«Η ανάλυση της παιδικής ψυχολογίας πήρε σημαντική ώθηση από τη δουλειά της δεσποινίδος Μέλανι Κλέιν και της κόρης μου, Άννα Φρόιντ» είχε πει κάποτε ο ίδιος ο Σίγκμουντ Φρόιντ.
Η δουλειά της Άννας Φρόιντ έδινε έμφαση στη σημασία του «εγώ» και στην ικανότητα να χειριστεί κοινωνικά.
Φαίνεται πως η ανάγκη της να δουλέψει πάνω στην παιδική ψυχολογία δημιουργήθηκε από τα δύσκολα παιδικά χρόνια που είχε εκείνη και τη δύσκολη σχέση με τη μητέρα και τις αδερφές της.
Λέγεται πως η Άννα πέρασε δυστυχισμένη παιδική ηλικία, ποτέ δεν κατάφερε να έχει στενή σχέση με τη μητέρα της και στην ουσία ανατράφηκε από μια καθολική καλόγρια, τη Ζοζεφίνα.
Είχε όμως προβλήματα και στη συνύπαρξη με τα αδέρφια της, κυρίως με την αδερφή της Σόφι αλλά και την ξαδέρφη της, Σόνια Τριερβελέρ, η οποία είχε χαρακτηριστεί «κακή επιρροή» προς την Άννα.
Η Άννα αντιμετώπιζε την αδερφή της, ένα πιο δραστήριο παιδί από εκείνη, σαν απειλή στη “μάχη” για την αγάπη του πατέρα τους. Οι κόρες του Φρόιντ είχαν… χωριστεί στην “όμορφη” και την “έξυπνη”. Ο ίδιος ο Φρόιντ είχε πει πως η Άννα ζήλευε τη Σόφι.
Είχε μάλιστα αποκαλύψει σε γράμματα προς τον πατέρα της αυτά τα συναισθήματα και είχε γράψει για παράλογες σκέψεις. Η Άννα είχε σταλθεί σε ειδικά κέντρα για ξεκούραση. Δεν αποκλείεται να υπέφερε από κατάθλιψη, η οποία προκάλεσε διατροφικές διαταραχές. Σε αυτό αποδίδονται τα κάποια έξτρα κιλά της. 
Ήταν ένα άτακτο παιδί, που είχε μια ιδιαίτερη σχέση με τον πατέρα της. Μάλιστα, στα ημερολόγιά του, ο Φρόιντ αναφέρεται σε εκείνη περισσότερο απ’ όλα τα άλλα μέλη της οικογένειάς του.
Ήταν γλωσσομαθής και μιλούσε Εβραϊκά, Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά, ενώ από τα 15 της είχε αρχίσει να μελετά τη δουλειά του πατέρα της.
Τελείωσε το λύκειο στη Βιέννη, όπου γεννήθηκε, το 1912. Αλλά έπασχε από κατάθλιψη και ήταν ανασφαλής για το μέλλον της.
Ταξίδεψε στην Ιταλία για να μείνει με τη γιαγιά της και το 1914 πήγε στην Αγγλία για να βελτιώσει τα αγγλικά της, όμως αναγκάστηκε να φύγει γιατί ξέσπασε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Επιστρέφοντας στην Αυστρία αποφάσισε να γίνει καθηγήτρια στο παλιό της σχολείο αλλά μετά από κάποια χρόνια τα παράτησε γιατί προσβλήθηκε από φυματίωση.
Το 1918 έγινε αντικείμενο… ψυχανάλυσης από τον πατέρα της και κάπως έτσι της γεννήθηκε το ενδιαφέρον για τη δουλειά του. Το 1923 ξεκίνησε την ψυχανάλυση σε παιδιά και δυο χρόνια μετά ήταν καθηγήτρια στο Ινστιτούτο Ψυχανάλυσης της Βιέννης. Το 1935 έγινε διευθύντρια του Ινστιτούτου.
Όταν η οικογένειά της αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αυστρία κυνηγημένη από τους Ναζί, η κατάσταση της υγείας του πατέρα της που είχε προσβληθεί από καρκίνο χειροτέρεψε κι έτσι ήταν εκείνη που ανέλαβε να οργανώσει την απόδραση στο Λονδίνο.
Μετά τον πόλεμο δούλεψε σε ορφανοτροφεία και βοήθησε παιδιά που είχαν επιζήσει από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στα χρόνια που ακολούθησε συνέχιζε το έργο της πάνω στην ψυχολογία των παιδιών και μίλησε σε πολλά πανεπιστήμια, κυρίως στις ΗΠΑ.
Πέθανε στις 9 Οκτωβρίου του 1982 στο Λονδίνο, αποτεφρώθηκε και η στάχτες της τοποθετήθηκαν δίπλα στην αρχαία ελληνική λάρνακα όπου βρίσκονταν οι γονείς της, στο κρεματόριο Golden Greens.
Μετά το θάνατό της, το σπίτι της στο Λονδίνο όπου έζησε επί 40 χρόνια, παραχωρήθηκε στο Μουσείο Φρόιντ.
