«Διεκδίκησα περισσότερα δικαιώματα για τις γυναίκες, επειδή ήξερα τι αναγκάζονται να υποφέρουν» είχε πει η Εβίτα Περόν. Μια δυναμική γυναίκα που έμεινε αλησμόνητη στην Αργεντινή, λατρεύτηκε σαν θεά από τον λαό και μισήθηκε από την ελίτ, η Εβίτα Περόν, η αιώνια Πρώτη Κυρία της Αργεντινής έζησε για λίγο και εξελίχθηκε σε μύθο.
Η Εβίτα Περόν έζησε μόλις 33 χρόνια, αλλά ήταν αρκετά για να αφήσει το στίγμα της στον λαό της Αργεντινής.
Στις 7 Μαΐου του 1919 γεννήθηκε η Μαρία Εύα Ντουάρτε ντε Περόν, η Εβίτα, στο αγροτικό χωριό Λος Τόλδος, στην Πάμπα και ήταν η νεότερη από τα πέντε παιδιά της οικογένειας.
Το 1934 και σε ηλικία 15 χρονών μετακόμισε στην πρωτεύουσα της χώρας, το Μπουένος Άιρες, όπου προσπάθησε να κάνει καριέρα ηθοποιού.
Στις 22 Ιανουαρίου του 1944, η 24χρονη Εβίτα Ντουάρτε γνώρισε τον 48χρονο τότε συνταγματάρχη Χουάν Περόν σε μία φιλανθρωπική εκδήλωση. Έφυγαν μαζί το ίδιο βράδυ και μέσα σε λίγες μέρες, η Εβίτα είχε ουσιαστικά μετακομίσει στο σπίτι του χήρου αξιωματικού.
Παντρεύτηκαν τον επόμενο χρόνο. Το 1946 ο Χουάν Περόν εξελέγη πρόεδρος της Αργεντινής και η 27χρονη Εβίτα έγινε η πρώτη κυρία της χώρας.
Από την πρώτη στιγμή δεν περιορίστηκε στον τίτλο της πρώτης κυρίας, αλλά αναμείχθηκε ενεργά στην άσκηση κυβερνητικής πολιτικής.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων έξι χρόνων η Εύα Περόν απέκτησε δύναμη στα φιλο-περονικά εργατικά σωματεία, μιλώντας για τα εργατικά δικαιώματα. Στη δική της συμβολή οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος η νομοθετική κατοχύρωση τους δικαιώματος ψήφου των γυναικών.
Επίσης, διηύθυνε τα υπουργεία Εργασίας και Υγείας, ίδρυσε και διηύθυνε το φιλανθρωπικό Ίδρυμα Εύα Περόν, πάλεψε για τα δικαιώματα των γυναικών στην Αργεντινή και ίδρυσε και διηύθυνε το πρώτο γυναικείο πολιτικό κόμμα μεγάλης κλίμακας της χώρας,το Γυναικείο Περονικό Κόμμα.
Η Εβίτα Περόν πέθανε στις 26 Ιουλίου του 1952, στα 33 της χρόνια.
Με τρεμάμενη φωνή, ο εκφωνητής του κρατικού ραδιοφώνου της Αργεντινής ανήγγειλε το θλιβερό γεγονός:
«Η κυρία Εύα Περόν, η πνευματική αρχηγός της χώρας, πέρασε στην αιωνιότητα».
Από την πρώτη στιγμή της παρουσίας της στη δημόσια ζωή της Αργεντινής, η Εβίτα Περόν, η «αγία Εβίτα» όπως την αποκαλούσαν, δίχασε τους συμπατριώτες της και ίσως συνεχίζει να τους διχάζει ακόμα.
Οι μισοί την λάτρευαν, την θεωρούσαν προστάτιδα των φτωχών και των κατατρεγμένων, αλλά οι υπόλοιποι τη θεωρούσαν μία αδίστακτη, διεφθαρμένη λαϊκίστρια.
Όσο αγαπήθηκε η Εβίτα από τους φτωχούς και τους αδύναμους, άλλο τόσο τη μίσησαν οι πλούσιοι και ισχυροί της χώρας που δεν έβλεπαν με καλό μάτι την αυξανόμενη δημοτικότητα και την ισχυρή επιρροή της.
Ο καρκίνος και το τέλος της
Το 1950, στο απόγειο της δημοτικότητας και της δύναμής της, η Εύα διαγνώστηκε με καρκίνο του τραχήλου της μήτρας. Είχε ακριβώς την ίδια ασθένεια που σκότωσε και την πρώτη σύζυγο του Χουάν Περόν.
Ο καρκίνος ήταν επιθετικός και εξαπλώθηκε γρήγορα. Τον Ιούνιο του 1952, η Εύα στάθηκε πλάι στον σύζυγό της, στη δεύτερη ορκωμοσία του ως Πρόεδρος της Αργεντινής. Με κόπο στεκόταν όρθια, ζύγιζε μόλις 38 κιλά.
Μόλις λίγες εβδομάδες αργότερα, η Εβίτα θα ήταν νεκρή, όμως ο θάνατός της μπορεί να προκλήθηκε όχι μόνο από τον καρκίνο, αλλά και από μια λοβοτομή, που διέταξε ο σύζυγός της και διενεργήθηκε κάτω από άκρα μυστικότητα, λίγο πριν από τον θάνατό της.
Την αποκάλυψη έκανε ο Αργεντινός νευροχειρουργός Ντάνιελ Νίχενσον, στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Yale μισό αιώνα αργότερα.
Από τότε που ο Νίγενσοχ μελέτησε τα ιατρικά αρχεία της Εβίτας Περόν, ήρθε σε επαφή με γνωστούς του χειρουργού της, Τζέιμς Πόπεν. Μεταξύ άλλων μίλησε και με μια από τις νοσοκόμες και έμπιστη της Περόν, την Μανένα Ρικέλμε, η οποία παραδέχθηκε ότι η εγχείρηση έγινε χωρίς την συγκατάθεση της Πρώτης Κυρίας της Αργεντινής.
Οι γιατροί χρειάστηκε να φτιάξουν ένα χειρουργείο σε μια πίσω αίθουσα του προεδρικού μεγάρου, ισχυρίστηκε η Ρικέλμε. Η ασφάλεια για την άκρως μυστική επιχείρηση ήταν τέτοια που ένας ένοπλος φρουρός ήταν παρών στο χειρουργείο.
Από τη μία πλευρά, η λοβοτομή μπορεί να ήταν μια ακραία προσπάθεια του Περόν να απαλύνει τον αβάστακτο πόνο της γυναίκας του λόγω του καρκίνου.
Από την άλλη, μπορεί επίσης να χρησιμοποιήθηκε – όπως υποστηρίζουν οι θεωρίες συνομωσίας – για να της «κλείσει το στόμα».
Τη χρονιά πριν από το θάνατό της, η Περόν γινόταν ολοένα και πιο κυρίαρχη και πιο αγαπητή στο λαό, που άκουγε με δέος τις δηλώσεις της αν και κάποιες φορές ήταν κάτι περισσότερο από εμπρηστικές.
Λέγεται ακόμα ότι χωρίς να το ξέρει ο σύζυγός της, είχε παραγγείλει χιλιάδες πιστόλια και πολυβόλα, σχεδιάζοντας να εξοπλίσει εργάτες των συνδικάτων για να σχηματίσουν ομάδες πολιτοφυλακής.
Η οδύσσεια της σορού της Εβίτας
Οταν η Εβίτα πέθανε από καρκίνο, το 1952, ο Περόν ταρίχευσε το πτώμα της και το εξέθεσε σε δημόσιο προσκύνημα, με χιλιάδες κόσμου της Αργεντινής να σπεύδουν να την αποχαιρετήσουν.
Όταν όμως ο Περόν ανετράπη από στρατιωτικό πραξικόπημα το 1955, το νέο καθεστώς θεώρησε το πτώμα της συζύγου του ως επικίνδυνο πολιτικό σύμβολο και γι’ αυτό εστάλη στην Ευρώπη μέσα σε φορτηγάκι.
Λέγεται πως τάφηκε στο Μιλάνο με το ψεύτικο όνομα Μαρία Μάτζι. Η οδύσσεια της σορού της Εβίτα τελείωσε το 1971, όταν αυτή επεστράφη στον Περόν, ο οποίος διέμενε στη Μαδρίτη.
Ο Περόν πέθανε το 1973 και το πτώμα της Εβίτα γύρισε το 1974 στην Αργεντινή κατόπιν παρέμβασης της τρίτης γυναίκας και χήρας του Περόν, Ιζαμπέλ.
Τελικά, τα οστά της Εβίτας τάφηκαν στον οικογενειακό τάφο των Ντουάρτε, στο κοιμητήριο της Ρεκολέτα στο Μπουένος Άιρες.
Μπορεί η ελίτ της Αργεντινής, ποτέ να μην αποδέχτηκε την Εβίτα, όμως η Ευρώπη θαμπώθηκε με την ομορφιά της και τον δυναμισμό της.
Από την επομένη του θανάτου της, η Εβίτα Περόν πέρασε στη σφαίρα του μύθου.
Έγινε ποπ είδωλο, μέσα από το μιούζικαλ του Άντριου Λόϊντ Γουέμπερ «Εβίτα» (1978) και την κινηματογραφική μεταφορά του από τον Άλαν Πάρκερ το 1996, με πρωταγωνίστρια τη Μαντόνα.
Το πασίγνωστο τραγούδι από το μιούζικαλ «Don’t Cry for Me Argentina», που έγινε παγκόσμια επιτυχία, βασίστηκε στο επίγραμμα που υπάρχει στον τάφο της:
«Μην κλαις για μένα Αργεντινή. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν θα σε εγκαταλείψω».
