Δεν μπορεί να θεωρηθεί έκπληξη η στάση της Ιταλίας απέναντι στην ΕΕ. Αυτό σημειώνει σε άρθρο γνώμης το Politico με τίτλο: «Η Ιταλία δεν είναι η νέα Ελλάδα αλλά η νέα Αργεντινή».
Δεν είναι μόνο ότι η Ρώμη κυβερνάται από μια συμμαχία εξτρεμιστών. Τον ακροδεξιό υπουργό Εσωτερικών, Ματέο Σαλβίνι και τον υπουργό Οικονομικής Ανάπτυξης Λουίτζι Ντι Μάιο του λαϊκιστικού κόμματος των 5 Αστέρων.
Για χρόνια οι ιταλοί πολιτικοί έριχναν το φταίξιμο για τους δημοσιονομικούς περιορισμούς σε ξένους δάκτυλους και κυρίως στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο.
Η δεξιά της Ιταλίας απέδωσε την οικονομική καταιγίδα που έδιωξε τον Μπερλουσκόνι από την πρωθυπουργία το 2011 σε σε διεθνή συνωμοσία. Πρόσφατα, ο πρώην πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι, απαίτησε και πέτυχε ελαστικότητα από τις Βρυξέλλες στο θέμα του προϋπολογισμού.
Η ιταλική κυβέρνηση σήμερα αποτελείται από ετερόκλητους συμμάχους. Η Λέγκα έχει σαν αυτοσκοπό τον περιορισμό της μετανάστευσης με οποιοδήποτε μέσον ενώ το κόμμα των 5 Αστέρων ως λαϊκιστικό κόμμα υπόσχεται παροχές στον φτωχό Ιταλό ρίχνοντας το φταίξιμο για όλα στην ΕΕ. Μέχρι στιγμής οι δυο εταίροι έχουν στρογγυλοποιήσει τις διαφορές τους.
Όμως, το κόστος δανεισμού της Ιταλίας έχει διπλασιαστεί από όταν αυτοί οι δυο ανέβηκαν στην εξουσία την περασμένη Άνοιξη. Κι αυτό είναι πολύ σοβαρό σε μια χώρα που το δημόσιο χρέος είναι πάνω από 2,2 τρις ή 132% του ΑΕΠ. Κι αυτό είναι πολύ δύσκολο για τις μεγάλες επιχειρήσεις που είναι εκεί που κυριαρχεί η Λέγκα, δηλαδή στον ιταλικό Βορρά.
Πόσο θα συνεχίσουν οι μεγάλες επιχειρήσεις του Βορρά να στηρίζουν αυτή την κυβέρνηση; Είναι δύσκολο να το πει κανείς.
Οι λόγοι πίσω από την οικονομική στασιμότητα της Ιταλίας είναι γνωστοί εδώ και δεκαετίες. Άκαμπτη αγορά εργασίας, υπερβολικές δαπάνες και φορολογία. Και οι κυβερνήσεις τα τελευταία 15 χρόνια έχουν προχωρήσει σε ελάχιστες μετταρυθμίσεις.
Ο φετεινός προϋπολογισμός αποκάλυψε ότι η Ιταλία είναι ανίκανη να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις και η στροφή της σε οικονομίες λατινοαμερικάνικου τύπου είναι τώρα αναπόφευκτη.
Οι άνθρωποι τείνουν να υπερεκτιμούν τα άμεσα οφέλη των κρατικών δαπανών και να υποτιμούν τι μπορεί να τους κοστίσει μακροπρόθεσμα.
Τώρα, το πρόβλημα μπορεί να είναι ακόμα χειρότερο. Η κυβέρνηση δεν προτείνει απλώς μια γρήγορη κάλυψη του ελλείμματος, ακολουθούμενη από σκληρή λιτότητα αργότερα που είναι κοινή πρακτική στην Ιταλία. Οι υψηλότερες ελλειμματικές δαπάνες δεν είναι έκτακτο μέτρο. Η ιταλική κυβέρνηση θέλει να το παρουσιάσει ως κανονικότητα. Αλλά δεν είναι…
πηγη: Politico
