Σπουδαίοι ‘Eλληνες

 Το έχουμε δει να γίνεται άπειρες φορές. Πέφτει αεροπλάνο στην Σρι Λάνκα και σκοτώνονται 200 ντόπιοι. Στα ψιλά. Πέφτει αεροπλάνο στο Βερολίνο και σκοτώνονται 100 ντόπιοι. Αεροπορική τραγωδία!

‘Ετσι και χθες. Δυο νέα παιδιά. Δυο παιδιά που θα μπορούσαν να είναι αδέλφια μας, φίλοι μας, παιδιά του γείτονα έπεσαν νεκρά από χέρια αδίστακτων κακοποιών.

Θα πει κάποιος: “Η δουλειά τους είναι”. Θα απαντήσω: “Ναι, είναι η δουλειά τους. Αλλά που είναι γραμμένο οτι αυτά τα νέα παιδιά, που πληρώνονται με εξευτελιστικούς μισθούς, που στέλνονται στη μάχη χωρίς όπλα, αλλά εργάζονται με αυταπάρνηση πρέπει να θυσιάζονται και να μην κουνιέται φύλλο;”

Δεν λέει κανείς ότι και αυτό, δηλαδή ο θάνατος στο καθήκον, δεν είναι μέσα στα άσχημα του επαγγέλματος. Λέει όμως τα εξής:

Η ευνομία και η δημόσια ασφάλεια είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι του πολιτισμού και της ομαλής λειτουργίας της κοινωνίας. Υπεύθυνοι για την τήρηση των νόμων αλλά και για να εμπνέουν το αίσθημα ασφάλειας είναι οι αστυνομικοί. ‘Οταν λοιπόν εκείνοι, που εμείς έχουμε την απαίτηση – και καλά κάνουμε – να δίνουν ακόμα και το αίμα τους για την ασφάλειά μας, όταν εκείνοι παραπαίουν και έχουν αφεθεί στην μοιρα τους, όταν απαξιώνονται καθημερινά, κάποιοι πρέπει να φωνάξουν και να τους υπερασπιστούν. Και αυτοί οι κάποιοι είμαστε όλοι εμείς. Οι πολίτες αυτής της χώρας. Εμείς που πιστεύουμε στους νόμους και στην τήρησή τους. Εμείς που θέλουμε δίπλα μας τον αστυνομικό της γειτονιάς.

Το έγκλημα έχει αλλάξει πρόσωπο. Σε κάποιες περιπτώσεις έχει γίνει ένα με την τρομοκρατία. Οπως και να’ χει όμως τόσο το κοινό έγκλημα, όσο και η τρομοκρατία απειλούν την ομαλή λειτουργία της κοινωνίας. Ποντάρουν στην αναταραχή και στην καλλιέργεια ανασφάλειας.

Η ευκολία που σηκώνουν το όπλο τους οι ληστές ή οι τρομοκράτες και θερίζουν ανθρώπινες ζωές είναι από μόνη της τρομακτική.

Πρέπει λοιπόν να σπάσουν τα ταμπού που υπάρχουν σ’ αυτό τον τόπο και βλέπουν τον αστυνομικό ως εχθρό. Είναι ακόμα και σήμερα δαχτυλοδεικτούμενοι εκείνοι που θα υπερασπιστούν αστυνομικούς.

Ο μπάτσος, αντιμετωπίζεται με περιφρόνηση. Γι’ αυτό και αποκαλείται μπάτσος. Ο μπάτσος όμως είναι εκείνος που θα έρθει οποιαδήποτε στιγμή, ακόμα και με καθυστέρηση, όταν θα λάβει σήμα από πολίτες για βοήθεια.

Και είναι ο ίδιος που κάνουν όλοι μπαλάκι. Να φυλάει τα γήπεδα (Ανώνυμες Εταιρείες κατά τα άλλα), να φυλάει υψηλά πρόσωπα, να χτυπάει διαδηλωτές ακόμα και αν συμφωνεί μαζί τους.

Οι αστυνομικοί είναι οι άνθρωποι του καθήκοντος. Και είναι εκείνοι που πεθαίνουν πάντα στο καθήκον. Και είναι εκείνοι που αφήνουν πίσω τους οικογένειες ολόκληρες οι οποίες θρηνούν βουβά γιατί έτσι είναι αυτή η δουλειά…

Η αξιοπρέπεια που διακρίνει όλες αυτές τις χαροκαμένες οικογένειες είναι μοναδική.

‘Οταν πεθαίνει ένας σπουδαίος έλληνας είτε πολιτικός, είτε ηθοποιός, είτε συγγραφέας η Ελλάδα, οι έλληνες τον τιμούν όπως του αρμόζει. Με κηδείες δημοσία δαπάνη με χιλιάδες κόσμο να σπεύδει για το τελευταίο αντίο.

Και έτσι πρέπει να γίνεται. Γιατί οι σπουδαίοι άνθρωποι έχουν βγάλει τον καλύτερό τους εαυτό και έχουν συγκινήσει χιλιάδες, εκατομμύρια. ‘Εχουν σημαδέψει γενιές.

Οι δυο αυτοί αστυνομικοί. Τα δυο παιδιά 22 και 23 ετών έβγαλαν χθες τον καλύτερό τους εαυτό και τον άφησαν στην άσφαλτο. Μαζί με την τελευταία τους πνοή.

Αφήστε λοιπόν τα ταμπού και τις μικροψυχίες κατά μέρος και τιμήστε τους. Δεν ξέρω πως. Αλλά τιμήστε τους. ‘Ηταν σπουδαίοι έλληνες.