Χιλιάδες χιλιόμετρα με ένα πόδι!

Μου φάνηκε βουνό. Πως θα τα άφηνα όλα αυτά; Πως θα περνούσα βουνά και θάλασσες, χωρίς να υπολογίζει κανείς και την δική μου την ζωή; Πως θα προστάτευα τη μάνα και τον πατέρα μου όταν θα ταξιδεύαμε μαζί; Πως θα προστάτευα το παιδί μου; Πως θα διατηρούσα την αξιοπρέπειά μου αν εκεί που θα έφτανα δεν θα με αντιμετώπιζαν ως άνθρωπο πολιτισμένης χώρας αλλά ως “ξένο”, ως “εισβολέα”;

Και τότε είδα μπροστά μου αυτή την φωτογραφία.

Και λύγισα. Και σκέφτηκα πως αυτό το παιδί, το οποίο έχει ήδη στερηθεί από τον πόλεμο ένα μέλος του σώματός του, είχε το κουράγιο να ταξιδέψει με ένα σακίδιο στην πλάτη χιλιάδες χιλιόμετρα υποβασταζόμενος από έναν δικό του άνθρωπο και μια πατερίτσα. Και τότε καταράστηκα για ακόμα μια φορά τον πόλεμο και αποθέωσα την θέληση ορισμένων ανθρώπων για ζωή!

φωτο: EUROKINISSI