«Mr Watson, come here. I want to see you» (Κύριε Γουάτσον, ελάτε εδώ, θέλω να σας δω). Ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ κάνει το πρώτο του τηλέφωνο στο εργαστήριό του στη Βοστώνη, καλώντας τον βοηθό του Τόμας Γουότσον από το διπλανό δωμάτιο και αποδεικνύοντας την ικανότητά του να «μιλάει με ηλεκτρισμό».
Η πρώτη επικοινωνία μέσω τηλεφώνου στον κόσμο έγινε στις 10 Μαρτίου 1876 στη Βοστώνη.
Το γεγονός θεωρήθηκε «η μεγαλύτερη επιτυχία» του Μπελ, καθώς απετέλεσε την πρώτη επιτυχημένη χρήση του τηλεφώνου.
Παρόλα αυτά πολλοί είναι αυτοί που αμφισβητούν ότι εκείνος υπήρξε ο «πατέρας» της συσκευής που πλέον δεν μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς αυτή.
Είναι γεγονός ότι το τηλέφωνο είναι κάτι που δεν μπορούμε να αποχωριστούμε στις μέρες μας.
Οι τηλεφωνικές συσκευές είναι αναγκαίες για την δουλειά μας αλλά και την κοινωνική μας ζωή, για το σερφάρισμα στο ίντερνετ και την ανταλλαγή μηνυμάτων και ίσως πλέον λιγότερο για τις τηλεφωνικές επικοινωνίες.
Μία μέρα σαν σήμερα, ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ καλεί τον βοηθό του μέσα από την πειραματική συσκευή τους.
Η φωνή του ακούγεται πεντακάθαρα. Αυτή ήταν την πρώτη τηλεφωνική επικοινωνία του κόσμου.
«Κύριε Γουάτσον, ελάτε εδώ, θέλω να σας δω». Με αυτή τη φράση ξεκίνησαν όλα. Η φωνή του Μπελ είχε μεταφερθεί μέσα από την πειραματική συσκευή τους και είχε ακουστεί πεντακάθαρα στον πάνω όροφο.
Ποιος ήταν ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ
Ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ (Alexander Graham Bell) γεννήθηκε στο Εδιμβούργο της Σκωτίας στις 3 Μαρτίου 1847.
Ο πατέρας του Αλεξάντερ Μέλβιλ Μπελμ, ήταν καθηγητής πανεπιστημίου και είχε εκδώσει 200 βιβλία προσπαθώντας να βελτιώσει την παιδεία των κωφαλάλων. Η σύζυγός του και μητέρα του Αλεξάντερ, η Ελάιζα Γκρέις Σάιμοντς Μπελ, ήταν κωφή.
Ο Αλεξάντερ και τα δυο αδέρφια του εκπαιδεύτηκαν από τον πατέρα τους προκειμένου να συνεχίσουν αυτό που ξεκίνησε εκείνος, να ρίξουν δηλαδή γέφυρες επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους με προβλήματα ακοής και στην υπόλοιπη κοινωνία.
Πολύτιμος συνοδοιπόρος του σε αυτό το ταξίδι ήταν ο Τόμας Γουάτσον, ένας νεαρός επιστήμονας και κατασκευαστής μοντέλων μηχανών που πειραματιζόταν στην κατασκευή μιας διάταξης που θα μετέδιδε ήχο με τη βοήθεια του ηλεκτρισμού.
Στις 7 Μαρτίου του 1876 το Γραφείο Ευρεσιτεχνίας των ΗΠΑ έδωσε στον Μπελ το σχετικό δίπλωμα που κατοχύρωνε τη συσκευή που μεταδίδει τον ήχο και τη φωνή τηλεγραφικώς.
Το 1877 παντρεύτηκε την κατά 10 χρόνια νεότερή του κωφάλαλη πρώην μαθήτριά του Μέιμπελ Χιούμπαρντ.
Ποιος εφηύρε τελικά το τηλέφωνο;
Ο Ελίσα Γκρέι δούλευε πάνω σε κάτι παρόμοιο με τον Μπελ. Το σήμα, όπως και στην περίπτωση του Μπελ, ενισχύονταν χάρη στη δόνηση μιας κατασκευής μεταλλικών ράβδων.
Με εξαίρεση, όμως, ότι η μεταφορά του εν λόγω σήματος, στην εφεύρεση του Γκρέι, γινόταν με μέσο το νερό.
Στις 14 Φεβρουαρίου 1986 ο Γκρέι πήγε στο Γραφείο Ευρεσιτεχνίας στη Βοστώνη όπου διαπίστωσε με έκπληξη ότι ο ο Μπελ είχε καταθέσει επίσης αίτηση διπλώματος για τη συσκευή στις 14 Φεβρουαρίου της ίδιας χρονιάς, αλλά στις 2 μετά το μεσημέρι, δηλαδή δύο ώρες νωρίτερα από εκείνον!
Αυτές οι δύο ώρες κόστισαν στον Ελίσα Γκρέι το ραντεβού με την αιωνιότητα…
Στις 7 Μαρτίου του 1987, το Αμερικανικό Γραφείο Ευρεσιτεχνιών κατοχυρώνει στον Μπελ την πατέντα.
Από εκείνη τη μέρα ξεκίνησε ένας μεγάλος δικαστικός μαραθώνιος. Ακόμα και σήμερα, πολλοί κατηγορούν τον Μπελ ότι έκλεψε την εφεύρεση από τον Ελίσα Γκρέι, πλην, όμως, ότι ο Μπελ πατεντάρισε μια συσκευή που δεν λειτουργούσε με υγρό.
Στην πραγματικότητα, βλέποντας πως το σύστημα του Γκρέι είχε προοπτικές, το χρησιμοποίησε μόνο στο πείραμα με τον Γουάτσον, επιβεβαιώνοντας την πεποίθησή του για την ηλεκτρική αναμετάδοση ομιλίας.
Μετέπειτα, ανέπτυξε το δικό του ηλεκτρομαγνητικό μοντέλο, καλύτερης εμβέλειας και λειτουργικότητας, το τηλέφωνο δηλαδή όπως πάνω – κάτω το ξέρουμε σήμερα.
Τελικά ως εφευρέτης του τηλεφώνου, κατοχυρώθηκε ο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ, που άνοιξε τη δική του εταιρεία, την Bell Company, το 1877. Οι τρομαχτικές ομοιότητες, όμως, ανάμεσα στα σχέδια των δύο ανδρών, προβληματίζουν μέχρι και στις μέρες μας τους ειδικούς πάνω στο ποιος τελικά επηρέασε ποιον και ποιος πατεντάρισε τον άλλο.
Ο Μπελ και ο Γκρέι διασταύρωσαν τα ξίφη τους στο δικαστήριο το οποίο απεφάνθη ότι η εφεύρεση έγινε ταυτόχρονα, αλλά ο Μπελ είχε μια προτεραιότητα.
Βιβλία υποστηρίζουν ότι ο Μπελ όχι μόνο έκλεψε τις ιδέες του Γκρέι, αλλά μπορεί ακόμη και να δωροδοκούσε έναν επιθεωρητή διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας για να τον αφήσει να δει κρυφά το αρχείο του.
H εταιρία του Μπελ είχε τεράστια επιτυχία και – χάρη στις συνεχείς βελτιώσεις της εφεύρεσης – μέχρι το 1886, πάνω από 150.000 Αμερικανοί πολίτες διέθεταν τηλέφωνα. Λέγεται βέβαια ότι ο ίδιος δεν είχε τηλέφωνο στο σπίτι του.
Εμφανίστηκε όμως κι ένα τρίτο πρόσωπο στην όλη ιστορία.
Το 1887, κατά τη διάρκεια της κόντρας με τον Ελίσα Γκρέι, παρουσιάστηκε άλλος ένας διεκδικητής του τίτλου του πατέρα του τηλεφώνου. Ο ιταλός μετανάστης Αντόνιο Μέουτσι.
Είχε ξεκινήσει να εργάζεται ως τελωνοφύλακας στην Ιταλία, μηχανικός θεάτρου στην Αβάνα, μετά έγινε κηροποιός και κατέληξε ζυθοποιός.
Το 1857 έφτιαξε μια συσκευή για να επικοινωνεί από το κηροποιείο με το δωμάτιο της γυναίκας του στην άλλη άκρη του σπιτιού.
Μετέτρεπε τις μαγνητικές δονήσεις σε ηχητικές κι αντίστροφα, τεχνολογία που χρησιμοποιήθηκε δεκαετίες αργότερα στα τηλέφωνα του Μπελ.
Το πρόβλημα όμως του Μεούτσι ήταν οικονομικό. Το 1871 ζήτησε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας από το γραφείο της Ουάσιγκτον, αλλά δεν είχε χρήματα για τα έγγραφα και πήρε απλώς ένα πιστοποιητικό. Κάθε χρόνο έπρεπε να το ανανεώνει, αλλά μετά από δύο χρόνια αρρώστησε η γυναίκα του, έμεινε απένταρος και η διαδικασία έλαβε τέλος.
Ο Μεούτσι έψαχνε να πουλήσει την εφεύρεση και ο διευθυντής μιας εταιρίας της Νέας Υόρκης τον έπεισε να του στείλει τα σχέδια για να κάνει δοκιμές και να διαπιστώσει αν αξίζει τον κόπο. Για περίπου δύο χρόνια, ο Χένρυ Γκραντ ανέβαλε τις δοκιμές και έφερνε διάφορα προσχήματα για να κρατάει τα σχέδια και να μη τα επιστρέφει.
Όπως αποδείχτηκε αργότερα στο δικαστήριο, το διάστημα από το 1874 ως το 1876, ο Γκράχαμ Μπελ ήταν σύμβουλος της εν λόγω εταιρείας!
Το 1886 το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ δικαίωσε τον Μεούτσι ως προς την πατρότητα της εφεύρεσης, αλλά δεν του αναγνώριζε δικαίωμα εκμετάλλευσης, με δεδομένο ότι το πιστοποιητικό του είχε λήξει από το 1873.
Με μια απόφαση που θα αλλάξει τα βιβλία της ιστορίας, το 2002 οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγνώρισαν ως εφευρέτη του τηλεφώνου τον Φλωρεντίνο Αντόνιο Μεούτσι, 113 χρόνια μετά τον θάνατό του, σύμφωνα με τον Guardian.
Πρόκειται για μια μεγάλη νίκη της ιταλοαμερικανικής κοινότητας που ζητούσαν για χρόνια δικαίωση για τον άγνωστο εφευρέτη, που είδε τον Σκωτσέζο Αλεξάντερ Γκράχαμ Μπελ να παίρνει τα εύσημα για την δική του πατέντα.
Η Βουλή των Αντιπροσώπων αναγνώρισε για πρώτη φορά την αδικία που είχε υποστεί ο Ιταλός μετανάστης, ο οποίος είχε παρουσιάσει το πρώτο τηλέφωνο το 1860 στην Νέα Υόρκη, 16 χρόνια πριν ο Μπελ κατοχυρώσει το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας.
Ο ιταλικο-αμερικανικός Τύπος είχε μάλιστα εκθειάσει την συγκεκριμένη εφεύρεση, όμως η είδηση δεν έφτασε ποτέ στον αγγλόφωνο Τύπο και ελάχιστοι γνώριζαν για το «τηλετρόφωνο», όπως είχε αρχικά ονομαστεί.
Στην συνέχεια, ο Μεούτσι ήρθε αντιμέτωπος από μια σειρά από ατυχίες. Αδυνατούσε να μάθει την αγγλική γλώσσα, δεν τον στήριξε οικονομικά καμία τράπεζα, ενώ έφερε σοβαρά εγκαύματα μετά από ένα ατύχημα σε ένα ατμόπλοιο.
Πράγματι ο ίδιος αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα και δεν μπορούσε να πληρώσει 250 δολάρια για να αποκτήσει το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Στην συνέχεια απέστειλε τα μοντέλα του στην εταιρεία τηλεγράφων Western Union, όμως κανένα από τα στελέχη δεν δέχτηκε να τον συναντήσει από κοντά.
Όταν μάλιστα ζήτησε να πάρει πίσω τα μοντέλα του, η εταιρεία είπε ότι αυτά είχαν χαθεί!
Δύο χρόνια αργότερα, ο Γκράχαμ Μπελ, που μοιραζόταν το ίδιο εργαστήριο με τον Μεούτσι, κατοχύρωσε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για το τηλέφωνο, υπέγραψε μια επικερδή συμφωνία με την Western Union και απέκτησε παγκόσμια φήμη.
Ο Μεούτσι κινήθηκε νομικά. Το Ανώτατο Δικαστήριο δέχτηκε να εξετάσει την υπόθεση και ο ίδιος βρισκόταν πολύ κοντά στην νίκη, όμως πέθανε το 1889.
Η υπόθεση «θάφτηκε» και η δικαίωση άργησε αλλά ήρθε τελικά 113 χρόνια αργότερα, χάρη στην επιμονή της ιταλοαμερικανικής κοινότητας που ζητούσε να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Το 2002, με τις προσπάθειες του βουλευτή Vito Fossela, η Βουλή των Αντιπροσώπων αναγνώρισε την προσφορά του Μέουτσι στην εφεύρεση του τηλεφώνου, χωρίς, όμως, το γεγονός να επιλύει οριστικά το ζήτημα.
Ό,τι και να έγινε όνομα του Μπελ θα έμενε στην ιστορία για την εφεύρεση μιας μηχανής που θα έφερνε την επανάσταση στον τρόπο που επικοινωνούμε: Το τηλέφωνο.
Μετά την είδηση του θανάτου του, στις 2 Αυγούστου 1922, ολόκληρο το τηλεφωνικό σύστημα σε Καναδά και ΗΠΑ έκλεισε για ένα λεπτό.