Σάββατο βράδυ και βρέθηκα σε ένα ρακάδικο σε μια συνοικία της Αθήνας. Μπαίνοντας μέσα, ο μέσος όρος ηλικίας ήταν το πολύ 30. Νέα παιδιά που είχαν βγεί να διασκεδάσουν το Σαββατόβραδο με την παρέα τους. Γέλια παντού, συζητήσεις, μεζέδες και τα ποτήρια να ακούγονται να τσουγκρίζουν.
Η κουβέντα και στην δική μου παρέα, φυσικά πήγε στον Παντελή Παντελίδη. Όλα όσα ζήσαμε τα τελευταία 24ωρα και κυρίως το φαινόμενο που ζήσαμε όλοι με την λατρεία που είδαμε να εκδηλώνεται στο πρόσωπο αυτού του παιδιού που χάθηκε τόσο άδικα.
Στο μαγαζί ακουγόταν ελληνική μουσική. Ανάμεσα στον Κότσιρα και στην Πρωτοψάλτη. Ανάμεσα στην Ασλανίδου και στον Τερζή ακούγονταν και τραγούδια του Παντελίδη. Και γύρναγα το βλέμμα μου γύρω στο μαγαζί και έβλεπα αμέσως πρόσωπα να σκοτεινιάζουν και να σιγοτραγουδάνε το τραγούδι.
Παιδιά 17, 18, 25 χρονών τα οποία ήξεραν απέξω όλους τους στίχους του και πονούσαν στο άκουσμα των τραγουδιών του. Γιατί; Μα γιατί ήταν ένας από αυτούς. Το παιδί αυτό είχε όνειρα που έγιναν πραγματικότητα, ήταν ένα παιδί σαν όλα τα άλλα που δεν το βοήθησε κανείς και ενσάρκωνε το ελληνικό όνειρο. Και δεν τους είχε προκαλέσει ούτε μια φορά.
Όλα τα άλλα είναι απλές οδοντόκρεμες….
