“Εκτιμάμε ότι τις δύο προσεχείς χρονιές οι ανάγκες σε θέσεις εργασίας της παγκόσμιας οικονομίας ανέρχονται σε 80 εκατομμύρια (…) για να επανέλθει το ποσοστό της απασχόλησης στο επίπεδο που βρισκόταν πριν από την κρίση το 2007”, δήλωσε ο διευθυντής του Διεθνούς Ινστιτούτου Κοινωνικών Μελετών.
Όμως “αν οι τάσεις επιβεβαιωθούν, η παγκόσμια οικονομία θα δημιουργήσει μόνον 40 εκατομμύρια θέσεις εργασίας, δηλαδή τις μισές από αυτές που χρειάζονται.”
Σύμφωνα με τον ILO, η παγκόσμια ανεργία βρίσκεται στο υψηλότερο επίπεδο που βρέθηκε ποτέ, ξεπερνώντας στα τέλη του 2010 το όριο των 200 εκατομμυρίων ανέργων.
Οι ειδικοί του ILO, οι οποίοι δεν έχουν ακόμη στη διάθεσή τους τα τελικά στοιχεία για το 2011, φοβούνται ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί περαιτέρω φέτος, σημείωσε ο Τόρες.
Σε έκθεση που δόθηκε στη δημοσιότητα τρεις ημέρες πριν από τη συνάντηση των είκοσι πιο ισχυρών οικονομιών του πλανήτη στις Κάννες, ο ILO αποκαλύπτει ότι σε 45 χώρες από τις 118 που εξετάστηκαν “ο κίνδυνος κοινωνικών ταραχών μεγεθύνεται”.
Αυτό συμβαίνει κυρίως στις προηγμένες οικονομίες, ιδιαίτερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), στον αραβικό κόσμο και σε μικρότερο βαθμό στην Ασία. Αντιθέτως ο κίνδυνος πρόκλησης κοινωνικών ταραχών είναι “σταθερός ή ακόμη πιο αμυδρός στην υποσαχάρεια Αφρική και στη Λατινική Αμερική”.
Για να αντιμετωπιστούν οι κοινωνικοί αυτοί κίνδυνοι, ο ILO καλεί τη G20 να ενσωματώσει περαιτέρω την απασχόληση στις οικονομικές πολιτικές της και τα μέλη της να συντονίσουν τις πολιτικές τους.
Ο ILO επισημαίνει ότι ένας από τους λόγους για τους οποίους η σημερινή επιβράδυνση της οικονομίας προκαλεί τον κίνδυνο να υπάρξουν σοβαρές επιπτώσεις στην απασχόληση είναι η “απομόνωση” των χωρών. “Μολονότι το 2008-2009 οι χώρες, και ιδιαίτερα αυτές της G20, είχαν προσπαθήσει να συντονίσουν τις πολιτικές τους, είναι σαφές ότι εφεξής δρουν απομονωμένα”, εξηγούν οι ειδικοί του ILO.
Για την υπηρεσία αυτή του ΟΗΕ, οι κυβερνήσεις πρέπει να δράσουν για να επιτρέψουν τη δημιουργία θέσεων εργασίας, υποστηρίζοντας κυρίως τις επενδύσεις μέσω μιας μεταρρύθμισης του χρηματοπιστωτικού συστήματος και “συσχετίζοντας στενότερα μισθούς και παραγωγικότητα”.
