Η εφημερίδα αναφέρει πως ενώ οι κανονισμοί της Eurovision είναι σαφείς, διαφανείς, σχετικοί και γνωστοί σε όλους και ο διαγωνισμός παρακολουθείται με πάθος από δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους, το αντίθετο ισχύει στην ΕΕ για την επιλογή των προέδρων των θεσμικών οργάνων, η οποία γίνεται μέσα σε αδιαφάνεια, με σιωπηρούς κανόνες που επικρατούν των ρητών κανόνων και μακριά από το βλέμμα των πολιτών.
Προτείνει η ΕΕ να πάρει μαθήματα από τη Eurovision (ψηφοφορίες της κάθε εθνικής αντιπροσωπείας και όχι απευθείας ψήφοι των θεατών) για να ορίζονται οι πρόεδροι των ευρωπαϊκών οργάνων (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και κυρίως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ο πρόεδρος αλλά και τα μέλη του διευθυντηρίου).
“Να απαγορεύσουμε την… ευρωπαϊκή αιμομιξία”
Κατά πρώτον: “Η απαγόρευση να ψηφίζεται ο υποψήφιος από τη χώρα του”. Είναι ο σημαντικότερος κανονισμός της Eurovision, ο οποίος οδηγεί στον εξευρωπαϊσμό, ξεπερνά το αυστηρά εθνικό συμφέρον υπέρ του ευρωπαϊκού συμφέροντος. Απαγορεύει τον εθνικισμό. Απαγορεύει την ευρωπαϊκή αιμομιξία.
Ο κανόνας αυτός θα υποχρέωνε κάθε χώρα-μέλος να πείσει ότι ο υποψήφιός της είναι ο καλύτερος για την Ευρώπη: αυτό θα έθετε τέλος στο “τώρα είναι η σειρά σου να έχεις την προεδρία της ΕΚΤ”. Θα ήταν η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση για την επιλογή των προέδρων των ευρωπαϊκών οργάνων.
Κατά δεύτερον: “Πλήρης και άμεση δημοσιοποίηση των ψήφων”. Όπως στη Eurovision, οι ψήφοι κάθε χώρας για τον πρόεδρο ενός ευρωπαϊκού οργάνου θα πρέπει να δημοσιοποιούνται άμεσα. Είναι ο καλύτερος τρόπος να διασφαλιστεί η διαφάνεια απέναντι στους πολίτες και η ευθύνη των κρατών. Αυτό μπορεί να αποτρέψει τον διορισμό αδύναμων προέδρων που η επιλογή τους ήταν προκαθορισμένη, γράφει η Les Echos.
Στάθμιση και ποικιλομορφία
Κατά τρίτον: “Σταθμισμένες και πολλαπλές ψήφοι”. Στη Eurovision, κάθε χώρα ψηφίζει για αρκετές χώρες, με σταθμισμένες ψήφους (από 1 έως 12 μονάδες) στους ημιτελικούς και στον τελικό. Στην ψηφοφορία των προέδρων των οργάνων, αυτό θα μπορούσε να γίνει με σειρά διαδοχικών ψηφοφοριών στο σύνολο των χωρών. Κάθε φορά που ένας υποψήφιος λαμβάνει τις λιγότερες ψήφους, “κόβεται” έως ότου επιλεγεί ο νικητής.
Κατά τέταρτον: “Ποικιλομορφία”. Οι κανονισμοί της Eurovision επιβάλλουν ποικιλομορφία, κυρίως του φύλου, μέσα στις εθνικές ομάδες επιλογής.
Για την εκλογή των προέδρων των ευρωπαϊκών οργάνων, φαντάζεται κανείς ότι μια ψηφοφορία θεωρείται ως μη γενόμενη αν δεν υπάρχει τουλάχιστον μια γυναίκα ανάμεσα στους αρχικούς υποψήφιους, κάτι που προϋποθέτει ότι, για κάθε διορισμό, πρέπει να υπάρχουν τουλάχιστον δύο υποψήφιοι.
Δημοσιοποίηση των ψήφων
Ενα τελευταίο σημείο, που αναφέρεται μόνο για την ΕΚΤ: Η δημοσιοποίηση των ψήφων στους κόλπους του Συμβουλίου των κυβερνητών της ΕΚΤ (που συγκροτείται από τα έξι μέλη του διευθυντηρίου–ανάμεσά τους ο πρόεδρος– και τους 19 διοικητές των εθνικών κεντρικών τραπεζών της ευρωζώνης και που λαμβάνει όλες τις μεγάλες αποφάσεις της νομισματικής πολιτικής). Σήμερα οι ψήφοι αυτές δεν δημοσιοποιούνται.
Ο καλύτερος τρόπος για να κρίνει κανείς είναι να ανατρέξει στις παλαιότερες ψηφοφορίες για τη νομισματική πολιτική. Γιατί; Επειδή ο πρόεδρος της ΕΚΤ επιλέγεται de facto ανάμεσα στους κυβερνήτες των εθνικών κεντρικών τραπεζών. Ο κόσμος πρέπει να ξέρει τι πιστεύει και κυρίως τι πίστευε κάθε υποψήφιος κατά τη λήψη κρίσιμων αποφάσεων νομισματικής πολιτικής (κυρίως την εποχή της κρίσης). Ο καλύτερος τρόπος είναι να κοιτάξει τις παλαιότερες ψήφους στις αποφάσεις για τη νομισματική πολιτική. Η αυστηρή ΕΚΤ ίσως ξανάβρισκε έτσι το χρώμα και την έμπνευση στη μουσική Eurovision.
