Στη θάλασσα των μεταρρυθμίσεων

Συνήθως, η έννοια σημαίνει κάτι το ανακαινιστικό και το τροποποιητικό μιας πεπαλαιωμένης και προβληματικής κατάστασης. Κάτω από αυτό το πρίσμα οι μεταρρυθμίσεις έχουν ένα προοδευτικό και εκσυγχρονιστικό πρόσημο και  συνδέονται μάλλον με αριστερές πολιτικές.

Να όμως, που κάθε είδους πολιτική απόχρωση στον καιρό μας ομνύει στο ευαγγέλιο των μεταρρυθμίσεων για το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Και συμβαίνει, για παράδειγμα, την χρεία των μεταρρυθμίσεων να επικαλούνται ταυτοχρόνως νεοφιλελεύθεροι καπιταλιστές, ήπιοι σοσιαλδημοκράτες μέχρι αριστεροί ριζοσπάστες.

Η έμμεση νύξη του υπουργού Οικονομικών Γ. Βαρουφάκη ότι πιθανόν να υιοθετούσε το ικανό ποσοστό 67% μεταρρυθμίσεων που προτάθηκαν στο πλαίσιο των μνημονιακών συμβάσεων, μπορεί να έδωσε τροφή για αντιπολιτευτική μοχθηρία, αλλά δεν παύει να είναι μια ρεαλιστική παραδοχή στο ναρκοπέδιο της διαπραγμάτευσης.

Ταυτοχρόνως και μια επιβεβαίωση της ευρύτητας της έννοιας, που χρησιμοποιείται κατά το πολιτικό δοκούν και κατά την μεσομακροπρόθεσμη κομματική στόχευση και στρατηγική κάθε παράταξης.

Διότι αν οι επιβαλλόμενες μεταρρυθμίσεις βρίσκουν σύμφωνη, σε καθοριστικό ποσοστό, την νεότευκτη κυβέρνηση, γιατί  άραγε δεν υπήρξε στο παρελθόν πεδίο εσωτερικής διαβούλευσης για σύγκλιση, θα μπορούσε να αναρωτηθεί ένας αφελής καλόπιστος πολίτης. Γιατί δεν υπήρξε συνεννόηση για συμμετρική  κατανομή της λιτότητας, πραγματική φορολόγηση του πλούτου, άρση της πελατειακής αντίληψης και ταυτοχρόνως ομπρέλα προστασίας για τους ευάλωτους;

Ακριβώς γιατί κάθε πλευρά αναδιάταξε το πελατειακό της ακροατήριο με βάση τις καταιγιστικές εξελίξεις και τα αλλεπάλληλα κοινωνικά σοκ της τελευταίας τετραετίας που σύναξαν τους κατατρεγμένους της ελεγχόμενης χρεοκοπίας εκεί που τώρα περιμένουν για να έρθει και να περάσει, όπως περάσει, η μπόρα.

Μετά από 2, 5 χρόνια στείρας πολιτικής αντιπαράθεσης και κοινωνικών θυσιών, η χώρα μοιάζει να κυνηγά τον χαμένο χρόνο και οι άνθρωποι το νέο μεταρρυθμισμένο συμβόλαιο των αυτονόητων εξισορροπήσεων που αντί να αποτελούν ήδη από ετών κεκτημένο, είναι δραματικό επιδιωκόμενο μέσα από ακροβατικές διαβουλεύσεις στα όρια του θρίλερ.

Στα όρια του οποίου το παζάρεμα των επιβεβλημένων μεταρρυθμίσεων και των επιβαλλόμενων αναδιατάξεων τους, ίσως παραμείνουν δυσνόητες και καθόλου προσοδοφόρες για ένα κοινό πολιτών ασκημένων στην, πελατειακών χαρακτηριστικών, προσδοκία της αποκατάστασης. Γι αυτό και οι ριπές των υπουργικών εξαγγελιών, στο πόδι για την ώρα, ακούγονται σαν άσφαιρα ενός πολέμου που δεν αποκλείεται να λήξει πριν καν αρχίσει.