Νέα αποκαλυπτική μαρτυρία για την υπόθεση θρίλερ της Πάτρας και τη Ρούλα Πισπιρίγκου έφερε στο “φως” η εκπομπή “Live News” του Νίκου Ευαγγελάτου.
Μυστήριο επικρατεί με το οξύμετρο της Τζωρτζίνας, καθώς την ήμερα του θανάτου της, στο επεισόδιο που έκανε το μεσημέρι που έμελλε να είναι και το μοιραίο της ζωής της, ο προειδοποιητικός ήχος του οξύμετρου που δίνει σήμα στους νοσηλευτές ότι το οξυγόνο του ασθενή είναι σε κρίσιμο στάδιο, δεν ακούστηκε ποτέ.
«Όταν κάποιο παιδί είναι συνδεδεμένο σε οξύμετρο έχουμε πάντα το νου μας γιατί για να δώσει εντολή ο γιατρός να το βάλουμε σημαίνει ότι υπάρχει κάποιος λόγος που θέλει να παρακολουθεί μόνιμα τις τιμές του κορεσμού και των σφίξεων. Τα οξύμετρα που έχουμε στην κλινική μας έχουν ένα ρυθμικό ήχο που ακούγεται συνέχεια, όταν είναι σωστά τοποθετημένα και λειτουργούν κανονικά. Όταν τύχει να φύγει από το χέρι του παιδιού, ή να πέσουν οι τιμές, κάνουν ένα ήχο πιο δυνατό, που ακούγεται σε όλη την κλινική ακόμα και όταν η πόρτα του θαλάμου όπου βρίσκεται το οξύμετρο είναι κλειστή. Μάλιστα εγώ προσωπικά όταν ακούω αυτόν τον ήχο, λέω από μέσα μου: ‘ποιο οξύμετρο χτυπάει τώρα;’», αναφέρει χαρακτηριστικά η νοσηλεύτρια.
Και συνεχίζει: «Στην ερώτησή σας πώς μπορεί κάποιος να σταματήσει αυτό τον ήχο, η απάντηση είναι ότι αυτή η συσκευή έχει ένα κίτρινο κουμπάκι με σήμα ένα κουδουνάκι και ένα «Χ». Όταν το πατάς σταματάνε όλοι οι ήχοι. Η παύση των ήχων όμως δεν είναι μόνιμη. Είναι για μικρό χρονικό διάστημα. Αν δηλαδή δούμε κάποιο ασθενή με οξύμετρο που του έχουν πέσει οι τιμές και το οξύμετρο χτυπάει, αν πατήσουμε το κουμπί που σας είπα, ο ήχος θα σταματήσει για λίγο, άλλα εφόσον οι τιμές παραμένουν χαμηλές σε λίγη ώρα θα αρχίσει πάλι να χτυπάει. Πρέπει λοιπόν να ξαναπατήσουμε το κουμπί για να σταματήσει ο ήχος. Αυτό γίνεται συνέχεια μέχρι οι τιμές να επανέλθουν στα φυσιολογικά».
Παρόλα αυτά, ο ήχος από το οξύμετρο της Τζωρτζίνας, ήταν πλήρως ενεργοποιημένος, αν και δεν χτύπησε ποτέ όταν το οξυγόνο τους παιδιού, έπεσε σε πολύ χαμηλά επίπεδα, την ημέρα του θανατηφόρου επεισοδίου της Τζωρτζίνας.
«Ξέρω όμως, ότι αυτά τα οξύμετρα που χρησιμοποιούμε έχουν μια ρύθμιση στο μενού που απενεργοποιούν τους ήχους τελείως. Εμείς στην Κλινική όταν βάζουμε οξύμετρο σε ένα παιδί το έχουμε ενεργοποιημένο στο δεύτερο επίπεδο. Δηλαδή με τον ήχο που τον ακούμε όταν βρισκόμαστε στη στάση των νοσηλευτών από όποιον θάλαμο και αν χτυπάει, ακόμη και με κλειστή την πόρτα».
Σύμφωνα με όσα αναφέρει η νοσηλεύτρια, προκύπτουν εύλογα ερωτήματα, όπως γιατί δεν χτύπησε ο ήχος του οξύμετρου και αν κάποιος απενεργοποίησε τον ήχο.
«Στις 14:20, την ημέρα του θανάτου της Τζωρτζίνας, όταν με φώναξε η μητέρα της, μπαίνοντας στον θάλαμο, κοίταξα το οξύμετρο του παιδιού και είδα χαμηλές τιμές κορεσμού και σφίξεων. Το οξύμετρο κανονικά θα έπρεπε να χτυπάει αλλά δεν χτυπούσε. Και δεν χτυπούσε καθόλου όση ώρα βρισκόμασταν μέσα στο θάλαμο. Θυμάμαι όμως ότι τις προηγούμενες φορές που μπήκα στον θάλαμο της Τζωρτζίνας εκείνη τη ημέρα, το οξύμετρο έκανε αυτόν το ρυθμικό και συνεχόμενο ήχο που δείχνει ότι ήταν τοποθετημένο και λειτουργούσε κανονικά».
«Ήρθε περπατώντας σαν να ήθελε να ζητήσει σεντόνια»
Η νοσηλεύτρια θυμάται με κάθε λεπτομέρεια πως η μητέρα της Τζωρτζίνας, ήρθε περπατώντας να ζητήσει βοήθεια για το παιδί, χωρίς να φωνάζει και χωρίς να φαίνεται ανήσυχη.
«Λίγο πριν από τις 14:30 βρισκόμασταν μαζί με μια άλλη νοσηλεύτρια στην στάση των νοσηλευτών. Είναι ένα γραφείο, με τζάμι, που βλέπει στον διάδρομο. Εγώ ήμουν όρθια, πίσω από το τζάμι της στάσης, στον πάγκο κι έβλεπα ένα μέρος του διαδρόμου και η άλλη νοσηλεύτρια λίγο πιο πίσω από έμενα. Όπως λοιπόν στεκόμουν εκεί, είδα να έρχεται προς το μέρος μου η μαμά της Τζωρτζίνας. Έτσι όπως ερχόταν, η αίσθηση μου ήταν ότι κάτι ήθελε να μας ζητήσει, κάποιο υλικό όπως σεντόνια, ή κάποια βοήθεια για το παιδί, για παράδειγμα να το μετακινήσουμε. Δεν κατάλαβα ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε, γιατί όπως σας είπα, ερχόταν περπατώντας και δεν μας φώναζε να πάμε για βοήθεια. Κατάλαβα όμως ότι μας αναζητούσε γιατί περπατώντας στο διάδρομο κοιτούσε αριστερά και δεξιά τους θαλάμους, μάλλον για να μας εντοπίσει. Όπως με πλησίαζε, κάτι έλεγε, αλλά δεν το άκουγα. Το έλεγε χαμηλόφωνα».
Μάλιστα, όπως λέει, μιλούσε χαμηλόφωνα και από τη συμπεριφορά της, δεν της έδωσε την εντύπωση ότι συνέβαινε κάτι ανησυχητικό.
«Αν και δεν φορούσε μάσκα για τον κορονοϊό εκείνη την στιγμή, δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγε, για αυτό και την ρώτησα αν ήθελε κάτι. Δεν θυμάμαι αν μου έκανε κάποιο νεύμα, ή μου είπε ότι ήθελε να πάμε στον θάλαμο της Τζωρτζίνας. Αρχικά σκέφτηκα ότι το παιδί μπορεί να κάνει σπασμούς και τη ρώτησα αν κάνει κάτι το παιδί. Θυμάμαι ότι μου έγνεψε καταφατικά. Αμέσως φώναξα την γιατρό που βρισκόταν στο γραφείο της που είναι ακριβώς δίπλα. Για αυτό όταν σας λέω ότι την φώναξα, εννοώ κυριολεκτικά ότι την φώναξα. Φώναξα: «Γιατρέ ελάτε, τώρα στο 12!» και κατευθύνθηκα προς τον θάλαμο της Τζωρτζίνας. Μπροστά πήγαινε η μαμά και πίσω εγώ. Η γιατρός βγήκε κατευθείαν από το γραφείο της και με έφτασε, πηγαίνοντας προς τον θάλαμο της Τζωρτζίνας. Από πίσω ακολουθούσε και η άλλη η νοσηλεύτρια».
