Με την ψήφιση του άρθρου 23 του υπό συζήτηση νομοσχεδίου ο σχεδιασμός για διαχείριση των απορριμμάτων της προηγούμενης κυβέρνησης, παρότι είχε εξασφαλίσει πιστώσεις από Ε.Ε., Τράπεζες και Ιδιώτες, πάει στον Καιάδα μαζί και τα ΣΔΙΤ και οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που τα “επέβαλαν” και το μόνο που φαίνεται να μένει ζοφερή πραγματικότητα για τους πολίτες είναι τα σκουπίδια στους δρόμους ή στις ανεξέλεγκτες χωματερές με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Πελοπόννησο και την Τρίπολη.
Πρωτίστως ο αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος Γιάννης Τσιρώνης, με συμμάχους τοπικούς δημάρχους που ονειρεύονται τη διαχείριση ευρωπαϊκών πόρων και μια ομάδα τοπικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, για να ξεπεράσει εγκεκριμένα σχέδια και συμβάσεις αλλά και τον εμφύλιο με τον Γιώργο Σταθάκη, φέρνει μια διάταξη νόμου που τα τινάζει όλα στον αέρα. Ακόμα και την ετήσια έκθεση της WWF που αναφέρει ότι τα ΣΔΙΤ είναι συμβατά με τους περιβαλλοντικούς όρους πέταξε στον καλάθι των άχρηστων ο… οικολόγος υπουργός. Και βέβαια τα πρόστιμα που θα συνεχίσουν να πέφτουν βροχή θα επιβαρύνουν τον Έλληνα φορολογούμενο.
Πως όμως ένας “οικολόγος” υπουργός κατάφερε να τα βάλει εναντίον όλων και να κερδίσει; Το ιδρυτικό μέλος του κινήματος των Οικολόγων Πρασίνων δημιούργησε κατά το πρώτο επτάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ το νέο εθνικό σχεδιασμό (ΕΣΔΑ) που ορίζει πώς η Ελλάδα θα διαχειρίζεται τα απορρίμματά της με ορίζοντα το 2020. Ωστόσο, η εσπευσμένη θεσμοθέτησή του, καθιστά τον σχεδιασμό αυτό ουσιαστικά άκυρο ή εφαρμοστέο το 2020 γιατί δεν συνοδεύεται από Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΣΜΠΕ), λείπουν δεκάδες αποφάσεις, εφαρμοστικοί εγκύκλιοι, τροποποιήσεις της υφιστάμενης νομοθεσίας, εξουσιοδοτικές διατάξεις, ενσωμάτωση οδηγιών, και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν χρηματοδοτεί τοπικές, δημοτικές εγκαταστάσεις και με βεβαιότητα κανένα ιδιωτικό κεφάλαιο δεν θα συμμετέχει εφόσον οι ποσότητες δεν επαρκούν και φυσικά θα χρειαστούν δημόσιες επενδύσεις που δεν υπάρχουν.
Όμως, όπως αρμόδιες αρχές, με πρώτη την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εδώ και μήνες ζητούν τουλάχιστον την υλοποίηση των έργων με ΣΔΙΤ που “κουμπώνουν” στον εθνικό σχεδιασμό του οικολόγου αναπληρωτή υπουργού, όπως της Πελοποννήσου, της Ηπείρου και της Δυτικής Μακεδονίας.
Και ενώ ο κ. Τσιρώνης “δέχθηκε” της Ηπείρου και της Δυτικής Μακεδονίας για να ξεπεράσει τον σκόπελο της Πελοποννήσου φέρνει την εν λόγω νομοθετική ρύθμιση.
Και όλα αυτά όταν η νομιμότητα του διαγωνισμού έχει κριθεί τρεις φορές από το ΣτΕ και δύο από το Ελεγκτικό Συνέδριο. Η Ευρωπαική Επιτροπή για τελευταία φορά τον Νοέμβριο του 2015 ζήτησε άμεσα την συμβασιοποίησή του απειλώντας ότι θα χαθούν οι πόροι του ΕΣΠΑ και τα νέα πρόστιμα θα πέσουν βροχή. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά τη συνάντηση ο κ. Φραντσέσκο Αμοντέο από την Επιτροπή Περιφερειακής Πολιτικής επέμεινε ότι η Ελλάδα πρέπει να εμπλέξει ΣΔΙΤ και ιδιωτικά κεφάλαια στα όποια σχέδια υπάρχουν, ειδικά για την Πελοπόννησο. Ξεκαθάρισαν μάλιστα ότι οι χρηματοδοτήσεις από την ΕΕ έχουν να κάνουν με κεντρικές εγκαταστάσεις και όχι με τοπικές. Και από τις δύο πλευρές συμφωνήθηκε ότι εντός του Δεκεμβρίου θα επανέλθουν εφ’ όλης της ύλης μέσω τηλεδιάσκεψης.
Αλλά ακόμα και η Διυπουργική Επιτροπή Μεγάλων Έργων, με επικεφαλής τον υπουργός Επικρατείας Αλ. Φλαμπουράρη και ο υπουργός Οικονομίας Γ. Σταθάκης, σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του newsit.gr, έθεσαν 4 όρους στον ανάδοχο για την υπογραφή της Σύμβασης, οι οποίοι έγιναν αποδεκτοί.
Υπάρχουν αναπάντητα ερωτήματα και μπορεί ο αναπληρωτής υπουργός να έχει τις δικές του απόψεις αλλά η κυβέρνηση οφείλει να αντιμετωπίσει μια ζοφερή πραγματικότητα και να απαντήσει σε σημαντικά ερωτήματα που γεννά η πολιτική της. Κυρίως να απαντήσει πόσα χρόνια χρειάζονται για να υλοποιηθεί ο νέος σχεδιασμός της. Πόσα χρήματα και από που θα τα αντλήσει για να χρηματοδοτηθούν τα έργα. Ποιος θα πληρώνει τα πρόστιμα της Ε.Ε. για τις ανεξέλεγκτες χωματερές που θα συνεχίζουν – στα φανερά ή στα κρυφά – έως ότου μετά από πέντε ή επτά χρόνια εφαρμοστεί ο σχεδιασμός της κυβέρνησης. Ποιοι θα συνεχίσουν να “κονομάνε” με απευθείας αναθέσεις για την διαχείριση των απορριμμάτων έως ότου λειτουργήσουν οι υποδομές που υπόσχεται και ποιος θα πληρώνει και με πόσο το τίμημα.
Το ράβε ξήλωνε είναι γνωστή πρακτική από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Όμως σε αυτή την περίπτωση το κόστος είναι μεγάλο και οι λύσεις που προωθεί το υπουργείο Περιβάλλοντος παρατείνουν αδικαιολογήτως μια πολύ άσχημη κατάσταση που επικρατεί για παράδειγμα στην Πελοπόννησο, την Τρίπολη και τον Πύργο, με συνέπειες και για την υγεία των κατοίκων, αλλά και που δυσφημείται η Ελλάδα, ενώ ο φορολογούμενος εξακολουθεί να πληρώνει πρόστιμα…
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΜΙΛΤΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΗΣ
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163