Δυο παιδιά, ο Αλέξανδρος και ο Γιώργος, που μεγάλωσαν στο “Χαμόγελο του Παιδιού” αποφάσισαν, όπως αναφέρει η ανακοίνωση του “Χαμόγελου” να διεκδικήσουν το δίκιο του συλλόγου και απέστειλαν ανοιχτές επιστολές στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.
Ο Αλέξανδρος είναι οικονομολόγος, έχοντας αποφοιτήσει από την σχολή Οικονομικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Πατρών και ο Γιώργος Πλοίαρχος Γ΄ του Εμπορικού Ναυτικού και σύντομα θα έχω το δίπλωμα Πλοιάρχου Β΄. Και οι δυο στέκονται στο γεγονός πως η πολιτεία και το κράτος δεν στάθηκαν δίπλα στο σύλλογο στα δύσκολα αλλά μόνο στα εύκολα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αθήνα, 29 Αυγούστου 2016
Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ονομάζομαι Αλέξανδρος Νάκο και σας στέλνω την εν λόγω επιστολή με αφορμή την απόφαση να επιβληθεί στον Οργανισμό «Το Χαμόγελο Του Παιδιού», καθώς και σε άλλους οργανισμούς, που προσφέρουν κοινωνικό έργο στη χώρα μας, ο ΕΝΦΙΑ καθώς πλήθος άλλης φορολογίας.
Είμαι μέλος της μεγάλης οικογένειας του ΧΑΜΟΓΕΛΟΥ από το 2002, καθώς μεγάλωσα σε σπίτι του Οργανισμού μέχρι και την ενηλικίωσή μου. Σήμερα είμαι εν ενεργεία οικονομολόγος, έχοντας αποφοιτήσει από την σχολή Οικονομικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Πατρών και τον Οκτώβριο ξεκινάω τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στο «Tourism Management» ως υπότροφος.
Κύριε Τσίπρα,
Τα τελευταία χρόνια η χώρα μας αντιμετωπίζει μία από τις πιο δυσχερείς οικονομικές κρίσεις στην ιστορία της. Η κρίση αυτή επηρέασε τόσο την οικονομική όσο και την κοινωνική πραγματικότητα που γνωρίζαμε έως σήμερα: περισσότεροι άνθρωποι κάτω από το όριο της φτώχειας, παιδιά να λιποθυμούν στα σχολεία λόγω έλλειψης φαγητού, επιχειρήσεις να βάζουν «λουκέτο» και αυτές είναι μόνο λίγες από τις αρνητικές συνέπειες της. Αναπάντεχα οι Μη Κερδοσκοπικοί Οργανισμοί έφτασαν σε δύσκολη οικονομική θέση λόγω του ότι η επιβίωσή τους εξαρτάται αποκλειστικά από τις χορηγίες και τις δωρεές των πολιτών. Πολιτών, που συνέχισαν και συνεχίζουν να τους στηρίζουν από το υστέρημα τους έχοντας υπόψιν το κοινωνικό έργο που προσφέρουν. Είναι η απόδειξη ότι στη χώρα μας υπάρχει ακόμα ανθρωπιά και άνθρωποι που ξέρουν να ξεχωρίζουν το ωφέλιμο από το επιβλαβές για το κοινωνικό συμφέρον.
Κύριε Τσίπρα,
Όταν ήμουν σε δύσκολη θέση με τους γονείς μου, το κράτος δεν με βοήθησε, αν και είναι υποχρέωσή του. Αλλά δεν παραπονέθηκα ποτέ γι’ αυτό μιας και «Το Χαμόγελο του Παιδιού» με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου και πάλι και να κυνηγήσω με αξιώσεις τα όνειρά μου. Είναι δύσκολο να εξηγήσεις σε ένα μικρό παιδί ότι το κράτος είναι αδύναμο να σε βοηθήσει και αντ’ αυτού κάποιοι άνθρωποι με ιδιωτικές πρωτοβουλίες αποφάσισαν να κάνουν τη δουλειά του. Και το κέρδος αυτών των ανθρώπων; Μηδαμινό σε χρήματα αλλά άπειρο σε συναισθήματα όταν βλέπουν ότι με ανθρωπιά και προσπάθεια ένα παιδί μπορεί να έχει μία δεύτερη ευκαιρία, καθώς την πρώτη την έχασε από λάθη των γονιών του. Όσοι φιλοξενηθήκαμε σε οργανισμούς όπως «Το Χαμόγελο του Παιδιού» ήμαστε τυχεροί όπως συνεχώς λέμε. Θεωρούμε τύχη το ότι βρέθηκε μια θέση και για εμάς σε ένα οργανισμό, όπου μπορούμε να κάνουμε μια καινούρια αρχή. Θεωρούμε τύχη το ότι κάποιος άλλος έκανε το καθήκον ενός κοινωνικού κράτους, που δεν είχαμε ποτέ αλλά πάντα μας λέγανε οι μεγάλοι ότι έχουμε.
Εγώ στάθηκα πάρα πολύ «τυχερός» μιας και τις 3 φορές που χρειάστηκε να απομακρυνθώ από τους γονείς μου υπήρχε «χώρος» για εμένα αλλά και για τον αδερφό μου, ο οποίος παρεμπιπτόντως επίσης σπουδάζει. Αυτή είναι η πραγματικότητα κύριε Τσίπρα. Η πολιτεία στην πλειοψηφία της «ξέχασε» το καθήκον της απέναντι στα παιδιά και αρκέστηκε στις ιδιωτικές πρωτοβουλίες που κάλυπταν τα κενά της. Το χειρότερο όμως είναι ότι το κράτος ήταν δίπλα σε αυτές τις πρωτοβουλίες μόνο στις βραβεύσεις και στις καλές μέρες. Όταν ήρθαν τα δύσκολα η πολιτεία «ξέχασε» τι είχαν προσφέρει αυτοί οι οργανισμοί και όχι μόνο δεν τους βοήθησε αλλά τους επέβαλε φόρους, όπως ο ΕΝΦΙΑ ή τα τέλη κυκλοφορίας. Αξίζει να αναφέρω ότι παρά τη γραφειοκρατία υπήρξαν και υπάρχουν ακόμη άνθρωποι στο δημόσιο που έπραξαν σύμφωνα με την ηθική και μας προσέφεραν πολύτιμη βοήθεια.
Εμείς δεν ζητήσαμε ποτέ να είμαστε κράτος εν κράτει και λέω «εμείς» γιατί θεωρώ πως θα είμαι κομμάτι αυτής της οικογένειας για πάντα. Δεν είχαμε ποτέ πελατειακές σχέσεις με την εξουσία και ανεξαρτήτως κυβέρνησης ζητούσαμε πάντα το αυτονόητο κύριε Τσίπρα: η πολιτεία να σταθεί δίπλα μας ως σύμμαχος και να ενωθούμε όλοι μαζί για να τα καταφέρουμε όπως είπε και ο μικρός μας Ανδρέας, ο οραματιστής και ιδρυτής του Οργανισμού «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Δεν ζητήσαμε ποτέ υπέρογκα κονδύλια και επιδοτήσεις για να τα καταφέρουμε. Αποδείξαμε ακόμα και στους πιο δύσπιστους ότι κάθε ευρώ που μας δίνει δεν πάει χαμένο, αφού επιβάλαμε από μόνοι μας πλήρη διαφάνεια στα οικονομικά μας και κάθε χρόνο ελεγχόμαστε από ορκωτούς ελεγκτές για να την εξασφαλίσουμε. Σταθήκαμε δυνατοί μέσα στην κρίση και όχι μόνο δεν κάναμε πίσω, αλλά βγήκαμε μπροστά και με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο συνεχίσαμε το έργο μας με σκοπό κανένα παιδί και καμία οικογένεια να μην μείνει αβοήθητη. Σε δύσκολες ημέρες καταφέραμε να «μεγαλώσουμε» την οικογένεια μας δημιουργώντας και άλλα σπίτια, κάνοντας ακόμη πιο έντονες τις δράσεις μας, βοηθώντας ακόμα περισσότερες οικογένειες, διατηρήσαμε το διοικητικό κόστος στο 10% και ενισχυθήκαμε με ακόμη περισσότερους εθελοντές.
Σήμερα το μόνο που σας ζητάω εκ μέρους του Οργανισμού «Το Χαμόγελο του Παιδιού» και όλων εκείνων των οργανισμών, που πιστοποιημένα προσφέρουν στην κοινωνική ευημερία της χώρας μας, είναι η απαλλαγή από τον ΕΝΦΙΑ, τα τέλη κυκλοφορίας και κάθε άλλη άδικη φορολογία που τους επιβάλλεται. Κάπου διάβασα ότι νομοθετικά δεν υπάρχει κάποια ρύθμιση για την εν λόγω εξαίρεση. Σας ρωτώ όμως ευθέως πώς, οργανισμοί που αφιλοκερδώς κάνουν κάτι που η πολιτεία θα έπρεπε να κάνει, θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν σε τέτοιους υψηλούς φόρους; Ποια δράση μας θα πρέπει να διακόψουμε για να πληρώσουμε αυτές τις δεκάδες χιλιάδες ευρώ; Πώς μπορούμε να λέμε ότι θέλουμε κοινωνική δικαιοσύνη όταν φορολογούμε εθελοντικούς οργανισμούς που προσφέρουν στην κοινωνία μας; Σαν οικονομολόγος μου φαίνεται αδιανόητο να πρέπει να φορολογήσουμε κάτι το οποίο έχει θετικό αντίκτυπο τόσο στην κοινωνική ευημερία όσο και στην οικονομική ευημερία ετούτου του τόπου. Θα έπρεπε να ενθαρρύνουμε πρωτοβουλίες που έχουν θετικό αντίκτυπο τόσο στα παιδιά, που είναι το μέλλον της χώρας μας, όσο και στην κοινωνία ολόκληρη.
Στις δύσκολες καταστάσεις η συσπείρωση είναι η μόνη λύση γι’ αυτό ως γονιός και εσείς θεωρώ ότι πρέπει να λάβετε σοβαρά υπόψιν σας όλα τα παραπάνω και να λάβετε άμεσα δραστικά μέτρα. Είναι χρέος της κοινωνίας να προστατεύει ο,τιδήποτε αγνό και υγιές προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο. Ελπίζω να μου απαντήσετε σύντομα και όλα τα παραπάνω να σας κινητοποιήσουν άμεσα μιας –όπως πιστεύω- δεν σας ζητάω κάτι παράλογο.
Με εκτίμηση,
Αλέξανδρος Νάκο
Η επιστολή του Γιώργου
Αθήνα, 29 Αυγούστου 2016
Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,
Ονομάζομαι Γιώργος, είμαι 25 ετών, Πλοίαρχος Γ΄ του Εμπορικού Ναυτικού και σύντομα θα έχω το δίπλωμα Πλοιάρχου Β΄. Έχω ήδη ένα δεύτερο πτυχίο στο Ship Management και σύντομα θα κάνω και μεταπτυχιακό στο ίδιο πεδίο. Το βασικό σε όλα αυτά είναι ότι ξεκίνησα χωρίς οικογένεια, έφτασα ως εδώ και προχωρώ επειδή είχα δίπλα μου «Το Χαμόγελο του Παιδιού». Θέλω να καταλήξω ότι είμαι ένα από τα πολλά απτά παραδείγματα ότι όντως «Το Χαμόγελο του Παιδιού» έκανε και θα συνεχίσει να κάνει τις προσπάθειες του για κάθε παιδί. Αλλά για να μπορέσει να συνεχίσει θέλει υποστήριξη. Πάντα είχε και ελπίζω να συνεχίσει να έχει, την υποστήριξη των ανθρώπων. Η απορία μου είναι: το Κράτος που είναι? Μόλις επέστρεψα από το πλοίο που δούλευα και έμαθα ότι το «Χαμόγελο» πρέπει να πληρώσει ένα υπέρογκο πόσο σε φόρους, ΕΝΦΙΑ κλπ και το μόνο που μπορώ να πω ότι ένιωσα είναι απογοήτευση. Ζούμε σε μια κοινωνία που μέρα με τη μέρα καταρρέει. Τα παιδιά είναι το μέλλον οπότε όταν η Κυβέρνηση καταστρέφει τα παιδιά της, καταστρέφει το μέλλον της χώρας.
Δε ξέρω να μιλήσω για πολιτική ή οικονομία, δεν είναι κάτι που έχω σπουδάσει. Όμως μπορώ να μιλήσω για ανθρωπιά. Βλέπω ένα Κράτος που φορολογεί αδρά μια ΜΚΟ, που αν μη τι άλλο αποδεδειγμένα τόσα χρόνια έχει σώσει τόσες χιλιάδες οικογένειες και παιδιά, όταν υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να το κάνει το Κράτος αυτό και όχι οι ΜΚΟ. Έρχονται λοιπόν οι ΜΚΟ να αντικαταστήσουν την αδράνεια του Κράτους και να το ανακουφίσουν και αυτό πάει να τις καταστρέψει. Δε μοιάζει σωστό. Τουλάχιστον στα δικά μου μάτια….
Θέλει πολύ αγώνα, κόπο και καλή θέληση να στηρίξεις ένα έργο αλλά δε φτάνουν μονό αυτά. Το Κράτος θα έπρεπε να είναι Αρωγός σε τέτοιου είδους λειτουργήματα και όχι Δήμιος. Δεν αντιλέγω ότι δεν υπάρχουν κατά καιρούς ΜΚΟ-φαντασματα όπως διαβάζω κατά περιόδους. ΜΚΟ που χρησιμοποιούν τη φιλανθρωπία σα βιτρίνα για τις ιδιωτικές τους επιχειρήσεις. Αλλά κανένα δάχτυλο του χεριού μας δεν είναι ίδιο με το άλλο. Δε μπορώ να μιλήσω για άλλες οργανώσεις, εγώ ξέρω το «Χαμόγελο». Εκεί έζησα, εκεί μεγάλωσα. Και έβλεπα κάθε μέρα το έργο του «πάνω μου» και ξέρω ότι ήταν και είναι πάντα ανοιχτό σε εξονυχιστικούς ελέγχους. Ξέρω λοιπόν ότι ό,τι κάνει το κάνει με σκοπό. Καταλαβαίνετε λοιπόν γιατί μου φαίνεται άδικο να βλέπω να καλείται να πληρώσει πολλές χιλιάδες ευρώ για φόρους σε Τέλη Κυκλοφορίας για τα οχήματα όπως ασθενοφόρα και κινητές μονάδες που χρησιμοποιεί το ίδιο το Κράτος, ΕΝΦΙΑ για σπίτια που μεγαλώνουν παιδιά κακοποιημένα επειδή το κράτος δεν έχει τις υποδομές να το κάνει. Μιλάμε για ένα τεράστιο ποσό που προέρχεται από το υστέρημα των ήδη ταλαιπωρημένων Ελλήνων που πραγματικά δίνουν το τελευταίο τους ευρώ για παιδιά σαν εμένα και έρχεται το Κράτος να το πάρει και αυτό. Μόνο αδικαιολόγητη δε μπορώ να χαρακτηρίσω την απογοήτευσή μου. Βασίζομαι κυριολεκτικά στη δική σας ευαισθησία να διορθώσετε αυτή την αδικία. Εγώ αυτό που μπορώ να κάνω από πλευράς μου είναι να σας στείλω αυτή την επιστολή. Αυτή είναι η δική μου δύναμη. Η δική σας δύναμη όμως σαν Πρωθυπουργός είναι να αποκαταστήσετε αυτή την αδικία. Μη μας απογοητεύσετε….
Μετά τιμής,
Φατνασής Γεώργιος
