Ήδη από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έχει αποδειχθεί σε όλα τα επίπεδα και πλην ελάχιστων εξαιρέσεων ότι η αεροπορική υπεροχή παίζει τον πρωτεύοντα ρόλο στη διαμόρφωση των συσχετισμών και στην ανάδειξη του νικητή μιας πολεμικής σύρραξης.
Με εξαίρεση τους πολέμους σε Βιετνάμ και Αφγανιστάν όπου λόγω των ειδικών συνθηκών η αεροπορική υπεροχή δεν στάθηκε ικανή να δώσει τη νίκη σε ΗΠΑ και ΕΣΣΔ αντίστοιχα το “δόγμα” τόσο στην δυτική όσο και στην ανατολική φιλοσοφία λέει ότι το πεδίο καθορίζεται από την ικανότητα στήριξης των επιχειρήσεων από αεροπορικά μέσα.
Κάπως έτσι εξηγείται και η κίνηση της Τουρκίας να ενισχύσει με 116 αεροσκάφη πέμπτης γενιάς τύπου F35 την πολεμική της αεροπορία. Η αύξηση κατά 24 αεροσκάφη του στόλου των μαχητικών που ήδη έχει παραγγείλει από τις ΗΠΑ με στόχο την αντικατάσταση των F16 που αποτελούν σήμερα τον κορμό της αεροπορίας των εξ ανατολάς γειτόνων ουσιαστικά αποτελεί και ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός στην αναβάθμιση των επιχειρησιακών της ικανοτήτων.
Το βήμα αυτό όμως δημιουργεί ένα κενό στα όρια του χάσματος με την άλλη πλευρά, την ελληνική, που με βάση την οικονομική συγκυρία δεν μπορεί άμεσα και ως το 2018 οπότε και η παράδοση των πρώτων F35 στους Τούρκους, παρά να στηρίζεται στα αναβαθμισμένα F16 και τα Mirage 2.000-5 που όσο αξιόπιστα και αν είναι απέχουν μια γενιά από τα μαχητικά της Λόκχιντ Μάρτιν. Την ίδια ώρα ανατρέπεται ως και η αριθμητική αναλογία σε όλα τα επίπεδα.
Θα πρέπει λοιπόν η ελληνική πλευρά να ανησυχεί; Η απάντηση είναι ναι. Η απάντηση δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να κινηθεί στα επίπεδα της περιβόητης αγοράς του αιώνα επί Ανδρέα Παπανδρέου που έφερε στην Ελλάδα τα F16 και τα Mirage 2.000, η οικονομική συγκυρία δεν το επιτρέπει.
Ο νυν υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος έχοντας παραλάβει συγκεκριμένη κατάσταση στην Π.Α. Και αντιμετωπίζοντας την συγκεκριμένη οικονομική συγκυρία έχει μιλήσει στη ΔΕΘ για “ανάγκη εκσυγχρονισμού της Πολεμικής Αεροπορίας” προσθέτοντας ότι εφόσον οι Τούρκοι αγοράζουν τα F35 “θα πρέπει να αντιμετωπιστούν από ανάλογο σύστημα”.
Μάλιστα ο κ. Καμμένος δήλωσε ότι θα πρέπει να ενισχυθούν οι πιλότοι μας με αεροσκάφη αντίστοιχα με εκείνα που θα έχουν να αντιμετωπίσουν στο Αιγαίο.
Εδώ βέβαια τίθεται το βασικό διπλό ερώτημα πότε και το πως. Καθώς εάν μιλάμε για νέα παραγγελία αεροσκαφών από τις ΗΠΑ και ιδικά σε ότι αφορά ένα αεροσκάφος όπως το F35 μιλάμε για ένα τεράστιο κόστος το οποίο δύσκολα μπορεί να αντιμετωπίσει η χώρα. Την ίδια ώρα όμως και καθώς μιλάμε για ένα νέο αεροσκάφος που δεν βρίσκεται σε πλεόνασμα ούτε καν στην αμερικανική αεροπορία δύσκολα τίθεται θέμα δανεισμού ή αγοράς μεταχειρισμένων και έτσι θεωρείται βέβαιο ότι θα υπάρξει ένα επιχειρησιακό κενό στο Αιγαίο με τους Τούρκους να διαθέτουν ένα οπλικό σύστημα που θα τους δίνει την αίσθηση υπεροχής.
Κάπου εδώ έρχονται και όλα τα υπόλοιπα ερωτήματα που αφορούν στον περιβόητο κίνδυνο από την ανατολή. Ειδικά από τη στιγμή που μιλάμε για μια ολοένα και αυξανόμενη ένταση στην περιοχή όχι μόνο σε φραστικό επίπεδο αλλά και με κινήσεις ανάλογες με την επιχείρηση διάσωσης Τούρκου ναυαγού ανοιχτά της Χίου… (διαβάστε εδώ).
Απ’ τη μια το πραξικόπημα. Απ’ την άλλη ο κίνδυνος σχηματισμού κουρδικού κράτους στο “μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας”. Στο εσωτερικό επίσης ο “σουλτάνος” Ερντογάν έχει να αντιμετωπίσει τους οπαδούς του κοσμικού κράτους.
Η αύξηση της έντασης σε λεκτικό επίπεδο συνοδεύεται πάντα από επεισόδια που μοιάζουν με προβοκάτσιες και σε όλα τα παραπάνω υπάρχει πάντα ένας κοινός παρονομαστής. Η ενίσχυση με οπλικά συστήματα των Ενόπλων Δυνάμεων της Τουρκίας. Αυτή τη φορά η ενίσχυση είναι μεγάλη, ουσιαστική και υπολογίσιμη σε όλα επίπεδα, ενώ έρχεται και σε χρόνο άμεσο.