Συμπολίτες προσδεθείτε – Βουλιάζουμε στη λάσπη και έρχονται νέες θυσίες

Οποιος από εμάς και πολύ περισσότερο από τους βουλευτές δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του να σηκώσει …το χέρι.
Μας, και τους τα ψάλλει ο Κώστας Βάρναλης από το βάθος του χρόνου, αλλά ποιος τον ακούει.

Δυστυχώς βουλιάζουμε, βουλιάζουμε και αντί να δράσουμε, αντί να πάρουμε την υπόθεση της σωτηρίας της πατρίδας στα χέρια μας (πολύ περισσότερο και άμεσα οι βουλευτές) περιμένουμε μοιραίοι και άβουλοι μέσα στο κομματικό μαντρί να έρθουν οι Χαϊκάληδες, οι Καμμένοι και οι Αποστολόπουλοι να μας σώσουν.

Αλλά πως μπορείς να περιμένεις σωτηρία όταν τύποι σαν τον Αποστολόπουλο κατάφεραν να παρεισφρύσουν στο στενό περιβάλλον και να διεκδικούν (ή να είναι) θέση συμβούλου, του Παπανδρέου, του Σαμαρά και του Καμμένου;

Πως περιμένεις να περιμένεις σωτηρία όταν ο Χαϊκάλης εισπράττει τα συγχαρητήρια του Τσίπρα, ο οποίος βιάστηκε να τα δώσει πρώτος αυτός λες και θα έχανε καμία ιστορική ευκαιρία από κάποιον άλλον;
Πως μπορείς να περιμένεις σωτηρία όταν δεν τους αρέσουν οι αποφάσεις της δικαιοσύνης για τους Χαϊκάληδες, πετούν σπόντες και υπονοούμενα; Αυτός είναι ο σεβασμός στους θεσμούς;

Αλήθεια πως είναι δυνατόν να σωθούμε όταν Βουδούρηδες και Παραστατίδηδες μπορεί να βρεθούν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τη λάσπη που έριξαν σε συναδέλφους τους και παρά την αντίθεση και την αντίρρηση του Μανώλη Γλέζου, αυτού του ογκόλιθο που και αυτή τη φορά έσωσε την τιμή του πολιτικού κόσμου ζητώντας να μην είναι υποψήφιοι βουλευτές;

Αντί να περιμένουμε το Μανώλη Γλέζο, θα έπρεπε εμείς οι πολίτες να τιμωρούμε όλους τους τυχάρπαστους, τους αμοραλιστές που έκαναν καριέρα το βουλευτιλίκι. Ας το κάνουμε σε περίπτωση πρόωρων εκλογών.
Αν εμείς τιμωρούσαμε τους πολιτικούς αυτής της κοπής, αν δεν παραμέναμε να παρακολουθούμε άβουλοι τα γεγονότα, αν αντί να τους επιβραβεύουμε με την ψήφο μας, τους εξοστρακίζαμε στο περιθώριο της πολιτικής ζωής και τη λήθη θα ήταν όλα αλλιώτικα.

Πολιτικοί γυρολόγοι σε αναζήτηση κομματικής στέγης διαρκώς, καριερίστες της πολιτικής, αυτοί που δεν κόλλησαν ούτε ένα ένσημο, καθώς και τα παιδιά του κομματικού σωλήνα, δεν θα τολμούσαν ούτε να περάσουν έξω από το κοινοβούλιο και όχι να διανοηθούν να διεκδικήσουν την ψήφο των πολιτών.

Αλλά φευ, φερόμαστε σαν ιθαγενείς που επιλέγουμε τις χάντρες και τα καθρεφτάκια που μας γυαλίζει η τηλοψία και αντί των ικανών προτιμούμε τους δημοφιλείς ακόμα κι΄ αν στην πραγματικότητα είναι ντενεκέδες ξεγάνωτοι.
Δυστυχώς είμαστε -και οι πολιτικάντηδες το γνωρίζουν- λωτοφάγοι, ζητιανεύουμε το ρουσφέτι στα πολιτικά γραφεία αντί να διεκδικούμε το δίκιο μας, ξεροσταλιάζουμε στα βουλευτικά γραφεία για ένα βουλευτικό χτύπημα στην πλάτη. Παραμένουμε καθηλωμένοι στις πολυθρόνες μας και περιμένουμε τους κομματικούς σωτήρες αντί εμείς να σώσουμε τους εαυτούς μας και την πατρίδα.

Και μετά απορούμε και ως συνήθως …πέφτουμε από τα σύννεφα όταν βρίσκουμε μπροστά μας αμοραλιστές και καιροσκόπους.

Γιατί κι΄ εμείς είμαστε δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα και προσμένουμε ίσως ένα θάμα…
Όμως, συμπολίτες μου, τέρμα τα θαύματα, οι μάσκες έπεσαν. Αν θέλουμε ας το δούμε. Αν, όχι ας πορευτούμε άλλη μία φορά στο δρόμο της θυσίας…