Τα μαθηματικά, έστω και τα απλά, είναι χρήσιμα στην πολιτική. Γιατί πως αλλιώς θα υπολογιζόταν από τον ΟΟΣΑ πόσα δις θα είναι τα οφέλη από τις δεκάδες εκρηκτικές μεταρρυθμίσεις που προτείνουν σχεδόν υποχρεωτικά στην κυβέρνηση;
Και πόσο μικρή πρέπει να είναι η αύξηση στην τιμή των τσιγάρων ούτως ώστε να μην διαταραχθεί ο όγκος των πωλήσεων αλλά και να καλυφθεί το δημοσιονομικό ισοδύναμο της μη καταβολής των 25 ευρώ για νοσηλεία, όπως προέβλεπε το μέτρο που προσφάτως αποσύρθηκε;
Κανείς δεν κόβει το τσιγάρο για πέντε σεντς και είναι να απορεί κανείς γιατί στην κυβέρνηση έπρεπε να δραματοποιήσουν την υπόθεση με το χαράτσι νοσηλείας και να γυρίσουν την κοινωνία ανάποδα πριν το υλοποιήσουν . Για να παιχτούν οι θεατρικοί ενδοκυβερνητικοί ρόλοι των κυνικών και των ευαίσθητων , των ανόητων και των έξυπνων ή για να αποτρελάνουν έναν πληθυσμό που βουλιάζει στην αμηχανία περικυκλωμένος από σκάνδαλα του παρελθόντος, που ξεφυτρώνουν σαν τα δηλητηριώδη μανιτάρια του χειμώνα ; Το ίδιο θέατρο που παίζεται και τώρα με τα μέτρα του ΟΟΣΑ , τις συντεχνίες, τους υπουργούς και τα κόμματα.
Η κατάσταση με αυτές τις δημοσιονομικές αλχημείες πάνω στο αλλόκοτο έδαφος της κοινωνικής , οικονομικής και πολιτικής πραγματικότητας είναι σύνθετη αντιφατική και περίπλοκη. Η προχειρότητα των κυβερνώντων, το συγκροτούμενο πάνθεον της εξουσιαστικής ακολασίας των προηγούμενων χρόνων και η στειρότητα των αντιπολιτευομένων με την ανέξοδη παντιέρα των υποσχέσεων, βυθίζουν τον κόσμο στην δυσπιστία, την προκατάληψη, και την απελπισία. Η κοινωνία των ευάλωτων έχει βγάλει λευκή πετσέτα.
Έναν κόσμο που ζει αυτό το παράδοξο των πραγμάτων και είδε στο τέλος της χρονιάς μια καπνοβιομηχανία να διανέμει έξτρα δώρο στους εργαζομένους της από τα περίσσια κέρδη του εμπορίου τσιγάρων .Έναν κόσμο που βλέπει χιλιάδες συμπολίτες να δίνουν άνετα 25 ευρώ για ένα ποτό στα όρθια σε ξενυχτάδικα και χιλιάδες άλλους να μην μπορούν να αγοράσουν ούτε ασπιρίνη, πόσο μάλλον να καταβάλλουν παράβολο εισαγωγής για νοσηλεία . Αυτό ίσως θα μπορούσε να συμβεί ορθολογικά και έντιμα τα πολιτικά εύφορα χρόνια πριν τα τρωκτικά της υγείας ριχτούν στο φαγοπότι παράλληλα με τα αρπακτικά των εξοπλιστικών .
Μια κοινωνία που βλέπει γύρω της , ιδίως στις μη προνομιούχες τουριστικές ζώνες μια οικονομία ολόκληρη να περιστρέφεται γύρω από τους παρόχους τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών ,τα ενεχυροδανειστήρια , τα στοιχήματα των αθλημάτων και από τις επιχειρήσεις του δίπτυχου καφές – σουβλάκι.
Μια κοινωνία που βλέπει γύρω της και πέραν της πλουτοκρατίας ,τους συνήθεις αλώβητους από την κρίση , τους εκπροσώπους της ,ορισμένους σφικτούς πυρήνες των δημόσιων υπηρεσιών , τα ρετιρέ των υπουργείων και τους προνομιούχους των τραπεζών που έχουν άφθονο λογιστικό και πραγματικό χρήμα λαϊκής προέλευσης για να χρυσώνουν ακόμη και τώρα τα περιφερόμενα στελέχη τους.
Στη χώρα μας πολλοί άνθρωποι βρίσκονται αντιμέτωποι κυριολεκτικά με το τέλος του μικρόκοσμου τους, αλυσοδεμένοι από τα αδιέξοδα . Πάνω από 50 χιλιάδες πολίτες σιτίζουν μόνο οι ενορίες την ώρα που ο αβάσταχτος πληθωρισμός της τηλεμαγειρικής και μάλιστα με πρώτες ύλες πολυτελείας κατακλύζει τις οθόνες.
Περίπου 1000 σχολεία ζητούν επισιτιστική μέριμνα από το ινστιτούτο prolepsis και περίπου 300 την λαμβάνουν ήδη και εξασφαλίζουν ένα γεύμα σε περίπου 50 χιλιάδες μαθητές . Κι όλα αυτά την ώρα που έγιναν συζητήσεις κλίμακας για την περίφημη λευκή εβδομάδα των μαθητών και των οικογενειών τους για εκδρομές στα χειμερινά σαλέ. Συζητήσεις που δεν γίνονταν ούτε τα παραπειστικά χρόνια των διακοποδανείων.
Η κρίση, που παρά την επαγγελματική αισιοδοξία των κυβερνώντων πολιτικών παραγόντων πέραν του ότι έχει καταστρέψει την μικρομεσαία τάξη υπονομεύει ως παράπλευρο κόστος την υγεία των πρώιμων και μέσων ηλικιών. Την ίδια ώρα δίνονται πολιτικές μάχες για το αν τα φαρμακεία απολέσουν το προνόμιο της αποκλειστικής πώλησης βιταμινών κα άλλων παραφαρμάκων ομορφιάς ,τύπου σουπερ- μάρκετ, ενώ ανεξακρίβωτος αριθμός ανθρώπων πάει αδιάβαστος από αδυναμία διάγνωσης σοβαρών ασθενειών.
Τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης με την υγεία των δυνητικά παραγωγικών ηλικιών ίσως να αποτυπωθούν στατιστικά αργότερα, όταν όλο το πλέγμα ανεργίας, ασφάλισης ,περίθαλψης και φορολογικών απαιτήσεων θα εξοντώνει σαν ιστός αράχνης ολοένα και περισσότερους. Και αντί οι πολιτικές δυνάμεις να βρουν ένα ελάχιστο πεδίο συνεννόησης διαβάζουν δημοσκοπήσεις και ονειρεύονται πρωτιές άνευ αντικρίσματος για τις κρίσιμες μάζες των χειμαζόμενων πολιτών.