Το πιο κλειστό επάγγελμα στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης και ιδεολογικής τοποθέτησης, είναι αυτό του συνδικαλιστή.
Και ακριβώς αυτό είναι το πρόβλημα, οτι ο συνδικαλισμός για πολλούς έγινε επάγγελμα και μάλιστα…κλειστό, το εφαλτήριο για ανέλιξη στις κομματικές ιεραρχίες που συχνά οδηγήσαν πολλούς απευθείας στη Βουλή.
Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα “εργατοπατέρων” με μπλέ, πράσινους και κόκκινους κόκους που εξαργύρωσαν την αναγνωρισιμότητα τους “τσεπώνοντας” χιλιάδες ψήφους.
Είναι βέβαια παράδοξο και άκρως αντιφατικό το γεγονός πως συνδικαλιστές και εργοδότες που είναι εξ΄ορισμού αντίπαλοι έγιναν στην Ελλάδα ένα…παρεάκι.
Κάποτε, μια κουβέντα του εκάστοτε προέδρου της ΓΣΕΕ ή της ΑΔΕΔΥ ηταν αρκετή για να κινητοποιήσει χιλιάδες ανθρώπους. Ηταν οι εποχές που οι κομματικοί στρατοί κυρίως του Δημοσίου αλλά και του Ιδιωτικου τομέα ήταν πιο ισχυροί και από τις κυβερνήσεις της χώρας.
Εγιναν ισχυροί βέβαια γιατί η εξάρτηση των “στρατιωτών” συνδεόταν με το διορισμό τους, την αναζήτηση εργασίας και άρα την ίδια την επιβίωσή τους.
Σήμερα στην Ελλάδα, μετά από 3 μνημόνια, η εργασιακή ζούγκλα συνεχώς γιγαντώνεται και το επάγγελμα του συνδικαλιστή περνάει και αυτό κρίση.
Η κοινωνία έχει γυρίσει για τα καλά την πλάτη της στους συνδικαλιστές καθώς οι πολίτες δε συμμετεχουν μαζικά όπως στο παρελθόν στα συλλαλητήρια που εξαγγέλουν τα σωματεία.
Φταίει η κοινωνική κούραση; Φταίει ο φόβος όσων ακόμη εχουν δουλειά και δε θέλουν να ρισκάρουν να τη χάσουν; Φταίει το γεγονός οτι ακομη και στις πιο κρίσιμες αποφάσεις οι συνδικαλιστές “σκοτώνονται” και διαφωνούν; Φταίει το γεγονός οτι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες είναι λαβωμένες από τη συμμετοχή κάποιων (λιγοστών) μελών τους σε αμαρτωλά σκάνδαλα του παρελθόντος και του παρόντος;
Οτι και να φταίει, ένα είναι το σίγουρο. Οι συνδικαλιστές στην Ελλάδα πρέπει να καταλαβουν οτι δε βρέχει, οι πολίτες τους…”φτύνουν”.
Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει εάν δεν αλλάξουν πρώτα οι ίδιοι νοοτροπία, συμπεριφορές και κυρίως…ιδέες!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: