Η ζωή μετά τη σφαγή της Ουτόγια – Συγκλονιστικές φωτογραφίες των επιζώντων

Οι ιστορίες τους συγκλόνισαν. Είναι εκείνοι που σώθηκαν από το φονικό αμόκ του Άντερς Μπρέιβικ, εκείνο το απόγευμα του Ιουλίου το 2011 στην Ουτόγια. Οι φωτογραφίες τους, αφήνουν άφωνο όποιον τις βλέπει. Γι’ αυτό και τιμήθηκαν.

Είναι η δουλειά της Νορβηγίδας φωτογράφου Άντρεα Γκιέστβανγκ. Γεννήθηκε έξω από το Όσλο και η σφαγή της Ουτόγια τη συγκλόνισε όσο και την υπόλοιπη Νορβηγία. Και αποφάσισε για έξι μήνες να ακολουθήσει τους επιζώντες της τραγωδίας. Και να αποτυπώσει στιγμές τους με τη φωτογραφική της μηχανή.

Η σειρά των φωτογραφιών με τα πορτρέτα των επιζώντων ονομάστηκε One Day In History (Μια Μέρα στην Ιστορία) και τιμήθηκε με το βραβείο L’ Iris d’ Or στην απονομή των Sony World Photography Awards. Η Γκιέστβανγκ έλαβε τον τίτλο του Φωτογράφου της Χρονιάς.

Η Γκιέστβανγκ πέρασε έξι μήνες δίπλα στους επιζώντες. Είδε την αποθεραπεία τους. Την επούλωση των τραυμάτων τους. Των σωματικών, γιατί τα ψυχικά, είναι ακόμη εκεί.

Χαρακτηριστικό το παράδειγμα Ιζελιν Ροουζ Μπορς, 15 ετών. Δε μπορεί να κοιμηθεί, έχει εφιάλτες μετά την επίθεση. Σώθηκε γιατί κρύφτηκε κάτω από έναν βράχο μέχρι να τη σώσει μια βάρκα με τουρίστες. Κατάφερε να κοιμηθεί μόνο όταν η μητέρα της της αγόρασε έναν σκύλο και δίπλα του, ένιωθε πια σιγουριά.

Η 21χρονη Εϊριν Κιάερ πυροβολήθηκε από τον Μπρέιβικ στο στομάχι, στη μασχάλη, στο μπράτσο και το γόνατο. Προσπαθούσε να προστατεύσει μικρότερα παιδιά από το φονικό αμόκ του ακροδεξιού εκτελεστή. Αργότερα, κάθισε στην ακρογιαλιά και περίμενε είτε να πεθάνει από αιμορραγία είτε να επιστρέψει ο Μπρέιβικ.

Σήμερα, δείχνει τις ουλές της με περηφάνια. Σπουδάζει Πολιτική Θεωρία και θέλει μέσα από το Εργατικό κόμμα να μπει στην πολιτική και να κάνει τις ιδέες, πράξη. Κάνει σπορ, ακόμα και κικμποξ. «Καμιά φορά με ενοχλεί που μπορώ να είμαι τόσο λειτουργική όπως όλοι οι άλλοι. Αυτό συνέβη σε εμένα και είμαι σαν οποιοδήποτε άλλο κορίτσι της ηλικίας μου», λέει. Όταν της ζητούν να θυμηθεί εκείνη την ημέρα, λέει: «Είναι σαν ταινία. Βλέπω τα πάντα, τα πρόσωπα, το αίμα, τους τραυματισμούς, αλλά δε μπορώ να νιώσω τίποτα. Δε μπορώ να καταλάβω πως είναι αυτό που συνέβη σε εμένα».

Εκείνο το μεσημέρι Παρασκευής στην Ουτόγια έχασαν τη ζωή τους 77 νέα παιδιά. Σώθηκαν 517. Άλλοι κρύφτηκαν σε βράχους, άλλοι κάτω από καναπέ, άλλοι έτρεξαν, άλλοι έπεσαν στη λίμνη. Και άλλοι, βρήκαν τη δύναμη να κρυφτούν κάτω από τα πτώματα φίλων τους, να προσποιηθούν τους πεθαμένους και να γλιτώσουν.