Ούτε γιαούρτια, ούτε φωνές, ούτε προσβολές. Ομάδα Ιταλών παρέδωσε μαθήματα του πως να "κράξεις" έναν ακροδεξιό υπουργό χωρίς ούτε λεκτική ούτε σωματική βία. Η αμηχανία ήταν το λιγότερο που ένιωσε ο Ματέο Σαλβίνι.
Υπουργός Εσωτερικών και αντιπρόεδρος της νέας κυβέρνησης στην Ιταλία, ο αρχηγός της ακροδεξιάς Λέγκας κάνει περιοδεία ενόψει των τοπικών εκλογών. Όταν ο Ματέο Σαλβίνι μπήκε στο λεωφορειάκι για να τον μεταφέρει στο αεροπλάνο για το Μπρίντιζι, δεν περίμενε αυτό που έγινε.
Ομάδα Ιταλών πολιτών που έτυχε να βρίσκονται στο ίδιο mini bus στο αεροδρόμιο Φιουμιτσίνο της Ρώμης τον αναγνώρισαν. Είναι άλλωστε από τα πλέον προβεβλημένα πρόσωπα στην Ιταλία τις τελευταίες εβδομάδες.
Ένα τραγούδι για τον Ματέο Σαλβίνι
Θέλησαν λοιπόν να εκφράσουν την αντίθεσή του με τις ακροδεξιές απόψεις του. Και το έκαναν με τον πιο ωραίο τρόπο. Και ποιος ήταν αυτός: άρχισαν αν του τραγουδούν το Bella Ciao! Το τραγούδι των παρτιζάνων κατά του φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι.
Οι περισσότεροι απ’ όσους βρίσκονταν στο mini bus μαζί με τον Σαλβίνι ήταν μέλη του συνδικάτου CGIL. Και ο Giuseppe Gelo, μέλος της Γενικής Εργατικής Ομοσπονδίας ανέβασε το video στο Facebook.
Την ώρα που ο Σαλβίνι ακούει να του τραγουδούν το Bella Ciao, η αμηχανία του είναι εμφανής. Κοιτάει το κινητό του, χαμογελάει, δεν αντιδρά…
Δείτε το video
Το Bella Ciao και η ιστορία του
Έχει μείνει στην ιστορία ως ένα τραγούδι ενάντια στον φασισμό. Έγινε παγκόσμια γνωστό όταν το τραγουδούσαν τα μέλη της ιταλικής αντίστασης κατά του φασισμού στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σε αυτή τη διασκευή, εξυμνείται ο αγώνας των παρτιζάνων για απελευθέρωση και ο ηρωικός τους θάνατος.
Είναι άγνωστο ποιος έχει γράψει τους στίχους. Η μελωδία του τραγουδιού ήταν γνωστή από τις αρχές του 20ου αιώνα από τις γυναίκες που δούλευαν στις φυτείες ρυζιού σε επαρχία της Μπολόνια.
Το Bella Ciao μιλά για τις δύσκολες συνθήκες δουλειάς, υπό τον καυτό ήλιο. Η πρώτη γνωστή ερμηνεία του ήταν το 1906 ως μορφή αντίδρασης κατά του αφεντικού. Αυτού που «με ένα ραβδί στο χέρι» παρακολουθεί τους εργάτες, χαραμίζει τη ζωή των γυναικών και δεν πληρώνει μισθούς. Και μιλά και για τη μέρα που οι εργάτριες θα απελευθερωθούν.