Είναι η ιστορία του Ζωρζ Βολίνσκι και της συζύγου του Μαρίζ. Ο Ζώρζ ήταν ένα από τα 12 θύματα της σφαγής του Charlie Hebdo. Δημοφιλής και αναγνωρισμένος στην Γαλλία και σε ολόκληρο τον κόσμο καρτουνίστας.
Η Μαρίζ, η σύζυγός του επι 45 χρόνια μίλησε στο BBC για την σχέση τους και για τα μικρά σημειώματα που της άφηνε καθημερινά και τα οποία όπως λέει η ίδια την βοηθούν να ζήσει με την απώλεια του αγαπημένου της.
«Το πρωινό της 7ης Ιανουαρίου είχε μια μεγάλη σύσκεψη στα γραφεία του Charlie Hebdo, την μηνιαία σύσκεψη που έκαναν. Ο Ζώρζ δεν πήγαινε συχνά σ’ αυτές τις συσκέψεις αλλά επειδή ήταν η πρώτη της χρονιάς πήγε. Το μόνο που μου είπε ήταν: «Πάω στο Charlie», και έφυγε.
Έφυγα κι εγώ αφού είχα κι εγώ σύσκεψη και μάλιστα έκλεισα το κινητό μου. Όταν το ξανάνοιξα έμεινα έκπληκτη από μηνύματα που βρήκα ακόμα και από ανθρώπους που δεν είχα πολλά – πολλά. «Πως είναι ο Ζώρζ; Πως πάει;»
Μπήκα σε ένα ταξί και είπα στον οδηγό: «Είναι πολύ πε΄ριεργο. Όλοι με ρωτούν αν ο άνδρας μου είναι καλά».
Τότε εκείνος με κοίταξε από τον καθρέφτη και μου είπε: «Δεν ξέρετε τι έχει γίνει; Δεν έχετε ακούσει ειδήσεις; Εγινε επίθεση στα γραφεία του Charlie Hebdo σήμερα το πρωί και όλο το 11ο διαμέρισμα είναι αποκλεισμένο».
Ήθελα να παω κατευθείαν εκεί αλλά ο οδηγός μου είπε ότι είναι αδύνατον. Τότε μου τηλεφώνησε ο γαμπρός μου και μου είπε: «Δεν έχει νόημα να πας εκεί. Πήγαινε σπίτι γιατί δεν ξέρουμε τίποτα ακόμα».
Έτσι, πήγα σπίτι και όπως καταλαβαίνετε πέθαινα από την αγωνία μου. Για περίπου μια ώρα περίμενα. Και είχα εκείνη την περίεργη αίσθηση ότι κάτι είχε συμβεί τόσο δυνατό που θα άλλαζε όλη μου η ζωή. Τότε μου τηλεφώνησε ο γαμπρός μου και μου είπε απότομα: «Ο Ζώρζ είναι νεκρός».
Κάθησα. Έτρεμα ολόκληρη και το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει. Ειχα μια περίεργη αίσθηση ότι δεν ζούσα πια στο παρόν. Ότι ο κόσμος γύρω μου πάγωσε. Και δεν μπορούσα πια να κουνηθώ. ‘Ηξερα ότι η ζωή μου με τον Ζωρζ είχε τελειώσει. Δεν είχα καμμία ιδέα για το πως θα ήταν η ζωή μου μετά τον Ζώρζ.
Τον γνώρισα τον Μάϊο του 1968. Τότε η Γαλλία συνταρασσόταν από μεγάλα γεγονότα. Εργαζόμουν δόκιμη για την εφημερίδα Le Journal du Dimanche. Εκεί δούλευε και ο Ζώρζ.
‘Ηταν έρωτας με την πρώτη ματιά. ‘Ηταν το άκρως αντίθετο από όποιον άνδρα είχα γνωρίσει και ήταν το άκρως αντίθετο από αυτά που ήθελαν οι γονείς μου για μένα. Ανατράφηκα σε μια πολύ αυστηρή καθολική οικογένεια. Να γελάμε και να λέμε αστεία ήταν κάτι το οποίο δεν κάναμε ποτέ.
Ο Ζώρζ ήταν πολύ διαφορετικός. Με έκανε να γελάω. Εβγαζε τον καλύτερο εαυτό μου. Μου άνοιγε κόσμους που δεν ήξερα ένα νέο σύμπαν. ‘Ενιωσα ότι μαζί του μπόρεσα να αναπτύξω την πιο δημιουργική πλευρά του χαρακτήρα μου.
Ο γάμος μας ήταν πολύ παθαισμένος. ‘Ημασταν ερωτευμένοι μέχρι το τέλος. Το 2002 έγραψα ένα βιβλίο με τίτλο “Χωριστά Δωμάτια” και αφορούσε τους φίλους μας που έπαιρναν διαζύγιο αλλά και πως η σχέση μας κράτησε στο χρόνο. Νομίζω ήταν το χιούμορ. Ο Ζώρζ είχε τον δικό του τρόπο να βλέπει την ζωή και ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές έβρισκε έναν λόγο να με κάνει να γελάω. Ακόμα και όταν μαλώναμε στο τέλος με έκανε να γελάω.
Είχαμε τις ίδιες αξίες: ανεκτικότητα, ελευθερία, ειρήνη, ισότητα αλλά δεν είχαμε και τις ίδιες ιδέες. 
Μερικές φορές όταν καθόμουν στο γραφείο μου στο σπίτι ερχόταν και καθόταν κοντά μου και άρχιζε να σκιτσάρει. Σε πολλά από τα σκίτσα του υπήρχε μια μικρόσωμη ξανθιά γυναίκα – εγώ ήμουν.
Οι συναδελφοι του μου ελεγαν: Α! Να’ σαι παλι Μαριζ. Όταν όμως πίστευε ότι δεν θα μου άρεσε το σκίτσο του, τότε η μικρή ξανθιά γινόταν μελαχροινή.
Ο θάνατος του πατέρα του Ζώρζ ήταν επίσης βίαιος. Τον έχασε σε ηλικία 2 ετών. Ο μπαμπάς του είχε μια μικρή επιχείρηση και είχε αποφασίσει να απολύσει έναν υπάλληλο. ‘Ομως, ο υπάλληλος το πήρε πολύ βαριά, τόσο που μπήκε μέσα στο γραφείο του και τον σκότωσε! ‘Οταν έγινε η επίθεση στο Charlie Hebdo σκέφτηκα ότι ήταν μια πικρή επανάληψη της ιστορίας.
‘Οταν έγινε το 2007 η δίκη για τα σκίτσα για τον Μωάμεθ είχαμε μια υποτυπώδη αστυνομική προστασία. Αλλά τελευταία, δεν αισθανόμασταν ότι υπήρχε απειλή. Εκτός και αν ο Ζώρζ δεχόατν απειλές και δεν μου το έλεγε! Και δεν είχε ζωγραφίσει ποτέ τον Μωάμεθ. Τα σκίτσα του ήταν πολιτικά ή σεξουαλικά.
Μάλιστα είχε εκφράσει πολλές φορές την απορία του για την επιμονή των συναδέλφων του να ζωγραφίζουν τον Μωάμεθ. Ρωτούσε: «Αξίζει να ρισκάρουμε την ζωή μας γι’ αυτά τα σκίτσα;»
H Μαρίζ, ανακαλεί στη μνήμη της ένα άρθρο της Monde το οποίο ανέφερε ότι οι δολοφόνοι του άνδρα της έφυγαν το πρωί από τα σπίτια τους λέγοντας στους δικούς τους ότι πηγαίνουν για ψώνια γιατί είχε εκπτώσεις. Και αντί γι’ αυτό πήγαν στα γραφεία του Charlie Hebdo και οπλισμένοι με καλάσνικοφ σκότωσαν 12 ανθρώπους σε 15 λεπτά.
«Γι’ αυτό και ο Ζώρζ ανησυχούσε. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν λογική. Δεν μπορείς να κάνεις μια κανονικά συζήτηση μαζί τους. Είναι τέρατα. ‘Εχουν μάθει να σκοτώνουν όσους διαφωνούν μαζί τους ή δεν κάνουν αυτά που θέλουν εκέινοι. Και οι σκιτσογράφοι, μαζί με τον Ζώρζ, πέθαναν κάνοντας το καλύτερο που μπορούσαν, πέθαναν με την πένα τους στο χέρι. ‘Ηταν στην πρώτη γραμμή. Πέθαναν δημιουργώντας».
Δεν μπορώ να βρω και να ξεχωρισω ένα προτέρημα του Ζωρζ. Θα έλεγα μόνο ότι ήταν ερωτευμένος μαζί μου ως το τέλος.
Εκανε πάντα πράγματα που με έκαναν να χαμογελώ. Τις ημέρες που δεν βλεπόμασταν ή που τυχαινε να βγούμε με διαφορετική παρέα μου άφηνε μικρά σημειώματα σε post – it. Μπορεί να έλεγαν: «Εκανα αυτό ή έκανα εκείνο σήμερα», ή αν είχα μια δύσκολη μέρα στην δουλειά τότε μου έλεγε: «Φιλώ το όμορφο χαμόγελό σου».
Και καταλήγει:
«Αυτό που έκανα μετά από 45 χρόνια μαζί με τον Ζώρζ και με την απουσία του να είναι πια τόσο μεγάλη; ‘Εβαλα όλα τα μικρά του σημειώματα, κάθε ένα από αυτά σε σημεία μέσα στο σπίτι μας. Το τελευταίο που βλέπω πριν πάω για υπνο είναι αυτό που λέει: «Καληνύχτα αγάπη μου».
πηγη: BBC
