Ζωές στα αζήτητα…

Ένοιωσα δέος, όπως την πρώτη φορά που επισκέφτηκα αυτό το νησί, αλλά και λύπη… Ήταν όπως το άφησα την τελευταία φορά, με μία, όμως, σημαντική διαφορά. Οι κάτοικοί του ήταν πολύ λιγότεροι… κάποιοι έφυγαν, άλλοι δεν βρίσκονται πιά στη ζωή και δυστυχώς λίγα παιδιά γεννήθηκαν… Μόνον 350 περίπου ψυχές αριθμεί, πλέον, αυτό το πανέμορφο νησί, οι νοτιοανατολικότερη πύλη της Ελλάδας, που στις αρχές του 20ου αιώνα αριθμούσε 14.000 κατοίκους.

Πόσο περήφανοι, αλήθεια, μπορούμε να αισθανόμαστε, ως Έλληνες, που περιορίσαμε τους κατοίκους του σε μόλις 350, και κάνουμε, ίσως, άθελά μας, ότι περνάει απ’ το χέρι μας για να αναγκάσουμε και αυτούς, τους λίγους εναπομείναντες, να το εγκαταλείψουν… Αλήθεια, με τι αναμνήσεις θα μπορούμε να ζούμε και τι θύμισες θα διηγούμαστε, κάποτε, στα παιδιά και στα εγγόνια μας;

Ένα λυπημένο και μελαγχολικό σήμα κινδύνου μας στέλνουν καθημερινά οι κάτοικοι του Καστελλόριζου, στο οποίο εδώ και δύο περίπου χρόνια δεν υπάρχει αγροτικός γιατρός και οι ζωές των ανθρώπων εξαρτιόνται κυρίως από την τύχη και από τις 15θημερες αποσπάσεις γιατρών από το νοσοκομείο της Ρόδου. Πως είναι δυνατόν, ο γιατρός να γνωρίσει, μέσα σε 15 ημέρες το ιστορικό των ασθενών ώστε να μπορεί να τους υποστηρίξει ιατρικά σωστά. Ουσιαστικά δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα! Οι κάτοικοι του Καστελόριζου δεν έχουν πλέον πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και ζουν με την αγωνία εάν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν, σημείωσαν γιατροί, διοικητές νοσοκομείων και δημοτικοί αξιωματούχοι του Εθνικού Διαδημοτικού Δικτύου που κατέφθασαν απ’ όλη την Ελλάδα στο συνέδριο που πραγματοποιήθηκε για το θέμα αυτό στο ακριτικό Καστελόριζο.

«Αραχνιασμένα τα συστήματα τηλεϊατρικής, αγροτικοί γιατροί αποσπασμένοι για λίγες μέρες, εγκαταλελειμμένοι οι ακρίτες του Καστελόριζου στο έλεος του Θεού. Όχι μόνο μόνιμος εξειδικευμένος γιατρός δεν ήρθε, αλλά έκλεισε φέτος και το φαρμακείο» δήλωσε από το βήμα του συνεδρίου, ο Γιώργος Πατούλης, πρόεδρος του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών αλλά και του Εθνικού Διαδημοτικού Δικτύου, το οποίο διοργάνωσε το δυναμικό αυτό συνέδριο. Υποσχέθηκε πως με τη λήξη της εκδήλωσης αυτής, το Καστελόριζο και τα άλλα νησιά δεν θα ξεχαστούν, αλλά όλοι εμείς, μαζί, θα παλέψουμε μέχρις ότου οι ακρίτες μας αποκτήσουν αυτά που τους ανήκουν δικαιωματικά!!! Το δικαίωμα της αξιοπρέπειας και της ασφαλούς διαβίωσης…

Περπατώντας στα σοκάκια της Μεγίστης, συναντούσα ευγενικούς και χαμογελαστούς ανθρώπους, πρόθυμους να μου εξηγήσουν ότι τους ζητούσα, ή να μου διηγηθούν δικές τους εμπειρίες… αρκεί να μην αναφερόμουν στα επίμαχα σημεία. Εκεί, διατηρώντας το χαμόγελο, το πρόσωπό τους πέτρωνε και η απογοήτευση, η μελαγχολία και η πίκρα, γινόταν ορατές… Μιλώντας με τον νεαρό άνδρα που καθόταν στο καφενείο και έπινε τον καφέ του, χωρίς, καν, να τον ρωτήσω, σηκώθηκε και με τράβηξε μαζί του… ήξερε ποιος είμαι…

Λίγο πιο κάτω μερικά παιδάκια έπαιζαν ανέμελα με τα νεροπίστολά τους… «Αυτός είναι ο γιός μου,,,» μου είπε και μου έδειξε ένα μικροσκοπικό πιτσιρικά. «…αν του συμβεί κάτι, εγώ δύο πράγματα μπορώ να κάνω. Να προσεύχομαι να έρθει βοήθεια από Ρόδο ή Αθήνα, ή να τρέξω απέναντι στο Κας, στην Τουρκία, που μας προσφέρουν τα πάντα δωρεάν… Εσύ τι θα ‘κανες?» με ρώτησε αφοπλιστικά καρφώνοντας με, με τα γαλάζια μάτια του, παρακολουθώντας ακόμα και την αναπνοή μου. Έμεινα στήλη άλατος και έχασα τα λόγια μου. Ήταν το δίλλημα ενός πατέρα ενός οκτάχρονου αγοριού που το μεταφέρω στον αναγνώστη αυτού του άρθρου…

Ποιος, άραγε, μας δίνει, εμάς τους Αθηναίους, το δικαίωμα να γκρινιάζουμε, να κατεβαίνουμε σε απεργίες, να γκρεμίζουμε κυβερνήσεις στο βωμό της περικοπής κάποιων προνομίων ή και κεκτημένων μας, τη στιγμή που οι άνθρωποι αυτοί δεν γνωρίζουν αν αύριο θα συμπορευτούν με το Χάρο. Ποιος μας δίνει το δικαίωμα να τους ξεχνάμε και να βολευόμαστε στη σιγουριά της πρωτεύουσας και των άλλων μεγάλων πόλεων. Δεν μπορούμε και δεν έχουμε πιά το δικαίωμα να κάνουμε πως δεν γνωρίζουμε. Όλοι μας πρέπει να αισθανθούμε, έστω και για λίγο ακρίτες του Καστελόριζου.

Έθνος πολιτών χωρίς αλληλεγγύη, κάποτε θα πάψει να υφίσταται και δυστυχώς αυτό είναι νομοτέλεια. Κάποτε οι Έλληνες ενώνονταν για να υπερασπιστούν το χώρα μας… Αυτό έκαναν τα τελευταία 2.500 χρόνια, και τώρα δεν μπορούν να υπερασπισθούν τα δίκαια Ελλήνων μέσα στη χώρα τους, που υποφέρουν? Πρέπει να καταλάβουμε πως το Καστελόριζο και το κάθε μικρό, ξεχασμένο ελληνικό νησί, δεν κινδυνεύει από κανέναν εξωτερικό εχθρό, περισσότερο, απ’ όσο κινδυνεύει από την Ελληνική αδιαφορία και τον ωχαδερφισμό της σύγχρονης Ελλάδας που δυστυχώς όλοι εμείς την καταντήσαμε σε αυτά τα χάλια.

Από τη πλευρά του, ο Δήμαρχος Μεγίστης κ. Γιώργος Αχλαδιώτης, λίγο πριν αποχωρήσουμε από το νησί, δήλωσε: «Είμαστε αποκλεισμένοι, στο έλεος του Θεού, χωρίς γιατρό χωρίς φάρμακα και χωρίς καμία βοήθεια. Επιτέλους, ας θωρακιστεί η Ελλάδα, ας θωρακίσει τα σύνορά μας, την Υγεία μας, και τη Ζωή μας, Αυτή είναι η αγωνία μας. Αυτός είναι ο αγώνας μας: Να ζήσουμε τη μέρα εκείνη που και εμείς οι ξεχασμένοι θα έχουμε το ίδιο δικαίωμα στη ζωή όπως όλοι οι Έλληνες».

Θεόδωρος Γιάνναρος – Διοικητής Νοσοκομείου “Ελπίς”