Χθες 13 Ιουνίου του 2011 το Βέλγιο απέκτησε ένα πολύ ενδιαφέρον χαρακτηριστικό. Είναι η πρώτη χώρα που έκλεισε χρόνο, χωρίς να διαθέτει επίσημη κυβέρνηση.
Χθες 13 Ιουνίου του 2011 το Βέλγιο απέκτησε ένα πολύ ενδιαφέρον χαρακτηριστικό. Είναι η πρώτη χώρα που έκλεισε χρόνο, χωρίς να διαθέτει επίσημη κυβέρνηση.
Τον Φεβρουάριο ξεπέρασε το Ιράκ, που είχε χρειαστεί 249 μέρες για να σχηματίσει μια δημοκρατική κυβέρνηση.
Την 1η Ιουνίου έσπασε το ρεκόρ που είχε θέσει το 2003-04 η Καμπότζη, με 353 μέρες ακυβερνησίας.
Η πολιτική αυτής της χώρας με τα 11 εκατομμύρια πληθυσμού, περιστρέφονταν πάντα γύρω από τις εντάσεις μεταξύ των ολλανδόφωνων Φλαμανδών του Βορρά, και των γαλλόφωνων Βαλόνων του Νότου.
Οι εκλογές που δεν φέρνουν απτό αποτέλεσμα, δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο για το Βέλγιο. Τα τελευταία όμως χρόνια, οι δυο πλευρές γίνονται όλο και πιο αδιάλλακτες όσον αφορά στη συμφωνία για το ποιος θα πρέπει να κυβερνά. Στα τέλη της δεκαετίας του `70, χρειάστηκε να περάσουν 106 μέρες μέχρι να επιλεγεί κάποια κυβέρνηση. Το 1987 χρειάστηκαν 148 μέρες, και το 2007 οι διαπραγματεύσεις κράτησαν επτά μήνες.
Στα περισσότερα κράτη, μια τέτοια πολιτική παράλυση θα οδηγούσε σε κοινωνικές αναταραχές ή οικονομική αστάθεια. Διαδηλώσεις έχουν γίνει, αλλά όχι πάρα πολλές και όσες έγιναν ήταν διακριτικές.
Στις 15 Ιανουαρίου, 15.000 άνθρωποι συμμετείχαν σε μια «πορεία ντροπής» στις Βρυξέλλες, απαιτώντας κυβέρνηση. Όταν αυτή η διαμαρτυρία απέτυχε, μια γυναίκα βουλευτής κάλεσε τις συζύγους των πολιτικών να οργανώσουν σεξουαλική αποχή μέχρι που οι άνδρες τους να συμφωνήσουν σε μια λύση.
Τον Φεβρουάριο, 249 φοιτήτριες ξεγυμνώθηκαν καθώς η κρίση μπήκε στη 250η ημέρα της, και ζήτησαν μια επανάσταση των «τσιπς», μια ειρωνική αναφορά στην «επανάσταση του γιασεμιού» στη Μέση Ανατολή.
Εν τω μεταξύ οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των πολιτικών συνεχίζονται, χωρίς όμως να υπάρχει ιδιαίτερη σπουδή για εξεύρεση λύσης.
Ένας λόγος που το Βέλγιο τα καταφέρνει τόσο καλά παρά τη κρίση ακυβερνησίας είναι το γεγονός ότι είναι κατά πολύ αποκεντρωμένο σε σχέση με άλλες χώρες, όπως για παράδειγμα η Βρετανία. Η κεντρική κυβέρνηση έχει την ευθύνη της άμυνας, των εξωτερικών θεμάτων, της οικονομίας, της δικαιοσύνης, και της κοινωνικής ασφάλισης, ενώ όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στην αρμοδιότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Έτσι, το κράτος συνεχίζει να λειτουργεί, παρά την απουσία κεντρικής κυβέρνησης.
Η μεταβατική κυβέρνηση υπό τον αποχωρούντα πρωθυπουργό, κατάφερε να διατηρήσει, αλλά και να διεκπεραιώσει επιτυχώς τη προεδρία της ΕΕ για το δεύτερο εξάμηνο του 2010. Και ακόμη πιο εντυπωσιακό ήταν το γεγονός ότι το Βέλγιο έστειλε τέσσερα μαχητικά αεροσκάφη στην εκστρατεία του ΝΑΤΟ στη Λιβύη!
Η οικονομία της χώρας αναμένεται να αυξηθεί κατά 2% φέτος, ενώ το έλλειμμα του προϋπολογισμού της θα μειωθεί σε κάτω από το 4% του ΑΕΠ. Και τα δυο αυτά στοιχεία κάνουν τη βρετανική κυβέρνηση να ζηλεύει.
Όπως όλα δείχνουν, το Βέλγιο τα καταφέρνει μια χαρά και χωρίς κυβέρνηση. Μήπως να το σκεφτούμε κι εμείς!