Η εντατικολόγος στο νοσοκομείο «Σωτηρία» Σοφία Πουρίκη, κατέγραψε για το newsit.gr μερικές στιγμές από την καθημερινότητα των εντατικολόγων μέσα στις ΜΕΘ των νοσοκομείων, εκεί όπου κορυφώνεται η σκληρή μάχη ενάντια στον κορονοϊό.
Ώρα 8:30: ώρα προσέλευσης στη ΜΕΘ
Με τον καφέ ανά χείρας, το πρώτο πράγμα που πέφτει το μάτι σου είναι το monitor στο γραφείο των ιατρών. 8 στα 8 κρεβάτια γεμάτα. «Εντάξει» λες μέσα σου, «δεν είχαμε ανθρώπινες απώλειες χτες». Και μετά το μάτι πέφτει στα ζωτικά σημεία του κάθε ασθενούς ξεχωριστά και όπως το βλέμμα συνεχίζει να «διαβάζει», πέφτει πάνω στον πυρετό του κρεβατιού 5. Μονολογείς ότι δεν υποχώρησε παρά τις χθεσινές παρεμβάσεις. Κάθεσαι στη θέση σου και περιμένεις του υπόλοιπους συναδέλφους να έρθουν και τους χθεσινούς εφημερεύοντες.
Ώρα 8:45 και αρχίζει η ενημέρωση
Ο ασθενής στο κρεβάτι 1 στάσιμος, καμία μεταβολή. Προσπαθήσαμε χτες να μειώσουμε το μείγμα του οξυγόνου, δεν τα καταφέραμε, έριξε αμέσως το οξυγόνο στο αίμα.
Ο ασθενής στο κρεβάτι 2 βελτιωμένος, κόψαμε τις καταστολές, περιμένουμε να ξυπνήσει. «Μακάρι» λέμε όλοι ψιθυριστά «είναι νέα γυναίκα. Πρέπει να τα καταφέρει». Το έχουμε βάλει στοίχημα.
Στο κρεβάτι 3, ο ασθενής θα πάει σήμερα για αξονική θώρακα. Πρέπει να δούμε τις βλάβες που έχει στον πνεύμονα και δεν προχωράει αναπνευστικά. Στο 4 και στο 5 οι ασθενείς τα ίδια, καμία μεταβολή. Στάσιμη κατάσταση. Αναρωτιέσαι: «γιατί ρε γαμώτο; Τι φταίει; Όλα τα έχουμε ψάξει, όλα τα έχουμε δοκιμάσει! Τίποτα». Απλά δεν βελτιώνονται.
Ο ασθενής στο 7 φεύγει σήμερα. Χαίρεσαι. Επιτυχία της ΜΕΘ, λες. Εκεί που στην αρχή μπήκε στη μονάδα χωρίς καμία ελπίδα, να τώρα που σου λένε οι εφημερεύοντες: «χτες μας μίλαγε, έλεγε για την οικογένεια του, ήπιε και λίγο νεράκι, ψιλοκουνάει τα χέρια και τα πόδια Μπράβο λες και χαμογελάς». Το 8 προχθεσινή εισαγωγή, ακόμα είναι νωρίς για οτιδήποτε. Σταθερός.
Μοιράζουμε τις δουλειές που έχουμε να κάνουμε εντός της μονάδας και σαν το μελίσσι μπαίνουμε μέσα, γιατροί και νοσηλευτές. Όλοι μαζί, όλοι σε προκαθορισμένους ρόλους. Αλλαγές κεντρικών γραμμών, λήψη αερίων αίματος, αλλαγές στις ρυθμίσεις των αναπνευστήρων, τοποθέτηση φίλτρων νεφρού. Τελειώνουμε και κοιτάζουμε το την ώρα. Έχουν περάσει 3 ώρες. Μα πότε πέρασε η ώρα;
Βγαίνουμε έξω, πίνουμε νερό.. πολύ νερό! «Γκαγκανιάσαμε» λέμε ο ένας στον άλλον. «Πώς είσαι έτσι;;;δες τον εαυτό σου στον καθρέφτη…!» Γελάμε, παρά την κούραση!
Ακούς τηλέφωνο. Τρέχεις. «Γεια σας, από την 5η πνευμονολογική παίρνουμε τηλέφωνο. Έχετε κρεβάτι; Μόλις διασωληνώσαμε έναν 47χρονο χωρίς υποκείμενα νοσήματα».
– «Ναι, θα έχουμε σε περίπου 2 ώρες. Επικοινωνήστε με το ΕΚΑΒ και συνεννοηθείτε για να τον φέρετε αν είναι».
-«Παιδιά! Να συνεννοηθούμε για τον ασθενή που είναι να φύγει σήμερα. Πρέπει να ετοιμάσουμε το κρεβάτι για έναν 47χρονο».
Μια μάχη. Μια συνεχόμενη μάχη. Ένα χρόνο τώρα. Χωρίς σταματημό. Άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, μικρότερης ηλικίας. Άνθρωποι που θα μπορούσαν να είναι πατέρες μας, μητέρες μας, αδέρφια μας, ακόμα και παιδιά μας. Στο κρεβάτι της ΜΕΘ, ανήμποροι, με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές στο προσκεφάλι τους νυχθημερόν να παίζουν το ρόλο του φύλακα άγγελου, να παλεύουν με το θάνατο σκληρά.
Σκέφτεσαι ότι ένα χρόνο τώρα, έχεις δώσει όλες τις δυνάμεις σου, σωματικές και ψυχικές και ακόμα πρέπει να δώσεις κι άλλες. Γιατί ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει ακόμα. Είναι μπροστά μας η τελευταία και πιο δύσκολη μάχη. Υπομονή, το ξέρεις ότι θα περάσει κι αυτό. Θα βγούμε νικητές.
Ένα τηλέφωνο σε επαναφέρει στην πραγματικότητα.
«ΜΕΘ, λέγετε».
– «Γεια σας. Πήρα να μάθω για την κατάσταση της υγείας του κύριου…».
«Ναι ο κύριος… είναι στάσιμος. δυστυχώς, καμία μεταβολή. Θα προσπαθήσουμε και αύριο να τον ξυπνήσουμε, μήπως τα καταφέρει καλύτερα».
Τελειώνει η ενημέρωση. Η ώρα 14:30 αρχίζουμε να μιλάμε με τους εφημερεύοντες τι πρέπει να προσέξουν, τι πρέπει να γίνει μέχρι αύριο και μετά η κουβέντα λοξοδρομεί για θέματα οικογενειακά, προσωπικά.
Έτσι λίγο να ξαλαφρύνει το κλίμα. «Η κόρη μου …», «Ο γιος μου μου είπε χτες…» «Αύριο θα κάνουμε το πρώτο μας εμβόλιο! Άσε έχω αγωνία μήπως κάνει πυρετό ο μικρός».
Μικρές οικογενειακές στιγμές που τις μοιράζεσαι με τους συναδέλφους. Άλλωστε αυτοί είναι η δεύτερη οικογένεια σου, το νοσοκομείο, το δεύτερο σπίτι σου.
Έφτασε 15:00, τελείωσε η μέρα. Ώρα για το σπίτι και αύριο έχει ο Θεός, μπορεί να είναι καλύτερα τα πράγματα. Να συμμαζεύεται σιγά σιγά το θηρίο. Να ξελαφρύνουμε λίγο, να ελευθερωθούμε επιτέλους.
ρεπορτάζ: Δήμητρα Τριανταφύλλου
