Με μεγάλη ευκολία, για μια σταρ του μεγέθους της, έκλεισα το ραντεβού στο θέατρο Αθηνών. Θα με περίμενε νωρίς το απόγευμα πριν την παράσταση να μιλήσουμε στο καμαρίνι της. Τότε, ανέβαζε την παράσταση «Τρεις Ψηλές Γυναίκες», με άλλες δυο μεγάλες κυρίες του ελληνικού θεάτρου την Ελένη Χατζηαργύρη και την Κατερίνα Μαραγκού.
Με το που έφτασα στο θέατρο, νόμιζα ότι η καρδιά μου θα σπάσει από το άγχος. Ήταν επι της ουσίας η πρώτη μου συνέντευξη με έναν άνθρωπο – μύθο σαν την Ζωή Λάσκαρη.
Με περίμενε η γραμματέας της η οποία για καλή μου τύχη ήταν γνωστή μου από τα παιδικά μου χρόνια.
Πήγαμε στο καμαρίνι όπου μας περίμενε ντυμένη στα λευκά. Με χαιρέτησε δια χειραψίας και μετά βίας προσπαθούσα να κρατήσω το σαγόνι μου κλειστό και τα χέρια μου να μην τρέμουν. Η Ζωή Λάσκαρη το κατάλαβε και μου είπε. «Μέχρι να στήσει το παιδί (ο καμεραμαν) έλα να χαλαρώσουμε λίγο και να μου πεις τι θέλεις να σου πω».
Ανοιξε το μικρό ψυγειάκι και έβγαλε δυο ανοξείδωτα σφηνάκια από την κατάψυξη και ένα μπουκάλι βότκα. Τα γέμισε και μου πρόσφερε το ένα. Η βότκα κύλησε μέσα μου σαν φάρμακο. Εκείνη το κατάλαβε και χαμογέλασε.
Η κάμερα στήθηκε και όλα ήταν έτοιμα. Μου ζήτησε να καθίσω κάτω από την κάμερα οκλαδόν. «Θέλω να βλέπω κάποιον όταν μιλάω. Η κάμερα είναι πολύ άψυχο πράγμα», μου είπε. Μου έκανε εντύπωση αλλά το έκανα.
3,2,1 πάμε. Η κάμερα άνοιξε και η Ζωή μεταμορφώθηκε σε Ζωή Λάσκαρη! Δεν θα το ξεχάσω όσο ζω. Πως η γυναίκα αυτή κατάφερε μέσα σε δέκατα του δευτερολέπτου να μεταμορφωθεί σε αυτό που ήξερα και μου ήταν οικείο. Σε μια σταρ. Σε μια θεά.
Ήταν η Ζωή που έζησα έστω και για λίγο και αισθάνομαι πολύ τυχερή γι΄ αυτό.
