλω να νιώσει κανένα παιδί ότι είναι μόνο του εκεί», λέει η Μάγδα Φύσσα.
Η ζωή μετά τον Παύλο
«Δεν μπορώ να μοιραστώ αυτό που έζησα με το παιδί μου, όταν άνοιγε η πόρτα κι άκουγα το “μάνα, που είσαι” ή όταν, δυο μέτρα παλικάρι, χωνόταν στον λαιμό μου. Τουλάχιστον χόρτασε πριν φύγει αγάπη και φροντίδα, δεν είχε παράπονα. Για μας όμως σταμάτησαν όλα. Δεν μπορώ ακόμα να μαγειρέψω τα αγαπημένα του φαγητά. Στα εγγόνια μου δεν μιλάω, το έχω αφήσει αυτό στην κόρη μου, που ξέρει πιο καλά πως και πότε πρέπει να τους μιλήσει. Ξέρουν ότι ο Παύλος δεν θα γυρίσει από το μεγάλο ταξίδι. Η μεγάλη μου εγγονή, που τον είχε γνωρίσει, μερικές φορές θυμώνει μαζί του όταν κλαίω και του φωνάζει να γυρίσει. Δεν αντέχω να πηγαίνω συχνά στο κοιμητήριο, έχω άρνηση. Πηγαίνω όμως συνέχεια στο μνημείο.
(…)
Όλα τα παιδιά που ήταν μαζί του εκείνο το βράδυ, μαζί και η Χρύσα, σημαδεύτηκαν για πάντα. Όμως δεν είναι το ίδιο με το να περιμένεις κάθε βράδυ να ακούσεις το κλειδί στην πόρτα. Δεν το λέω εγωιστικά, αλλά είναι νέα παιδιά και υποχρεωτικά θα συνεχίσουν τη ζωή τους. Όμως τόσα παιδιά – κι όχι μόνο όσα έζησαν τον εφιάλτη – με γνώρισαν από τότε και ήρθαν κοντά μου. Δεν θέλω να είμαι αχάριστη. Έχασα τον Παύλο κι απέκτησα τόσα παιδιά, κι όταν περπατάω στον δρόμο κι ακούω να με φωνάζουν «μάνα» και να με πιάνουν από τον ώμο, αυτό είναι για μένα συγκλονιστικό».