Για μερικά δευτερόλεπτα, σκέφτηκα πώς θα ήταν αν ξυπνούσα ένα πρωί και μάθαινα ότι εξερράγη μια βόμβα στο μετρό του Συντάγματος, την ώρα που -για παράδειγμα- ο πατέρας μου πήγαινε στη δουλειά του ή η αδερφή μου στο πανεπιστήμιο. Πώς θα ήταν αν τη στιγμή που χάζευα τα μαγαζιά στην Ερμού, ανατιναζόταν δίπλα μου ένας καμικάζι;
Κι αν εγώ έκανα αυτές τις σκέψεις για μερικά δευτερόλεπτα, οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης τις κάνουν… καθημερινά. «Αν προσέξεις στη φωτογραφία από το σημείο της έκρηξης, φαίνεται η τράπεζα που πάω και παίρνω λεφτά», μου έγραψε η φίλη μου η Μαρία που μετακόμισε εκεί πριν από 10 μήνες. «Από εκεί περνάω κάθε μέρα για να πάω στο Σισμανόγλειο…».
Πώς είναι να ζεις μέσα στο φόβο; Να τρέμεις, βγαίνοντας από το σπίτι, μήπως δεν επιστρέψεις ποτέ; Να μην θες να στείλεις το παιδί σου στο σχολείο;
Την τελευταία εβδομάδα, μετά την έκρηξη στην Άγκυρα την περασμένη Κυριακή, υπάλληλοι του Cevahir, του μεγαλύτερου εμπορικού κέντρου της Κωνσταντινούπολης κοντά στην πλατεία Ταξίμ, υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους γιατί φοβούνταν να πάνε στη δουλειά! Πόσο απελπισμένος νιώθεις, όταν αναγκάζεσαι να διαλέξεις ανάμεσα στο μεροκάματο και… την ίδια σου τη ζωή;!
Ο τρόπος που χειρίστηκε η τουρκική κυβέρνηση το σημερινό αιματοκύλισμα ξεπερνά κάθε φαντασία! Χρειάστηκε να περάσουν ώρες, για να τοποθετηθεί επίσημα ο πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου, ο υπουργός Υγείας, Μεχμέτ Μουεζίνογλου, δήλωσε «ΕΥΤΥΧΩΣ που σκοτώθηκαν ξένοι, αλλά είναι κι αυτοί άνθρωποι» και ένας νομάρχης τσακωνόταν στα κανάλια για τον αριθμό των νεκρών: «ο βομβιστής δεν πρέπει να συγκαταλέγεται στους νεκρούς. Έτσι υποτιμάμε τους αθώους ανθρώπους»!
Η Κωνσταντινούπολη έχει μετατραπεί σε… ναρκοπέδιο. Και έτσι θα παραμείνει, όσο ο φόβος θρέφει την εξουσία ενός δικτάτορα.
