Η Marilyn Brown κατέρρευσε όταν της είπαν πως η 10χρονη κορούλα της Janette δεν θα γύριζε ποτέ σπίτι. Θυμάται ακόμα να πέφτει στο πάτωμα και να ικετεύει να της επιτρέψουν να δει το παιδί της. Της είπαν ότι είναι καλύτερο να μην την δει. “Μόνο έκλαιγα. Δεν νομίζω ότι έχω κλάψει ξανά από τότε. Ούτε στην κηδεία. Δεν μπορώ να κλάψω. Δεν ξέρω γιατί. Μπορώ να νιώσω ένα μεγάλο πλάκωμα στο στήθος. Υπάρχει εκεί αλλά είναι σαν να μην υπάρχει. Μερικές φορές αισθάνομαι πως αν είχα τη δυνατότητα να κλάψω θα είχα απαλλαγεί από αυτό το πλάκωμα”.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Την επόμενη εβδομάδα συμπληρώνονται 50 χρόνια που δεν έχει κλάψει. 50 χρόνια από την ημέρα που πέθανε η 10χρονη Janette. Ήταν ένα από τα θύματα της καταστροφής του Aberfan όπου χωματερή άνθρακα γλίστρησε από πλαγιά, καταπλακώνοντας το δημοτικό σχολείο και σκοτώνοντας 116 παιδιά και 28 ενήλικες. Η τελευταία φορά που η Marilyn είδε την κόρη της ήταν όταν στάθηκε στο κατώφλι χαιρετώντας την ενώ έφευγε για το σχολείο. “Δεν ήθελε να πάει εκείνη τη μέρα. Έρχονταν γιορτές και δεν ήθελε να πάει. Ο άντρας μου Bernard τη μάλωσε. “Έλα Janette, πρέπει να πας”. “Θυμάμαι να τη βλέπω να περπατά στον δρόμο και να χαιρετά. Μετά θυμάμαι να σκέφτομαι ευτυχώς, μπορώ να απολαύσω το τσάι μου και να φάω τώρα. Αλλά ίσα που πρόλαβα να καθίσω όταν συνέβη το κακό”.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Είναι μια από τις πιο συγκλονιστικές καταστροφές στην ιστορία της Βρετανίας, με τα παιδιά στο Aberfan να έχουν μεγαλώσει στη σκιά του πανύψηλου τεχνητού βουνού από τόνους απορριμάτων άνθρακα. Τα παιδιά έτρεχαν στο γιγαντιαίο βουνό, αγνοώντας πως ο χώρος παιχνιδιού μια μέρα θα γίνει ο τάφος τους. Ήταν 9:15 το πρωί στις 21 Οκτωβρίου 1966 που μετά από δυνατή βροχή άρχισε να γλιστράει η χωματερή, καταπίνοντας τα πάντα στο πέρασμά της. Σε λίγα μόνο λεπτά το χωριό είχε χάσει τα μισά από τα παιδιά του.
Όσοι είναι πάνω από 60 ετών θα ανατριχιάσουν στη μνήμη των ανεξίτηλων εικόνων απελπισμένων γονιών να προσπαθούν να βρουν τα παιδιά τους κάτω από τις λάσπες με γυμνά χέρια. Οι κάμερες θα επιστρέψουν στο σημείο για δύο ντοκιμαντέρ και ίσως οι νεότερες γενιές μάθουν για πρώτη φορά για την τραγωδία του Aberfan. Ο πρώην ανθρακωρύχος και πυροσβέστης Allan Lewis μιλά για τις μνήμες που τον έχουν στοιχειώσει ενώ βρήκε τέσσερα μικρά κορίτσια στα θρανία και μπροστά να στέκεται η δασκάλα τους. Ήταν όλοι νεκροί. Οι πλεξίδες ενός κοριτσιού αμέσως του θύμισαν την τετράχρονη κορούλα του. “Έκλαιγα. Τα δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά μου. Με ρώτησαν αν ήθελα να σταματήσω. Πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα πως θα συνεχίσω”.
Στα δύο ντοκιμαντέρ του BBC και του ITV περιλαμβάνονται και μαρτυρίες των παιδιών που κατάφεραν ως εκ θαύματος να βγουν από το σχολείο ζωντανά. Η Karen Thomas μπορεί να μοιραστεί την ιστορία της χάρη σε μια γυναίκα. Η Nansi Williams ήταν μια από τις ηρωίδες εκείνης της τραγικής μέρας. Όταν το σχολείο άρχισε να τρέμει κατάλαβε ότι κάτι κακό συμβαίνει και είπε στα παιδιά που βρίσκονταν κοντά της να πέσουν κάτω και έπεσε από πάνω τους. 50 χρόνια μετά η Karen θυμάται πως τα τρομοκρατημένα παιδιά δεν ήξεραν ότι η Nansi Williams ήταν νεκρή από πάνω τους. Ακόμα και σήμερα την αποκαλεί κυρία Williams αντί για Nansi από σεβασμό.
“Οι 5 από εμάς φώναζαν. Φωνάζαμε το όνομά της και τα αγόρια έλεγαν απλά να της τραβήξουμε τα μαλλιά για να προσπαθήσουμε να την ξυπνήσουμε. Νομίζαμε ότι απλά κοιμόταν ή είχε πέσει αναίσθητη. Δεν σκέφτηκα ότι ήταν νεκρή από πάνω μας. Στο ντοκιμαντέρ του BBC ο πυροσβέστης Len Haggett επανασυνδέεται με τον Dave Thomas, ένα από τα παιδιά που κατάφερε να βγάλει ζωντανό με το ένα του αυτί να έχει κοπεί και να έχουν ακρωτηριαστεί 3 δάχτυλά του. Ο Len λυπάται που δεν κατάφερε να σώσει περισσότερα παιδιά.
Η πιο συγκλονιστική ιστορία προέρχεται από τον Jeff Edwards, το τελευταίο παιδί που κατάφερε να βγει από το δημοτικό σχολείο Pantglas ζωντανό. Υπάρχει μια διάσημη φωτογραφία του που μεταφέρεται από το κτίριο. “Ακόμα δεν μπορώ να δω μια κουβέρτα νοσοκομείου και να μην επιστρέψουν οι μνήμες. Όταν βλέπω στο Casualty ή το Holby City να τυλίγουν κάποιον με κουβέρτα επιστρέφουν οι μνήμες. Άλλες φορές επιστρέφουν χωρίς κανένα λόγο.
Είχε μόλις επιστρέψει στο θρανίο του όταν ξεκίνησε η καταστροφή. Ο δάσκαλός του Michael Davies έγραφε με κιμωλία στον πίνακα όταν ξεκίνησε του βουητό. Τους είπε ότι είναι βροντή και θα περάσει. Το επόμενο πράγμα που θυμάται είναι που ξύπνησε και άκουσε ουρλιαχτά και φωνές. Ήταν παγιδευμένος κάτω από το θρανίο του. Όλοι γύρω του, μεταξύ των οποίων και ο Michael Davies, πέθαναν ακαριαία. Το πρόσωπο του κοριτσιού που καθόταν πίσω του ήταν δίπλα στο πρόσωπό του. “Μπορούσα να δω ότι ήταν νεκρή. Δεν υπήρχε αμφιβολία για αυτό. Δεν μπορώ να ξεφύγω από τις εικόνες εκείνης της μέρας. Το πρόσωπό της στοιχειώνει τα όνειρά μου”.
Πηγή: Dailymail
