Ο Ζυλιέν μιλάει από το Κέντρο Προστασίας Ανηλίκων Προσφύγων της Κόνιτσας, όπου διαμένει τα τελευταία τρία χρόνια.
Η χαρά του ξεχειλίζει και τη μοιράζεται: “Θέλω να αφιερώσω αυτή την επιτυχία στους γονείς και τα αδέλφια μου, που δεν υπάρχουν πια στη ζωή” λέει και προσπαθεί να κρύψει τα δάκρυα που κυλούν από τα μάτια του.
Όταν έφτασε στην Ελλάδα ήταν 16 χρόνων. Τον πρώτο καιρό αντιμετώπισε μεγάλες δυσκολίες.
Ως “παράνομος μετανάστης”, έμεινε για τρεις μήνες στα κρατητήρια του Έβρου και στη συνέχεια περιπλανήθηκε στο κέντρο της Αθήνας, ώσπου τον Οκτώβριο του 2012, με εισαγγελική παραγγελία, φιλοξενήθηκε στο Κέντρο της Κόνιτσας.
Οι υπάλληλοι του Κέντρου θυμούνται πως τότε ο Ζυλιέν δεν μίλαγε ελληνικά, ήταν πάντα θλιμμένος, σκεπτικός και το μοναδικό αίτημά του ήταν να πάει σε σχολείο.
Οι υπεύθυνοι αποφάσισαν να εγγράψουν τον νεαρό πρόσφυγα από την Αφρική, στο ΕΠΑΛ της Κόνιτσας.
“Οι γονείς μου, πάντα μού έλεγαν ότι το πιο σημαντικό στη ζωή είναι η παιδεία. Εγώ αυτό το κράτησα” εξηγεί ο Ζυλιέν, όταν τον ρωτούν για τη θέλησή του να συνεχίσει στο σχολείο, που απρόσμενα είχε διακόψει στην πατρίδα του
αλλά και για τη δύσκολη ελληνική γλώσσα, την οποία με επίπονες και επίμονες προσπάθειες κατάφερε να μάθει.
Όπως αναφέρει, το Κέντρο της Κόνιτσας, από την πρώτη στιγμή, καθώς η καθηγήτρια-φιλόλογος Γιάννα Νίκου του παρέδιδε μάθημα Ελληνικών τα απογεύματα.
Στις περισσότερες κουβέντες του, ο Ζυλιέν επικαλείται τον Θεό, στον οποίο προσεύχεται καθημερινά.
Πάνω στο γραφείο του είναι η Καινή Διαθήκη, “φυλαχτό’ από τη μητέρα του, πριν την αποχωριστεί για πάντα, βίαια.
Οι άνθρωποι της Κόνιστας λένε πως πολλές φορές είδαν τον Ζυλιέν να ανηφορίζει με τα πόδια το βουνό
και να πηγαίνει στην Μονή Στομίου, το ησυχαστήριο του Αγίου Παϊσιου.
Το ΕΠΑΛ της Κόνιτσας ήταν για τον νεαρό μία οικογένεια, γιατί, όπως περιγράφει, οι συμμαθητές και οι καθηγητές του τον αγκάλισαν από την πρώτη στιγμή.
Ήταν ο πρώτος μαθητής στην τάξη, κάθε χρόνο, και το απολυτήριό του γράφει 19,8…
Τον περασμένο Αύγουστο, ο Ζυλιέν έκανε αίτηση για χορήγηση προσφυγικού ασύλου.
“Θέλω να νιώθω ασφαλής και να έχω διεθνή προστασία, σύμφωνα με τη συνθήκη της Γενεύης. Θέλω να προχωρήσω για να γίνω χρήσιμος και σημαντικός άνθρωπος για την κοινωνία. Να προσφέρω, όσο μπορέσω, στην Ελλάδα που με βοήθησε” είναι η απάντησή του στο ερώτημα για το πώς βλέπει τώρα το μέλλον του.
Τον ελεύθερο χρόνο του, ο νεαρός ζει με αναμνήσεις από την οικογένεια που έχασε και τον τόπο του.
Γιος πολιτικού, αν και γύρισε σελίδα στη ζωή, δεν διαγράφει από τη μνήμη του τον αγώνα του πατέρα του και των συμπατριωτών του για τη δημοκρατία.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
