Πρόσωπα μελανιασμένα από το κρύο. Πρόσωπα και κορμιά μελανιασμένα από τον θάνατο. Παιδικά κορμιά άψυχα μεσα σε ναυλον και τις κουβερτούλες τους. Μανάδες και πατεράδες που προσπάθησαν να σώσουν τα σπλάχνα τους και θυσίασαν την ζωή τους. Εθελοντές με την αγωνία, τον θρήνο, την προσπάθεια, τον πόνο, την απογοήτευση ζωγραφισμένα όλα στο πρόσωπο τους.
Κάποτε το δράμα των προσφύγων που πνίγονται στο Αιγαίο μπορεί να γίνει ταινία. Μέχρι τότε όμως, όλα αυτά είναι πέρα ως πέρα αληθινά. Ο θάνατος είναι αληθινός, ο πόνος είναι αληθινός, η ορφάνια είναι αληθινή, το ίδιο και τα παγωμένα νερά της θάλασσας. 
Οι εικόνες που βλέπουμε καθημερινά στ’ ανοικτά της Λέσβου και της Χίου και των άλλων νησιών είναι πραγματικά σοκαριστικές. Οι άνθρωποι αυτοί, ξένοι προς όλους μας, άγνωστοι, πονάνε τόσο κοντά μας αλλά είναι τόσο μακριά μας.
Η Ευρώπη βιώνει για ακόμα μια φορά στα σύνορά της ένα ανθρώπινο δράμα ιστορικών διαστάσεων. Ένα δράμα το οποίο θα διδάσκεται καποια στιγμή στα βιβλία της ιστορίας – πιθανότατα όχι στα δικά μας.
Ο πρωθυπουργός σήμερα ειπε ότι τα νεκρά παιδιά είναι συμπαθή, θέλοντας να δείξει ότι κανείς δεν νοιάζεται για τα ζωντανά παιδιά. Γι’ αυτά που επιβιώνουν. Λάθος έκφραση; Μπορεί. Είπε ακόμα ότι το Αιγαίο δεν πρέπει να μετατραπεί σε νεκροταφείο. Να μετατραπεί; Μα είναι ήδη νεκροταφείο. 
Αν είχαν στόμα να μιλήσουν τα κύματα του Αιγαίου αλλά και οι υπέροχες αμμώδεις ακτές των νησιών μας θα περιέγραφαν τις εκατοντάδες τελευταίες ανάσες μεγάλων και παιδιών που χάθηκαν μεσα τους. Και η ελληνική διανόηση; Ποια ελληνική διανόηση; Ποιος πνευματικός άνθρωπος στην Ελλάδα έχει μιλήσει στους υπόλοιπους ευρωπαίους για το θάνατο και τον πόνο που υπάρχει στα ελληνικά νερά; Ποιος; Κανείς….
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163