Ήταν 14 ετών όταν η Bun Hashizume ζούσε σε μια πόλη κοντά στη Χιροσίμα και έπεσε η ατομική βόμβα πριν από 70 χρόνια, στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Στα 84 της χρόνια μιλάει για την ιστορία της ζωής της πριν και μετά το καταστροφικό γεγονός που άλλαξε τον κόσμο.
“Το πρωί που έπεσε η ατομική βόμβα ήταν σαν όλα τα άλλα. Θυμάμαι η μητέρα μου να βρίσκεται στο σπίτι και να ετοιμάζομαι για τη δουλειά.
Στεκόμουν μπροστά σε ένα παράθυρο στον 3ο όροφο όταν είδα το υπερβολικό φως. Πίστευα ότι έπεφτε ο ήλιος μπροστά στα μάτια μου.
Ήταν η στιγμή που έπεσε η ατομική βόμβα. Πρέπει να έχασα τις αισθήσεις μου γιατί όταν σηκώθηκα δεν βρισκόμουν στο παράθυρο και συνειδητοποίησα ότι είχα χτυπήσει το κεφάλι μου.
Σηκώθηκα και βγήκα έξω. Μια γυναίκα με βοήθησε να πάω στο νοσοκομείο. Η πόλη μας ήταν εντελώς κατεστραμμένη και στον δρόμο παρατήρησα πως δεν υπήρχαν κτίρια, γάτες, σκυλιά, πεταλούδες. Μόνο άνθρωποι που περιπλανιούνταν καλυμμένοι με στάχτες.
Ξύπνησα κάποια στιγμή την επόμενη μέρα και μου έλειπε πολύ η μητέρα μου. Πήγα να τη βρω αλλά η φωτιά έκαιγε ακόμα παντού. Κοντά στο σπίτι είδα 3 ανθρώπους να με πλησιάζουν.
“Είσαι πράγματι εσύ;” μου φώναξε. Ήταν η μητέρα μου, η θεία μου και η μεγαλύτερη αδερφή μου. Δυστυχώς ο αδερφός μου δεν τα κατάφερε. Χτυπήθηκε σοβαρά και πέθανε. Όλα έμοιαζαν με όνειρο. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί.
Έφυγα από τη Χιροσίμα στα 20 μου. Για χρόνια δεν μπορούσα να μιλήσω για την ατομική βόμβα αλλά η οικογένειά μου με έπεισε να μοιραστώ την ιστορία μου.
Εξαιτίας της ραδιενέργειας υπέφερα για χρόνια από δυνατούς πονοκεφάλους και κούραση. Οι γιατροί στο Τόκιο με φρόντισαν. Παντρεύτηκα και απέκτησα 3 γιους. Έχω 4 εγγόνια.
Δεν μισώ τους ανθρώπους που έριξαν τη βόμβα. Μπόρεσα να δω πόσο υπέροχοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι αφού έχουν χάσει τα πάντα. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ ότι άνθρωποι έριξαν την ατομική βόμβα σε άλλους ανθρώπους”.
Πηγή: BBC
