Ο αποκλεισμός των δρόμων από τους αγρότες και τα τρακτέρ τους αποτελεί μια άκρως αντικοινωνική και παράνομη ενέργεια.
Είναι αντικοινωνική διότι στρέφεται ευθέως κατά των συμπολιτών μας, στους οποίους απαγορεύει να πάνε στη δουλειά τους, στρέφεται κατά των επαγγελματιών και των επιχειρηματιών, που δεν μπορούν να διεκπεραιώσουν τις εργασίες τους και κατά του κοινωνικού συνόλου επειδή επιβαρύνει ακόμα περισσότερο το κακό οικονομικό κλίμα, που απειλεί με χρεοκοπία την Ελλάδα.
Είναι παράνομη διότι ευθέως αντίκειται στο νόμο περί παρακώλυσης συγκοινωνιών. Αλλά κι αντισυνταγματική διότι παραβιάζει τα ατομικά δικαιώματα κάθε πολίτη, που δεν μπορεί να μετακινείται ελεύθερα. Όμως μέσα στον παραλογισμό, που επικρατεί στην Ελλάδα σήμερα, αν ένας πολίτης επιχειρήσει να περάσει από τα μπλόκα και δεχθεί την βία των αγροτών, που θα τον εμποδίσουν με παράνομο τρόπο, δεν θα μπορέσει να βρει το δίκιο του. Αντιθέτως μπορεί να κατηγορηθεί κι ως προβοκάτορας η ως υπονομευτής του «δίκαιου αγώνα» τους.
Αυτή είναι η μία πλευρά του ζητήματος, που απασχολεί αυτή την ώρα την Ελλάδα. Η ουσία των αιτημάτων των αγροτών είναι άλλη. Ας τα δούμε. Ζητούν την καταβολή όσων επιδοτήσεων έχουν καθυστερήσει. Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι μέχρι τα μέσα Μαρτίου θα έχουν δοθεί. Αλλά θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η καθυστέρηση δεν οφείλεται στη μη καταβολή τους από την Ευρωπαίκή Ενωση. Αλλά στην μη ολοκλήρωση της ψηφιοποίησης των αγροτικών γαιών, επειδή το έργο ήταν πολύπλοκο μια και κάποιοι αγρότες είχαν δηλώσει πολύ περισσότερες γαίες από ότι διέθεταν για να παίρνουν μεγαλύτερη επιδότηση, που δεν δικαιούντο.
Το άλλο αίτημα, που πρέπει να απαντηθεί, έχει να κάνει με την στήριξη του αγροτικού εισοδήματος πέραν των επιδοτήσεων. Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι σήμερα πολλοί αγρότες μπορεί να αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά προβλήματα. Όπως άλλωστε η πλειοψηφία των ελλήνων, που δεν κλείνουν τους δρόμους. Η στήριξη με επιπλέον ενίσχυση από το Δημόσιο όμως και αντικοινοτική είναι, με αποτέλεσμα όπως συνέβη προσφάτως να κινδυνεύει με επιβολή προστίμου. Αλλά και παράλογη. Ζητούν εγγύηση κατώτατου εισοδήματος, εφόσον δεν απορροφάται η καλλιέργεια τους. Με την ίδια λογική κάθε έμπορος, που δεν απορροφάται το προϊόν του θα έπρεπε να ζητά κρατική ενίσχυση. Αντί να οδηγείται στην χρεοκοπία και στην ανεργία. Όπως συμβαίνει κατά κόρον σήμερα.
Το αίτημα αυτό είναι και παράλογο. Διότι και να ήθελε το κράτος να τους ενισχύσει, δεν υπάρχουν τα χρήματα, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε. Δανεικά δεν δίνονται. Κι ο μόνος τρόπος θα ήταν η επιβολή επιπλέον φορολογίας στους υπόλοιπους έλληνες για να πληρωθούν οι αγρότες οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έχουν δαπανήσει δεκάδες δις ευρώ σε επιδοτήσεις κι ενισχύσεις, που δεν πληρώνουν φόρο και παίρνουν προνοιακές συντάξεις, που πληρώνουν οι υπόλοιποι έλληνες. Είναι άραγε δίκαιη αυτή η προνομιακή συμπεριφορά έναντι των αγροτών για τους υπόλοιπους συμπολίτες μας;
Οι αγρότες από το 1981 κι έπειτα έλαβαν σε κοινοτικές ενισχύσεις η και σε εθνικές ενισχύσεις, που ονομάστηκαν δήθεν ως αποζημιώσεις λόγω «καιρικών συνθηκών», δεκάδες δις ευρώ. Κανένας άλλος κλάδος δεν ευνοήθηκε τόσο την τελευταία 30ετία. Κι όμως τα χρήματα αυτά χάθηκαν. Και σε κάθε περίπτωση δεν επενδύθηκαν στη γη. Για να λειτουργήσει η αγροτική οικονομία με επιχειρηματικά κίνητρα, όπως συμβαίνει στις πλέον ανεπτυγμένες αγροτικές οικονομίες του κόσμου, όπως είναι οι ΗΠΑ κι ο Καναδάς.
Αντιθέτως, στην καλύτερη περίπτωση έγιναν σπίτια και τρακτέρ, που στην πραγματικότητα στους περισσότερους ήταν άχρηστα.. Στην χειρότερη κατασπαταλήθηκαν στον τζόγο, στα μπουζούκια, στα καμπαρέ, που ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια παντού στην ελληνική περιφέρεια, σε αυτοκίνητα από Μερσεντές και πάνω και φυσικά στις ρωσίδες, που κατέκλυσαν με την σειρά τους την… αγνή ύπαιθρο.