Στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας, τους πρώτους που έγιναν μετά την ανατροπή των παγκόσμιων δεδομένων ασφάλειας, λόγω του ιστορικού γεγονότος της 11ης Σεπτεμβρίου του ‘01, είχαν μελετηθεί και σχεδιασθεί πάνω από 10 σενάρια τρομοκρατικής προσβολής στην κλασσική μαραθώνια διαδρομή.
Ευτυχώς, το μόνο που συνέβη ήταν η παρενόχληση ενός εκ των προπορευόμενων από γνωστό ακτιβιστή της φάρσας, που ανέδειξε την τρομερή διάσταση μιας ενδεχόμενης ασύμμετρης επίθεσης. Η αλλαγή στην κατάταξη των πρωτοπόρων και ένα μικρό στίγμα στην λήξη των αγώνων ήταν η μόνες συνέπειες.
Όλα τα σχέδια εκείνης της εποχής, βασικά είχαν ως γνώμονα τον ασύμμετρο χαρακτήρα των επιθέσεων, δηλαδή την έκθεση έως θανάτου, των δραστών που θα επιχειρούσαν το όποιο χτύπημα.
Με τα χρόνια χωρίς να έχει περιοριστεί ο χαρακτήρας αυτών των επιθέσεων, εμφανίζεται η εξίσου φριχτή εκδοχή των ατομικών χτυπημάτων από δράστες που κάνουν μαζική στόχευση.
Ο χαρακτηρισμός των δραστών αυτού του τύπου των τρομοκρατικών επιθέσεων ως «μοναχικών λύκων», εμφανίστηκε προς διετίας με την ατομική πολεμική επιχείρηση του Νορβηγού Μπρέιβικ κατά συμμετεχόντων σε πολιτικές εκδηλώσεις. Για τις υπηρεσίες ασφαλείας, αυτές οι επιθέσεις θεωρούνται δύσκολά αποτρέψιμες, όπως και οι ασύμμετρες, δεδομένου του αβυσσαλέου βάθους του ατομικού κινήτρου.
Ο αιματοβαμμένος μαραθώνιος της Βοστώνης θα περάσει στην ιστορία ως ένα από τα φρικτότερα συμβάντα τρομοκρατικής προσβολής σε μαζική αθλητική εκδήλωση, ηθικού κινήτρου για τους περισσότερους συμμετέχοντες, ανεξαρτήτως από την εμπορευματοποίηση της.
Άλλωστε, αυτό συμβαίνει με τις περισσότερες εκδηλώσεις στον σύγχρονο κόσμο καθώς και οι μεγαλύτεροι Μαραθώνιοι, από τους οποίους έξι στην Αμερικανική Ήπειρο και από αυτούς οι τέσσερεις στις ΗΠΑ, λειτουργούν και ως μηχανές παραγωγής χρήματος.
Ακόμη, οι βόμβες στη Βοστώνη λειτουργούν ήδη ως επιταχυντές ενός νέου κύματος φόβου που ταξιδεύει διηπειρωτικά και αναγορεύει σε θεότητες τους μηχανισμούς ασφαλείας , πίσω από τις εκατοντάδες δραματικές ατομικές ιστορίες των θυμάτων και των οικογενειών τους, που υφαίνουν ένα πέπλο παγκόσμιας συγκίνησης. Μια συγκίνηση από την οποία, βεβαίως σπανίως κοινωνούμε, όταν παρεμφερή συμβάντα ραγίζουν τις ανθρώπινες καρδιές μακριά από την λαμπερή, αλλά τώρα βαρυπενθούσα Βοστώνη.