Εκλογές στη Γαλλία – Μαρίν Λε Πεν: Η τρίτη της υποψηφιότητα στην προεδρία ήταν ξανά φαρμακερή

Στην Ιστορία της Γαλλίας, δύο πρόεδροι εξελέγησαν με την τρίτη προσπάθεια: ο Φρανσουά Μιτεράν το 1981 και ο Ζακ Σιράκ το 1995.

Στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών το βράδυ της Κυριακής (24.04.2022) με αντίπαλο τον Εμανουέλ Μακρόν, η Μαρίν Λε Πεν ήλπιζε ότι θα πάρει τα… κλειδιά του Ελιζέ. Είκοσι χρόνια μετά την πρώτη της προσπάθεια να γίνει η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Γαλλίας, δήλωσε πως δεν πιστεύει στην ποσόστωση και πως μια γυναίκα πρέπει να αναλαμβάνει θέση εξουσίας μόνο όταν το αξίζει κι όχι επειδή είναι γυναίκα, ενώ άφησε το Frexit κατά μέρος. 

Οι 16 μονάδες διαφορά από τον Εμανουέλ Μακρόν ήταν κάτι που δεν περίμενε, ωστόσο το -ανησυχητικό- 42% “ήταν μεγαλη επιτυχία”, όπως τόνισε στην πρώτη ομιλία της, αποδεχόμενη την ήττα της, χωρίς, όμως, να δώσει συγχαρητήρια στον επανεκλεγέντα πρόεδρο της Γαλλίας. 

“Από σήμερα ξεκινά η μεγάλη μας μάχη για τις βουλευτικές εκλογές της Γαλλίας. Θα είμαι αρχηγός σε αυτή τη νέα μάχη κατά του Εμανουέλ Μακρόν. Η Εθνική Συσπείρωση θα κάνει τα πάντα για να τιμωρήσει όσους συσπειρώνονται γύρω από τον Εμανουέλ Μακρόν. Θα είμαστε παντού. Από τις 12 Ιουνίου θα σας χρειαστούμε όλους. Σήμερα έχουμε ένα ιστορικό σκορ, μια τεράστια επιτυχία που θα τη χρησιμοποιήσουμε για τις βουλευτικές εκλογές”, είπε χαρακτηριστικά.

Εκλογές στη Γαλλία: Η μεγαλύτερη αποχή μετά το 1969 – 14 εκατ. πολίτες δεν πήγαν να ψηφίσουν

Η δήλωση της ότι δεν θα εγκαταλείψει ποτέ τη Γαλλία και θα ηγηθεί της “μάχης” της Εθνικής Συσπείρωσης στις βουλευτικές εκλογές τον ερχόμενο Ιούνιο, φαίνεται πως αναιρεί τον ισχυρισμό της να αφήσει τις προεδρικές φιλοδοξίες της. Πριν από ένα μήνα, είχε πει πως δεν θα επιχειρήσει τέταρτη φορά να διεκδικήσει την προεδρία, αλλά θα συνεχίσει να ασχολείται με την πολιτική από όποιο πόστο είναι χρήσιμη και πάντα θα φροντίζει τις γάτες της, τις οποίες λατρεύει.

“Η κόρη του τέρατος” με την τραυματική εμπειρία

Γεννημένη στις 5 Αυγούστου 1968, μεγάλωσε στο σικ προάστιο Νεϊγί-σιρ-Σεν. Όταν ήταν 8 ετών έζησε μία τραυματική εμπειρία, καθώς το σπίτι της οικογένειας της στο 15ο διαμέρισμα του Παρισιού έγινε στόχος τρομοκρατικής επίθεσης. Είκοσι κιλά εκρηκτικών έσκασαν με σκοπό να προκαλέσουν την εξόντωση του πατέρα της και ηγέτη της ακροδεξιού κόμματος, “Εθνικό Μέτωπο”.

Στο σχολείο, οι φίλοι της τη φώναζαν “κόρη του τέρατος”, ενώ όπως έχει πει σε συνέντευξη της: “Οι αδερφές μου κι εγώ είχαμε όλες αριστερούς καθηγητές και καθηγήτριες που έκαναν κατάχρηση της εξουσίας για να μας ταπεινώσουν φωνάζοντάς μας ή υποτιμώντας μας. Είναι απαράδεκτο να προσπαθείς να αποκλείσεις παιδιά 12 ή 13 ετών μόνο και μόνο επειδή φέρουν το όνομα του πολιτικού σου εχθρού. (…) Οι πολιτικές μας πεποιθήσεις, και των τριών, διαμορφώθηκαν ελεύθερα. Ποτέ δεν μας πίεσε να πάρουμε κομματική ταυτότητα από το Εθνικό Μέτωπο. Και οι τρεις, με τη θέλησή μας, και σε διαφορετικές ηλικίες, θελήσαμε να του αφοσιωθούμε”.

Τα πρώτα βήματα στην πολιτική

Τελείωσε τη νομική σχολή και έγινε δικηγόρος. Μερικά χρόνια αργότερα, η νεαρή ποινικολόγος, απόφοιτος της Νομικής Σχολής Panthéon Assas, που αναλάμβανε, ως διορισμένη συνήγορος, την υπεράσπιση ακόμα και μεταναστών που δεν είχαν χαρτιά, μπήκε στο κόμμα του πατέρα της, επισήμως στα 30 της, στελεχώνοντας το νομικό τμήμα, και στη συνέχεια άρχισε να κατεβαίνει στις περιφερειακές εκλογές όπου αρκετές φορές εξελέγη περιφερειακή σύμβουλος. Το 2004 εκλέγεται για πρώτη φορά ευρωβουλευτής (2004 – 2017).

Τα ηνία του κόμματος τα αναλαμβάνει το 2011 και το 2012 δοκιμάζει για πρώτη φορά τις δυνάμεις της στις προεδρικές εκλογές κατακτώντας την τρίτη θέση στον α’ γύρο με 17,9%.

Όταν έδιωξε τον πατέρα της από το κόμμα

Κομβική στιγμή για την πολιτική της διαδρομή ήταν η πολιτική… πατροκτονία που διέπραξε όταν το 2015 τον έκανε να πει “το Εθνικό Μέτωπο είμαι εγώ”. Ήταν η αντίδρασή του στην οριστική αποπομπή του από το κόμμα που ο ίδιος ίδρυσε, όταν δήλωσε πως οι θάλαμοι των αερίων των Ναζί, όπου οδηγήθηκαν οι Εβραίοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν μια «λεπτομέρεια» του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, προκαλώντας παγκόσμια οργή. “Μετά τη γέννα, ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου”, έχει πει για την απόφαση της.

Η πρώτη εξίσου κομβική στιγμή ήταν όταν το 1998 έγινε ρήξη στο κόμμα και η πρωτότοκη Μαρί-Καρολίν – οκτώ χρόνια μεγαλύτερή της και ήταν πάντοτε εκείνη που προοριζόταν για διάδοχος του Ζαν-Μαρί – ακολουθεί τον σχισματικό Μπρουνό Μεγκρέ, συγκρούεται με τον πατέρα και αφήνει τον δρόμο ανοιχτό στην Μαρίν που τότε μόλις έκανε τα πρώτα της βήματα στην πολιτική.

Η κακή εμφάνιση απέναντι στον Εμανουέλ Μακρόν

Το 2017, κι ενώ έχει προηγηθεί ο εκλογικός θρίαμβος των ευρωεκλογών του 2014 όπου το Εθνικό Μέτωπο ήρθε πρώτο με 24%, κατορθώνει να περάσει στον β΄ γύρο αλλά εκεί, με 33,9% χάνει απέναντι στον Μακρόν που εκλέγεται με το θριαμβευτικό 66%. Η πολύ κακή εμφάνισή της στο ντιμπέιτ των μονομάχων, οι ειρωνείες προς τον Μακρόν, η νευρικότητα, η κούραση, θεωρείται από τους αναλυτές ότι της κόστισαν πολύ. Ένα μήνα αργότερα, στις βουλευτικές εκλογές, κατακτά μια έδρα στην Εθνοσυνέλευση εκλεγόμενη στην δύσκολη Περιφέρεια του Πα-ντε-Καλέ, στη βόρεια Γαλλία.

Η αλλαγή… προφίλ

Το 2018 μετονομάζει το κόμμα σε Εθνική Συσπείρωση (Rassemblement National) ξεκινώντας έτσι την εκστρατεία αποδαιμονοποίησης του κόμματος, λείανσης των σκληρών γραμμών και τελικά καλλιέργειας ενός προφίλ που δεν θα τρομάζει – όχι το ακροατήριο που παραδοσιακά προσέλκυε, αλλά πολίτες από άλλους πολιτικούς χώρους που στο παρελθόν θα έβρισκαν αδιανόητη την ψήφο Λε Πεν.

Στο νέο κόμμα έχει διατηρήσει το σύμβολο – την μπλε και κόκκινη (φασιστικής έμπνευσης) φλόγα που επανασχεδιάστηκε σε πιο διακριτική γραμμή, αλλά στον τίτλο η επιθετική λέξη “μέτωπο” έδωσε τη θέση της στον “συναγερμό” που συνδέει όλους τους ακροδεξιούς συνασπισμούς στην σύγχρονη πολιτική ιστορία της Γαλλίας με τους κληρονόμους της γκωλικής δεξιάς και το κόμμα που κυριάρχησε στον χώρο από το 1976 ως το 2002.

Φωτογραφίες Reuters και αρχείου ΑΠΕ-ΜΠΕ