Ηθοποιός του θεάτρου, η όμορφη – άσχημη του ελληνικού σινεμά, Ταϋγέτη Μπασούρη, έγινε γνωστή με μικρό της όνομα.
Τις περισσότερες φορές οι ρόλοι στο σινεμά που ενσάρκωνε η αγαπημένη ηθοποιός περιστρέφονταν γύρω από το ιδιαίτερο παρουσιαστικό της και είχαν έντονο το στοιχείο του αυτοσαρκασμού.
Άλλωστε η Ταϋγέτη, μαζί με τη Γεωργία Βασιλειάδου και την Αθηνά Μερτύρη, συγκαταλέγονται στις «άσχημες» του ελληνικού κινηματογράφου, που χάριζαν και χαρίζουν ακόμα και σήμερα, άφθονο και ποιοτικό γέλιο.
Το θέατρο και η εξορία
Η Ταϋγέτη Μπασούρη γεννιέται το 1917 στην Αθήνα, αν και η ίδια κρατούσε επτασφράγιστο μυστικό την ηλικία της.
Θα βρεθεί να σπουδάζει στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Ωδείου και από εκεί στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Οι γονείς της δεν ήθελαν να γίνει ηθοποιός κι εκείνη σπούδαζε κρυφά, έχει αποκαλύψει σε συνέντευξή της. «Δεν γίνεσαι τίποτα αν δεν έχεις τελειώσει μία σχολή…»
Γεννημένη αγωνίστρια, εντάχθηκε στο ΚΚΕ και συμμετείχε ενεργά στο ΕΑΜ Θεάτρου. Η Ταϋγέτη αναλαμβάνει αντιστασιακή δράση. Θα την συλλάβουν και θα την στείλουν στην εξορία. Η μεγάλη ηθοποιός πέρασε από Χίο, Μακρόνησο, Τρίκερι, Αϊ-Στράτη.
Η εμπειρία της εξορίας τη σημάδευσε σε όλη της τη ζωή. «Τρώγαμε πολύ ξύλο» θα πει.
Μετά την απελευθέρωσή της, θα επανεμφανιστεί στο θέατρο και θα αφήσει τη σφραγίδα της σε όλα τα θεατρικά είδη, από τραγωδία και δράμα μέχρι κωμωδία και επιθεώρηση.
Στο Εθνικό Θέατρο συμμετείχε στις εξής παραστάσεις: Τα οράματα της Σιμόν Μπασάρ (1976), Νεφέλες (1984), Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν (1985), Η σονάτα των φαντασμάτων (1986), Εκκλησιάζουσες (1987), Οι στρατιωτες (1987), Ο θάνατος του Περικλέους – Η κόρη του παντοπώλου – Η βεγγέρα (1988), Ρωμαίος και Ιουλιέτα (1989), Ο Ανδροκλής και το λιοντάρι (1991).
Η ηθοποιός γνώριζε ότι δεν ήταν όμορφη, ωστόσο δήλωνε ότι είχε φωτογένεια. Σύμφωνα με τα λεγόμενα της, αυτός ήταν και ο λόγος που την προσέλαβαν στον κινηματογράφο. «Ευτυχισμένη είμαι όταν είμαι στο θέατρο. Το θέατρο το αγαπάω πιο πολύ από τον κινηματογράφο. Τον κινηματογράφο τον αγαπώ γιατί έχω φωτογένεια και με δείχνει καλά».
Η ίδια δήλωνε κωμική ηθοποιός. «Έχω παίξει σε δραματικές ταινίες, δεν τις ήθελα με πολλή όρεξη αλλά ούτε ο κάθε σκηνοθέτης ευχαριστιόταν με μένα. Οι κωμικοί ρόλοι μού πάνε και σαν διάθεση και σαν φάτσα» θα πει στην εκπομπή «Σαν Παλιό Σινεμά» της ΕΡΤ.
Η πρώτη της εμφάνιση στο σινεμά θα είναι στην «Κάλπικη λίρα» το 1955, όταν κάνει απλώς μια περαστική στον δρόμο.
Την αμέσως επόμενη χρονιά θα κάνει τη γραμματέα, τη δεσποινίς Κοκκίνου, στον φοβερό «Ζηλιαρόγατο» (1956).
Η Ταϋγέτη θα γίνει ιδιαιτέρως γνωστή όταν θα συνεργαστεί με τον Θανάση Βέγγο. Συμμετείχε σε πολλές ταινίες του αξέχαστου κωμικού, καθώς της έδειχνε ιδιαίτερη εμπιστοσύνη.
Όταν θα προβληθεί μάλιστα ο «Παπατρέχας» το 1966, όλοι θα έχουν να πουν τα καλύτερα για την υστερική θεία που θέλει γάμο!
Ποιος μπορεί να ξεχάσει το «Θα σκοτωθώ» της θείας Καλλιόπης, που ούρλιαζε, έκλαιγε και έσπαγε πιατικά.
Με πάνω από 50 ταινίες στο ενεργητικό της, οι τελευταίες εμφανίσεις της ήταν οι στα: «Δυο τρελοί και ο ατσίδας», «Μη μου άπτου» και «Το 24ωρο ενός παλιατζή».
Το 1984 επέστρεψε μάλιστα με παρέμβαση της Μελίνας Μερκούρη στο Εθνικό Θέατρο για να συμπληρώσει τα συντάξιμα έτη. Θα παραμείνει εκεί και παρά τα προβλήματα υγείας που την ταλαιπωρούσαν μέχρι το 1992, όταν και συνταξιοδοτήθηκε σε προχωρημένη ηλικία.
H Ταϋγέτη ήταν από κείνες τις ιδιαίτερες περιπτώσεις ηθοποιών που καθιερώθηκαν στη συνείδηση του κοινού με το μικρό τους όνομα. Ήταν η Ταϋγέτη.
Μία γυναίκα καλόψυχη και γελαστή αλλά και ένα ταλέντο από τα λίγα, ένα γεννημένο κωμικό στοιχείο.
Η λίγο αφελής και πολύ πολύ χαρούμενη, όπως καθιερώθηκε μέσα από τις ταινίες της, γνώριζε την ιδιαίτερη εμφάνιση της και αυτοσαρκαζόταν. Άλλωστε είχε την οξυδέρκεια να καταλάβει ότι αυτό ήταν το μυστικό όπλο της επιτυχίας της.
Η Γεωργία Βασιλειάδου έλεγε πως αν γινόντουσαν καλλιστεία για άσχημες, η ίδια θα έβγαινε Σταρ Ελλάς και η Ταϋγέτη Μις Ελλάς.
Δεν παντρεύτηκε ποτέ, καθώς πέρασε όλη της τη ζωή δίπλα στην άρρωστη αδελφή της. Η μεγάλη ηθοποιός έχασε την πολυαγαπημένη αδελφή της το 1993 και από τότε ξεκίνησε το προσωπικό της δράμα. Δύο χρόνια μετά δεν ήταν καλά, δεν έτρωγε, δεν μιλούσε…
Πήγε να μείνει με μία α’ ξαδέλφη της που την φρόντιζε πολύ μέχρι το τέλος.
Η ίδια έλεγε ότι δεν είχε παρέες, δεν πήγαινε σε γλέντια, σε αντίθεση με τους ηθοποιούς της εποχής. Δεν σύχναζε σε στέκια, δεν απολάμβανε την συντροφιά του σιναφιού της.
Προτιμούσε να είναι περισσότερο μόνη της και περνούσε τη μέρα της διαβάζοντας, «όχι κουτσομπολίστικά και βρώμικα πράγματα», όπως θα έσπευδε να διευκρινίσει.
Όσο για τον έρωτα, αν και είχε τα φλερτ της, έλεγε ότι δεν πίστευε σε αυτόν.
Η Ταϋγέτη Μπασούρη έφυγε από τη ζωή στις 28 Ιανουαρίου 2003 από εγκεφαλικό.