Δεν ήταν τυχαία η επίθεση στο νησί Ουτόγια

Η βομβιστική επίθεση στο Όσλο και η σφαγή στο νησί Ουτόγια σόκαραν τους Νορβηγούς, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο, γατί γενικά στο εξωτερικό η Νορβηγία – η χώρα που απονέμει το βραβείο Νόμπελ ειρήνης – θεωρείται κοινωνία ηθική, φιλειρηνική και συναινετική.

 

Είναι μια χώρα που δεν πλήττεται από την ανεργία, πλούσια, όπου τα κέρδη από τους υδρογονάνθρακες της Βόρειας Θάλασσας διασφαλίζουν την διαρκή ευημερία και την φέρνουν να ηγεμονεύει στην παγκόσμια αγορά πετρελαίου.

 

Χώρα που κρίνεται συχνά ως «η καλύτερη να ζει κανείς» από το Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών για την Ανάπτυξη (PNUD) και κυρίως χώρα που ευαισθητοποιείται ιδιαίτερα και δίνει σημαντική προτεραιότητα στα παιδιά και τη νεολαία.

 

Η νορβηγική σοσιαλδημοκρατία θριαμβεύει έχοντας θεμελιώσει ένα κράτος πρόνοιας όπου υπερισχύει το συλλογικό συμφέρον και ξεχωρίζει ανάμεσα στις σκανδιναβικές χώρες.

 

΄Όλα τα στελέχη του κυβερνώντος Εργατικού Κόμματος είχαν περάσει από το νησί Ουτόγια κατά τα νεανικά τους χρόνια, όπου την τραγική περασμένη Παρασκευή είχαν συγκεντρωθεί τα παιδιά της νεολαίας των Εργατικών για να απολαύσουν την καθιερωμένη τους θερινή κατασκήνωση. Εκεί μεταλαμπαδεύονται οι αξίες και τα ιδεώδη του Κόμματος. Εκεί προετοιμάζονται οι αυριανοί ηγέτες.

 

Ο φονιάς Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ δεν χτύπησε τυχαία το σημείο αυτό, αλλά αντίθετα στόχευσε ακριβώς στην καρδιά του νορβηγικού πολιτικού οράματος και μάλιστα όντας πολίτης που γαλουχήθηκε σ’ αυτήν ακριβώς τη χώρα που τόσο πολύ προστατεύει τα παιδιά.

 

Σε όλο το μανιφέστο του εκφράζει την απέχθεια του προς αυτά τα νεαρά μέλη της «πολυπολιτισμικής ελίτ», τα οποία κατ’ αυτόν υποστήριζαν τον «εξισλαμισμό» της νορβηγικής κοινωνίας. Τα βαφτίζει «Στόλτενμπεργκ-Τζάτζεντ», ενώνοντας το επίθετο του πρωθυπουργού Γενς Στόλτενμπεργκ με το όνομα της ναζιστικής χιτλερικής νεολαίας.

 

Ο ανθρωπολόγος Τόμας Άιλαντ Έριξεν, μελετητής της νορβηγικής κοινωνίας, πιστεύει πως ο Μπρέιβικ ήθελε να εξολοθρεύσει την νέα γενιά πολιτικών ιθυνόντων της εθνικής προδοσίας. Επισημαίνει πως οι ραγδαίες κοινωνικοπολιτιστικές αλλαγές που έχουν επέλθει στη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες δεν είναι ανάλογες με την χαμηλή ένταση των κοινωνικών αντιπαραθέσεων.

 

Αιτία των αλλαγών είναι ο διπλασιασμός των μεταναστών από τη δεκαετία του ’90: σήμερα φθάνουν τους 500.000, ποσοστό 10% του πληθυσμού. Ο Έριξεν παρατηρεί πως αυτό «δημιουργεί εντάσεις, όχι στον τομέα της εργασίας, καθώς η Νορβηγία παραμένει πολύ πλούσια, αλλά στον πολιτισμό και τη θρησκεία». Σε αυτά τα σημεία γεννάται η ισλαμοφιβία.

 

Ο ρατσισμός και επιπλέον η ευρύτερη αντίληψη ότι η Νορβηγία δεν επιτυγχάνει την τελειότητα που θα έπρεπε σε πολλές υπηρεσίες του κράτους πρόνοιας όντας μια πανίσχυρη ηγεμονίδα στον χώρο του πετρελαίου, έχουν ανοίξει το δρόμο σε ένα δημαγωγικό και αντιμεταναστευτικό ακροδεξιό κόμμα εδώ και αρκετά χρόνια. Το Κόμμα της Προόδου (FrP) κέρδισε το 29% των ψήφων στις βουλευτικές εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2009.

 

«Όσο περισσότερο πλουτίζει η Νορβηγία, τόσο περισσότερο το Κόμμα της Προόδου διακηρύττει τον απομονωτισμό και τον αυστηρό έλεγχο των συνόρων, στα οποία θα πρέπει να προσθέσουμε και το στοιχείο της νοσταλγίας για μια Νορβηγία πιο συμπαγή εθνοτικά» επισημαίνει ο Έριξεν.

 

Ο πολιτικός λόγος του κόμματος στιγματίζει τους μουσουλμάνους, τους παρουσιάζει ως εθνικό κίνδυνο, ως εγκληματίες και προσωρινούς τουρίστες στο κράτος πρόνοιας. Παρ’ όλα αυτά το κόμμα της ακροδεξιάς καταδίκασε αμέσως την αιματοχυσία και τα στελέχη του δήλωσαν συγκλονισμένοι.

 

Η δημιουργία αμαλγαμάτων, τόνισαν, θα ήταν προσβλητική, δεδομένου του γεγονότος ότι ο δολοφόνος Μπρέιβικ υπήρξε ενεργό μέλος του Κόμματος της Προόδου επί δέκα ολόκληρα χρόνια, μέχρι το 2007. Ο ίδιος αποκαλύπτει το λόγο που αποχώρησε από την παράταξη στο πολυσέλιδο μανιφέστο που δημοσίευσε, διευκρινίζοντας ότι «δεν πίστευε πλέον στον δημοκρατικό αγώνα για τη διάσωση της Ευρώπης από τον εξισλαμισμό».

 

Απέναντι σε αυτή την ρητορική και πρακτική, οι οποίες στρέφονται κατά του κράτους πρόνοιας της Νορβηγίας, ο πρωθυπουργός επέδειξε δυναμική στάση και σθεναρότητα. «Η μόνη μας απάντηση είναι ακόμη περισσότερη δημοκρατία» είπε ο κ. Στόλτενμπεργκ. Και αυτά ήταν ακριβώς τα λόγια που είχε ανάγκη να ακούσει ο νορβηγικός λαός.

 

 

Πηγή: “To Βήμα”