Όταν ο δικηγόρος της Ζιζέλ Πελικό, Stéphane Babonneau ανέλαβε την υπόθεση των πολλαπλών βιασμών της από τον σύζυγό της και δεκάδες αγνώστους στο σπίτι της στη Γαλλία που θα γινόταν η πιο φρικτή υπόθεση της καριέρας του, αντιμετώπισε ένα δίλημμα.
Ήξερε ότι η πελάτισσά του Ζιζέλ Πελικό έπρεπε να μάθει ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τους εκατοντάδες βιασμούς στο σπίτι τους στη Γαλλία στους οποίους την είχε υποβάλει ο σύζυγός της Ντομινίκ Πελικό ενώ ήταν αναίσθητη επί σχεδόν μια δεκαετία, αλλά πώς θα μπορούσε να το κάνει χωρίς να της προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη ζημιά;
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το 2022, όταν η Babonneau ανέλαβε την υπόθεση, η Ζιζέλ γνώριζε ότι ο σύζυγός της, Ντομινίκ, την είχε ναρκώσει και είχε καλέσει αγνώστους που γνώρισε στο διαδίκτυο στο σπίτι τους για να την βιάσουν, αλλά δεν είχε ιδέα για τις λεπτομέρειες.
Ο ίδιος ο δικηγόρος θα το μάθαινε αφού παρακολουθούσε πολλά από τα 20.000 βίντεο και φωτογραφίες που είχε τραβήξει ο σύζυγος της Ζιζέλ όλα αυτά τα χρόνια. «Όλοι ανησυχούσαν ότι θα μπορούσε να πάθει νευρικό κλονισμό», λέει ο Babonneau. «Τι θα συνέβαινε όταν θα ερχόταν αντιμέτωπη με την πλήρη αλήθεια και το μέγεθος αυτού που της είχε συμβεί;»
Ως έμπειρος ποινικολόγος, ο Babonneau λέει ότι «έχει συνηθίσει να βλέπει πολύ άσχημα πράγματα, αλλά αυτό το επίπεδο διαφθοράς, απανθρωπιάς; Δεν είχα ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο Ντομινίκ Πελικό ανακρίθηκε για πρώτη φορά από τη γαλλική αστυνομία τον Σεπτέμβριο του 2020, όταν συνελήφθη επειδή βιντεοσκοπούσε κάτω από τις φούστες γυναικών πελατών σε ένα σούπερ μάρκετ.
Μόνο όταν η αστυνομία εξέτασε το τηλέφωνό του, τον υπολογιστή του και έναν εξωτερικό σκληρό δίσκο προέκυψαν στοιχεία για την κακοποίηση της συζύγου του.
Δύο μήνες αργότερα, τέθηκε υπό κράτηση και η 72χρονη Ζιζέλ έμαθε την αλήθεια για τον άνδρα που θεωρούσε «τέλειο, στοργικό, προσεκτικό» σύζυγο, πατέρα και παππού κατά τη διάρκεια των 50 χρόνων του γάμου τους.
Η αστυνομία χρησιμοποίησε λογισμικό αναγνώρισης προσώπου για να ταυτοποιήσει 50 από τους 70 και πλέον άνδρες που είχαν καταγραφεί στα χιλιάδες βίντεο που είχε τραβήξει ο Ντομινίκ με τον βιασμό και τη σεξουαλική κακοποίηση της συζύγου του.
Παραδέχτηκε ότι νάρκωνε τη σύζυγό του με αγχολυτικά φάρμακα και υπνωτικά χάπια, τα οποία διέλυε στο βραδινό ποτήρι κρασί της, στο πρωινό της ή στο παγωτό που της προσέφερε για επιδόρπιο.
Εκείνη ξυπνούσε από το σχεδόν κώμα και δεν θυμόταν τίποτα – και φοβόταν όλο και περισσότερο ότι η απώλεια μνήμης της οφειλόταν σε όγκο στον εγκέφαλο ή στη νόσο Αλτσχάιμερ.
Καθισμένος στο σαλόνι ενός ξενοδοχείου στην Αβινιόν, κοντά στο δικαστήριο όπου διεξάγεται η δίκη, ο Babonneau λέει στον Guardian ότι ανέλαβε την υπόθεση στα τέλη του 2022, όταν ο φίλος και συνάδελφός του Antoine Camus τον πλησίασε για να συνεργαστούν. Ο Camus είχε ακούσει ότι η Ζιζέλ έψαχνε για νέο δικηγόρο.
Ο ίδιος είχε εκπαιδευτεί ως ποινικολόγος, αλλά εργαζόταν στο εταιρικό δίκαιο και θεωρούσε ότι δεν είχε αρκετή ποινική εμπειρία για να αναλάβει μόνος του μια τόσο περίπλοκη υπόθεση σεξουαλικής κακοποίησης που θα αναδεικνυόταν στη «δίκη του αιώνα».
Όταν του δόθηκαν για πρώτη φορά οι φάκελοι, ο Babonneau λέει ότι δυσκολεύτηκε να πιστέψει αυτό που διάβαζε. «Σκέφτηκα: Πώς είναι δυνατόν αυτό;». Μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πώς θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο», λέει. Στο τέλος του 2022, η γαλλική έρευνα εισερχόταν στον τρίτο χρόνο της.
Σε αντίθεση με τη βρετανική νομική διαδικασία, μια ποινική έρευνα εποπτεύεται από έναν ανακριτή (juge d’instruction). Μέχρι να φτάσει μια υπόθεση στο δικαστήριο -που μπορεί να διαρκέσει και χρόνια- έχουν συγκεντρωθεί όλα τα αποδεικτικά στοιχεία.
Ο Babonneau και ο Camus πήγαν να συναντήσουν την Ζιζέλ. «Ήταν τόσο ευθύς, γνήσιος άνθρωπος … Νιώσαμε ότι είχε χαθεί στη νομική διαδικασία. Είχε ανάγκη να την συμβουλεύουν και να τη συνοδεύουν άνθρωποι που μπορούσε να εμπιστευτεί».
Ποιος είναι ο δικηγόρος της Ζιζέλ Πελικό Stéphane Babonneau
Ο Babonneau, 42 ετών, γεννήθηκε και σπούδασε στο Παρίσι, με μητέρα Μεξικανή και πατέρα Γάλλο. Ξεκίνησε την καριέρα του στον «λαμπερό κόσμο του εταιρικού δικαίου».
Μετά από δύο χρόνια σε γαλλική εταιρεία στο Πεκίνο, επέστρεψε στο Παρίσι και πέρασε έξι χρόνια εκπροσωπώντας το κράτος σε υποθέσεις φοροδιαφυγής, προτού ιδρύσει τη δική του εταιρεία ποινικού δικαίου το 2016. «Με ενδιέφεραν περισσότερο οι άνθρωποι παρά τα χρήματα», λέει.
Μία από τις πρώτες ανησυχίες των Babonneau και Camus όταν ανέλαβαν την υπόθεση ήταν η πρόκληση των δικηγόρων των κατηγορουμένων να αφαιρεθεί η χρήση των βίντεο ως αποδεικτικών στοιχείων, καθώς η αστυνομική έρευνα για τον σκληρό δίσκο στον οποίο βρίσκονταν δεν ήταν, όπως ισχυρίστηκαν, νόμιμη. «Γνωρίζαμε ότι αν δεν υπήρχαν βίντεο, δεν υπήρχε υπόθεση», λέει ο Babonneau. Η αμφισβήτηση της υπεράσπισης απέτυχε.
Ο ανακριτής είπε στους Babonneau και Camus ότι έπρεπε να δουν όλα τα βίντεο πριν από τη δίκη.
«Δεν μπορείτε να καταλάβετε την υπόθεση αν δεν το κάνετε», είπε. Όταν αρχίσαμε να τα βλέπουμε, συνειδητοποιήσαμε ότι είχε δίκιο». Στη συνέχεια ήρθε το καθήκον να αποκαλύψουν στη Ζιζέλ όλη τη φρίκη αυτού που της είχε συμβεί.
«Έπρεπε να την προετοιμάσουμε για το γεγονός ότι όχι μόνο κακοποιήθηκε σεξουαλικά, αλλά ότι υπήρχε πραγματική πρόθεση να την εξευτελίσουν».
Ο Babonneau αναφέρεται σε βίντεο που τραβήχτηκαν «τη νύχτα των γενεθλίων της- την παραμονή της Πρωτοχρονιάς- την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου- στο κρεβάτι της κόρης της- στο τραπέζι της τραπεζαρίας της- στο αυτοκίνητό της σε ένα πρατήριο καυσίμων στον αυτοκινητόδρομο».
Η αντίδραση της Ζιζέλ στο υλικό ήταν περίπλοκη. «Θυμάμαι ότι την ενοχλούσε βαθύτατα το γεγονός ότι ροχάλιζε. Ήταν εκεί, γυμνή, υπήρχαν διεισδύσεις, βιντεοσκοπείται να πνίγεται με ένα πέος στο στόμα και ο Ντομινίκ Πέλικό λέει στον άνδρα «απαλά» και «αφήστε την να αναπνεύσει», και ήξερε ότι ο κόσμος θα το έβλεπε αυτό – αλλά αυτό για το οποίο ντρεπόταν περισσότερο ήταν το ροχαλητό της», λέει ο Babonneau.
«Φοβόταν επίσης τι θα σκεφτόταν ο κόσμος γι’ αυτήν – και την οικογένειά της. Θα την θεωρούσαν ηλίθια που άφησε να συμβεί αυτό που της συνέβη επί 10 χρόνια; Πώς θα μπορούσε να τη βιάζουν επί 10 χρόνια στον ύπνο της;»
Οι δύο δικηγόροι της Ζιζέλ Πελικό γνώριζαν ότι σε αυτό ακριβώς το σημείο θα πήγαινε και η υπεράσπιση.
«Προετοιμαζόμασταν για μια γραμμή υπεράσπισης ότι με κάποιο τρόπο προσποιούνταν ότι κοιμόταν και ότι συμμετείχε με τη θέλησή της. Γνωρίζαμε ότι αυτό το επιχείρημα θα παρουσιαζόταν στο δικαστήριο και ότι θα χρειάζονταν βίντεο για να το ακυρώσουμε».
Οι δικηγόροι λένε ότι, σε γενικές γραμμές, εξεπλάγησαν με την αντίδρασή της στα βίντεο.
«Ήταν παράξενα ήρεμη», λέει ο Babonneau. «Αργότερα, καταλάβαμε το γιατί. Ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα, μια συνταξιούχος που ζούσε στη νότια Γαλλία, και τι θα μπορούσε να περιμένει από τη ζωή; Κανένα τραύμα, κανένα δράμα, ένα ωραίο σπίτι σε ένα ωραίο χωριό. Πίστευε ότι αυτή θα ήταν η ζωή της για πάντα». Τότε, στις 2 Νοεμβρίου 2020, σηκώθηκε και πήρε πρωινό με τον σύζυγό της.
«Τους είχαν καλέσει στο αστυνομικό τμήμα και ο Ντομινίκ της είπε ότι επρόκειτο για το upskirting. Είχε πει ότι θα μπορούσαν να πάνε για ψώνια μετά, το απόγευμα. Δεν θα είναι ευχάριστα, αλλά μέχρι το μεσημέρι θα είμαστε σπίτι, είπε».
Εκείνη η μέρα θα ήταν η τελευταία φορά που η Ζιζέλ θα έβλεπε τον Ντομινίκ μέχρι τη δίκη.
Το διαζύγιο του ζευγαριού βγήκε τον Αύγουστο του τρέχοντος έτους, ένα μήνα πριν από την έναρξη της δίκης. «Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο βίαιο από εκείνη τη μέρα», λέει ο Babonneau. «Αν μπορούσε να επιβιώσει από αυτό, αν μπορούσε να επιβιώσει από την αναταραχή των επόμενων μηνών, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ό,τι θα ερχόταν».
«Αν είχε ακούσει και η ίδια για μια τέτοια υπόθεση, ίσως να είχε καταφέρει να σταματήσει αυτό που της συνέβη»
«Πώς μπόρεσαν να ισχυριστούν ότι δεν με βίασαν;». Αυτή η αγανάκτηση ήταν που έπεισε τη Ζιζέλ να αλλάξει γνώμη και να μη γίνει μία κλειστή δίκη.
«Ένιωθε ότι αυτό που είχε περάσει δεν έπρεπε να συζητηθεί πίσω από κλειστές πόρτες», λέει ο δικηγόρος της. Αν η δίκη ήταν κλειστή, χωρίς την παρουσία του Τύπου ή του κοινού θα βρισκόταν πίσω από τις πόρτες με κανέναν άλλον εκτός από εκείνη, εμάς, την οικογένεια, ίσως κάποιους συγγενείς, και 51 κατηγορούμενους και 40 δικηγόρους υπεράσπισης. Και δεν ήθελε να είναι φυλακισμένη σε μια δικαστική αίθουσα μαζί τους για τέσσερις μήνες, εκείνη στη μία πλευρά και άλλοι 90 άνθρωποι στα απέναντι έδρανα».
«Ένιωσα ότι ανοίγοντας τις πόρτες του δικαστηρίου, θα δημιουργούσε έναν ασφαλέστερο χώρο για εκείνη», λέει ο Babonneau. «Και είναι αλήθεια ότι ένιωσε ότι η ντροπή πρέπει να αλλάξει πλευρά. Ήθελε ο κόσμος να δει ότι ήταν αυτοί οι άνδρες που την άγγιζαν, ότι αυτοί θα έπρεπε να ντρέπονται… Πίστευε ότι αυτοί οι άνδρες θα έπρεπε να δώσουν δημόσια εξηγήσεις».
Ένα κλειστό δικαστήριο θα σήμαινε επίσης ότι «ενώ θα υπήρχε κάποια προσοχή από τον Τύπο την πρώτη ημέρα, όλοι θα έφευγαν, επειδή δεν θα υπήρχε τίποτα να δουν ή να συζητήσουν. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αν είχε ακούσει και η ίδια για μια τέτοια υπόθεση, ίσως να είχε καταφέρει να σταματήσει αυτό που πέρασε. Άλλες γυναίκες που είχαν παράξενη απώλεια μνήμης θα σκεφτόντουσαν τη Ζιζέλ Πελικό.
Η στάση της ήταν η εξής: «Αυτό που συνέβη σε μένα δεν πρέπει να συμβεί ποτέ σε κανέναν άλλον και για να συμβεί αυτό πρέπει να διαβάσουν γι’ αυτό απλοί άνθρωποι». Μας είπε: «Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι κάτι τέτοιο ήταν καν δυνατό – και μάλιστα από τον ίδιο μου τον άντρα».
Αυτή η αλλαγή έχει ήδη συμβεί, λέει ο Babonneau. «Δεν είναι πλέον δυνατόν, αν κάποια ξυπνήσει και δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτα, και έχει γυναικολογικά θέματα, να μην σκέφτεται την Ζιζέλ Πελικό. Οι δίκες για βιασμούς θα διεξάγονται δημόσια και θα εκτίθενται χάρη στη Ζιζέλ Πελικό».
Παραιτούμενη από την ανωνυμία της και επιμένοντας να διεξαχθεί η ακροαματική διαδικασία σε δημόσια συνεδρίαση, η Ζιζέλ δεν κατέστησε τον εαυτό της απλώς θύμα ενός φρικτού εγκλήματος, αλλά φεμινιστικό είδωλο και έμπνευση για άλλες επιζήσασες βιασμού. Η δίκη έθεσε ζητήματα συναίνεσης, χημικής «υποταγής» και μεταχείρισης των θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης στη Γαλλία, όπου το κίνημα #MeToo δυσκολεύεται να προχωρήσει από τότε που εμφανίστηκε το 2017.
Φεμινιστικές ομάδες λένε ότι η δίκη ενθαρρύνει ήδη άλλα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης να καταθέσουν, ακόμη και αν, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Δημόσιας Πολιτικής, εκτιμάται ότι το 86% των καταγγελιών σεξουαλικής κακοποίησης και το 94% των βιασμών δεν διώκονται και δεν φτάνουν ποτέ στο δικαστήριο.
Καθώς διαδίδεται η είδηση της δίκης, η Ζιζέλ έχει αποκτήσει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, σταματώντας να ευχαριστεί το πλήθος των γυναικών κυρίως που την επευφημούν και την χειροκροτούν κάθε μέρα, προσφέροντάς της λουλούδια.
«Όλος ο κόσμος έχει εντυπωσιαστεί από την αξιοπρέπεια και την δύναμή της. Οι άνθρωποι την πλησιάζουν συνέχεια – όχι μόνο στο δικαστήριο, αλλά και στο δρόμο, για να την ευχαριστήσουν», λέει ο Babonneau.
«Κάποιες από τις νεαρές γυναίκες δακρύζουν. Νόμιζε ότι κανείς δεν θα ενδιαφερόταν γι’ αυτήν: «Γιατί να ενδιαφερθούν;» είπε. Είχε μεγάλη ψυχολογική υποστήριξη, αλλά ανήκει στη γενιά που δεν παραπονέθηκε, δεν έκανε φασαρία, αλλά απλά συνέχισε τα πράγματα, και αυτό κάνει τώρα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο βρίσκεται κάθε μέρα στο δικαστήριο. Θα μπορούσε να είχε πάει μαζί της τις πρώτες ημέρες ή εβδομάδες και στη συνέχεια να μας αφήσει να κάνουμε τη δουλειά μας, αλλά ένιωσε ότι όφειλε στο νομικό σύστημα τον σεβασμό να συμμετάσχει στην υπόθεση».
Ο Babonneau λέει ότι η Ζιζέλ έχει παρηγορηθεί από το κύμα υποστήριξης που έχει λάβει.
Κατά τη διάρκεια της τετράμηνης δίκης, ο Babonneau και ο Camus ξεχώρισαν τις εξηγήσεις που παρουσίασαν οι 50 άνδρες στο εδώλιο του κατηγορουμένου μαζί με τον Ντομινίκ. Όλοι τους, εκτός από έναν, κατηγορούνται για διακεκριμένο βιασμό και οι περισσότεροι από αυτούς αρνούνται όλες τις κατηγορίες.
Αναμένουν την ετυμηγορία που αναμένεται στις 20 Δεκεμβρίου.
Στη σύνοψη της αγόρευσής του, ο Camus είπε στο δικαστήριο: «Η Ζιζέλ Πελικό έχει κάθε λόγο στον κόσμο να μισεί. Ποιος θα μπορούσε να την κατηγορήσει; Θα είχε κάθε λόγο να στρέφει άνδρες και γυναίκες εναντίον τους και να κακολογεί το ανδρικό φύλο γενικά. Αλλά έχει επιλέξει, παρά τα όσα έχει περάσει, να μετατρέψει αυτή τη λάσπη σε ευγενή ύλη, να υπερβεί το σκοτάδι της ιστορίας της για να βρει νόημα σε αυτήν».
Ο Babonneau λέει ότι η ετυμηγορία θα αποτελέσει «μέρος της διαθήκης που θα παραδώσουμε στις μελλοντικές γενιές, οι οποίες, είμαι σίγουρος, όταν θα έρθουν αντιμέτωπες με αυτό το φαινόμενο – το οποίο δεν θα εξαφανιστεί σε μια γενιά – θα κρίνουν αναμφίβολα τα διδάγματα που θα έχουν αντληθεί από τις συζητήσεις μας και τις ενέργειες που θα έχουν γίνει για την αντιμετώπιση αυτής της μάστιγας».
Ο ίδιος προσθέτει: «Θα ανακαλύψουν τότε το όνομα της Ζιζέλ Πελικό, το θάρρος της και το τίμημα που πλήρωσε για να βεβαιωθεί ότι η κοινωνία θα μπορούσε να αλλάξει».
