Σε ένα εκτενές άρθρο ο Ed West ένας από τους πιο γνωστούς αρθρογράφους του περιοδικού Spectator ψάχνει να βρει τον σωστό λόγο για τον οποίο πρέπει να επιστραφούν τα Γλυπτά του Παρθενώνα στην Ελλάδα.
Στο άρθρο του περιγράφει την επίσκεψή του στην χώρα μας με την κόρη του που σπουδάζει Αρχαία Ελληνικά και την επίσκεψή του και στον Παρθενώνα, εκεί δηλαδή που αποκόπηκαν βίαια τα Γλυπτά του Παρθενώνα.
«Οι Δελφοί ήταν θαυμάσιοι, αλλά οι Μυκήνες ήταν ίσως οι πιο δυνατές: υπάρχει κάτι στον τόπο, σαν να μπορούσε κανείς να κλείσει τα μάτια του, να αγγίξει την πέτρα και να ταξιδέψει πίσω στους αιώνες. Είναι επίσης ωφέλιμο να αναλογιστούμε ότι αυτή ήταν κάποτε η μεγαλύτερη πόλη στην Ευρώπη», γράφει.
Εκεί που στέκεται όμως είναι στον Παρθενώνα. «Ο Παρθενώνας, παρόλο που έχω ξαναπάει και είναι τόσο γεμάτος όσο οι Θερμοπύλες σε μια κακή μέρα, εξακολουθεί να είναι μαγικός, τόσο από κοντά όσο και από απόσταση. Είναι όμορφος όταν φωτίζεται το βράδυ και κάθε φορά που το πιάνετε από την άκρη του ματιού σας, αισθάνεστε λίγο ευγνώμονες. Υπάρχει, ωστόσο, κάτι που λείπει από τη μεγάλη δομή, ένα θέμα που ο Έλληνας ξεναγός μας κατάφερε να αναφέρει μόνο πέντε φορές, τα Ελγίνεια Μάρμαρα. Οι Έλληνες πιέζουν για να τα πάρουν πίσω εδώ και χρόνια και τώρα μπορεί να είναι τυχεροί, καθώς η κυβέρνηση του Keir Starmer λέγεται ότι είναι ανοιχτή στο να επιτρέψει στο Βρετανικό Μουσείο να τα δανείσει στην Ελλάδα».
Εξηγεί ότι «ενώ η νομοθεσία του 1963 δεν επιτρέπει στο Μουσείο να επιστρέψει μόνιμα τα Μάρμαρα, ένα δάνειο θα ήταν ουσιαστικά μόνιμο και οι Έλληνες δεν θα τα επέστρεφαν ποτέ ξανά».
Στο εκτενές άρθρο αναφέρεται στην κοινή γνώμη στη Βρετανία και τονίζει ότι είναι «αρκετά σταθερά υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων, αν και φαντάζομαι ότι δεν είναι κάτι για το οποίο πολλοί άνθρωποι ενδιαφέρονται τόσο πολύ. Τείνω να συμφωνήσω, αν και αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο έχω συγκεκριμένες απόψεις. Έγραψα γι’ αυτό το θέμα εν συντομία, πριν από χρόνια, και έχω αλλάξει γνώμη περισσότερες από μία φορές από τότε. Πιθανότατα θα αλλάξω γνώμη και πάλι αύριο. Αυτό που νομίζω ότι είναι λάθος είναι ο τόνος, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μπορεί να μην είναι συνετό για τη σημερινή κυβέρνηση να είναι αυτή που τα παραδίδει, όπως φαίνεται όλο και πιο πιθανό».
Στη συνέχεια ο αρθρογράφος με μια σειρά επιχειρημάτων υπερασπίζεται την φιλοσοφία του Βρετανικού Μουσείου επικαλούμενος ιστορικούς μελετητές αλλά και βιβλιογραφία, αναφέροντας ότι αν δεν υπήρχε το συγκεκριμένο Μουσείο πολλοί αρχαιολογικοί θησαυροί θα είχαν καταστραφεί στο πέρασμα των αιώνων.
«Δεν είμαι υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων γιατί είμαστε ένα έθνος ιμπεριαλιστών πλιατσικολόγων και πλιατσικολόγων – ακριβώς το αντίθετο. Το Βρετανικό Μουσείο έχει κάνει τεράστια δουλειά στη διατήρηση της παγκόσμιας κληρονομιάς και πολλά από τα αντικείμενά του θα είχαν διαφορετικά καταστραφεί», αναφέρει.
Μάλιστα αναφέρει ότι αν οι Βρετανοί επέστρεφαν σε μόνιμη βάση τα Γλυπτά του Παρθενώνα στην Ελλάδα θα δημιουργούσαν προηγούμενο.
«Η κυβέρνηση Στάρμερ θέλει να επιστρέψει τα μάρμαρα επειδή – φαντάζομαι – υποκινούνται από μια βαθιά αίσθηση αντιαποικιοκρατίας, ή τουλάχιστον αντιευρωπαϊκής αποικιοκρατίας. Αυτός δεν είναι ένας καλός λόγος για να παραδοθούν ανεκτίμητα αντικείμενα, αναπόφευκτα θα ενθαρρύνει περαιτέρω απαιτήσεις και θα συνεπάγεται την παράδοσή τους σε λιγότερο επιμελείς νέους ιδιοκτήτες. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οποιαδήποτε επιστροφή πρέπει να συνοδεύεται από μια αποφασιστική αντίδραση στην ιδέα ότι «λεηλατήθηκαν», αλλά μάλλον με μια σίγουρη και πράγματι σοβινιστική στάση απέναντι στο παρελθόν της Βρετανίας», τονίζει.
Και συνεχίζει: «Στην πραγματικότητα, ο μόνος καλός λόγος για την επιστροφή των Μαρμάρων είναι ότι ανήκουν στον ελληνικό λαό, ότι τα έθνη είναι πραγματικά και οι λαοί τους έχουν κοινή κληρονομιά».
Σε άλλο σημείο σημειώνει: «Τα μάρμαρα ανήκουν στην Αθήνα όχι λόγω της συνάφειάς τους με τη δημοκρατία, αλλά επειδή οι Έλληνες είναι κληρονόμοι και απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων που τα έχτισαν και τα κατέχουν με δικαίωμα καταγωγής».
«Όπως έχουν τα πράγματα, οι Έλληνες προσφέρθηκαν να δανείσουν διάφορες αρχαιότητες σε αντάλλαγμα, για να καταλάβουν την αίθουσα όπου βρίσκονται σήμερα τα Μάρμαρα. Μια λογική κυβέρνηση θα έλεγε «όχι» σε αυτή την προσφορά: δεν πρόκειται για εμπόριο, δεν ζητάμε τίποτα σε αντάλλαγμα, αυτά είναι μοναδικά σημαντικά αντικείμενα εθνικής σημασίας για εσάς και, επειδή γνωρίζουμε πόσα σημαίνει, πρόκειται για μια εφάπαξ χειρονομία καλής θέλησης και φιλίας προς τον ελληνικό λαό. Τους φροντίζουμε εδώ και δύο αιώνες και είμαστε περήφανοι για αυτό που έχουμε κάνει».
Προτείνει μάλιστα το εξής: «Η αίθουσα όπου εκτίθενται σήμερα θα πρέπει να μετατραπεί σε εκπαιδευτικό κέντρο, λέγοντας την ιστορία για το πώς το Βρετανικό Μουσείο διατήρησε και έσωσε τόσο μεγάλο μέρος της κληρονομιάς της ανθρωπότητας. πώς η ανθρωπότητα οφείλει ευγνωμοσύνη στο Μουσείο. Και πάλι, ακριβώς όπως το σενάριό μου υποθέτει μια κυβέρνηση που είναι φιλοβρετανική και δημοφιλής, αυτό προϋποθέτει έναν παράλληλο σύμπαν παράξενο κόσμο όπου οι βρετανικοί θεσμοί διοικούνται από ανθρώπους που χωρίς ντροπή είναι περήφανοι για τη χώρα και έτοιμοι να υπερασπιστούν την ιστορία της».