Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να απαλλαγεί ο λαός και κυρίως οι πλέον αδύναμοι πολίτες από τα δεινά της κρίσης. Να μπει η χώρα σε τροχιά ανάπτυξης και να παράγει πλούτο. Αν κάποιος άλλος, Βαρουφάκης, Στίγκλιτς, Αριστερή Πλατφόρμα ή άλλο νόμπελ οικονομίας, γνωρίζει άλλη μέθοδο να μας το πει να τελειώνουμε.
Επομένως αντί η κυβέρνηση και γενικότερα το πολιτικό σύστημα να αναλώνει δυνάμεις σε ανούσιες και βλακώδεις αντιπαραθέσεις, ας διαθέσει τη λίγη φαιά ουσία που τους άφησε ο λαϊκισμός να βρουν τρόπους να ομαλοποιήσουν την κατάσταση, να επαναφέρουν τη χώρα στην ομαλότητα και να ξεκινήσει το συντομότερο δυνατό ένα εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο που θα παραμερίζει τα συντεχνιακά συμφέροντα της κάθε ομάδας ή ομαδούλας, θα υπηρετεί πιστά την παραγωγή όσο το δυνατόν περισσότερου πλούτου. Μόνο έτσι η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση θα μπορεί να διανείμει παραγωγικό μέρισμα με τη μορφή μισθών, συντάξεων, βοηθημάτων ή επιδομάτων.
Ας αρχίσουμε λοιπόν να παράγουμε αντί να σκεφτόμαστε πως θα διανείμουμε πλούτο που δεν παράγουμε.
Αν αυτή την αρχή είχαν ως οδηγό οι κυβερνήσεις και τα κόμματα από την αρχή της κρίσης, σήμερα αυτή θα ήταν παρελθόν.
Δυστυχώς, όμως, αντί να προωθήσουν ριζικές μεταρρυθμίσεις αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος που θα προκαλούσαν οι συγκρούσεις, προτίμησαν να επιχειρήσουν αποφύγουν το μικροκομματικό κόστος της στιγμής, χωρίς να μπορούν να δουν ότι το συνολικό οικονομικό και κοινωνικό κόστος θα τους κατάπινε. Το έδειξε η ιστορία και αν κι΄ εσείς, δεξιοί αριστεροί, κεντρώοι, σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες (αλήθεια έχουν καμία αξία αυτοί οι διαχωρισμοί σήμερα;) δεν το αντιληφθείτε θα μπείτε κύριοι πολιτικοί πολύ σύντομα στο χρονοντούλαπο. Ο μινώταυρος της κρίσης καταναλώνει πολύ περισσότερους πολιτικούς απ΄ όσους παράγουμε…
Κύριοι του πολιτικού συστήματος η πεπατημένη που γνωρίζατε τελείωσε. The game is over.
Για παράδειγμα πόσο τυφλός μπορεί να είναι κανείς για να αντιληφθεί ότι στη Δημόσιο δεν είναι δυνατόν οι μισθολογικές διαφορές να είναι τόσο μικρές; Πως είναι δυνατόν να είναι παραγωγικός ο υπάλληλος που κατέχει θέση ευθύνης όταν η αμοιβή του διαφέρει ελάχιστα από εκείνη που είχε προηγουμένως; Πόσο ορθό, αλλά και δίκαιο είναι ο διευθυντής να έχει λίγες δεκάδες ευρώ παραπάνω από τον υπάλληλο που διευθύνει; Ποιο το κίνητρο να βελτιωθούν και να ανελιχθούν οι υπάλληλοι; Κανένα.
Βεβαίως σε ένα κομματοκρατούμενο Δημόσιο δεν χρειάζονται ούτε κίνητρα, ούτε σπουδές, ούτε προσόντα. Αρκεί η κομματική ταυτότητα. Όμως, από αυτό το Δημόσιο πρέπει να απαλλαγεί η χώρα. Αυτόν το Λεβιάθαν. Το …δράκουλα που απομυζά κάθε ικμάδα των παραγωγικών ανθρώπων της χώρας.
Επίσης, γιατί ο εισαγωγικός μισθός στο Δημόσιο θα πρέπει να είναι μεγαλύτερος και μάλιστα πάρα από εκείνο του ιδιωτικού τομέα; Γιατί οι διορισμένοι στο Δημόσιο είναι τα παιδιά του κομματικού στρατού, ή οι συγγενείς ή οι εκλογικοί πελάτες;
Επιτέλους, κύριοι του πολιτικού συστήματος αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου προοδευτικό, ούτε αποδοτικό, ούτε δίκαιο.
Κι΄ αυτή η αηδία με τα ξενοδοχεία της τρόικας ή του κουαρτέτου, πόσο πολιτικά ορθό μπορεί να είναι κύριε Τσίπρα. Πόσο ανεκτό από τους σκεπτόμενους ανθρώπους; Τι μηνύματα στέλνετε στην κοινωνία, στους πολίτες που αγωνιούν;
Αναλογισθήκατε αν ο λαός, εκτός από το κομματικό σας ακροατήριο, έχει καμία διάθεση να παρακολουθεί τις σκιαμαχίες τύπου «δημιουργικής ασάφειας», επίσκεψης ή όχι σε υπουργεία της τρόικας ή μήπως ζητά από εσάς τόλμη και αποφασιστικότητα;
Αν νομίζετε ότι με …χάντρες και καθρεφτάκια του τύπου διαπραγματεύομαι στο ξενοδοχείο και όχι στο υπουργείο θα κερδίσετε πόντους ή περιορίσετε τις συνέπειες των μέτρων, είστε βαθειά νυχτωμένοι όλοι.
Ρωτήστε να μάθετε πως σκέφτονται οι πολίτες και τότε θα διαπιστώσετε πως ένας μόνο δρόμος υπάρχει. Των ριζικών μεταρρυθμίσεων και της τοποθέτησης της χώρας στις ράγες της παραγωγικής ανασυγκρότησης και της ανόρθωσης. Τα ψέματα τελείωσαν, η εποχή των ανόητων κόλπων και της ταχυδακτυλουργίας μόνο τα κομματικά ακροατήρια συγκινούν. Κι΄ αυτά δυστυχώς για εσάς μικραίνουν διαρκώς.
