Για πολλά χρόνια η λέξη Ποζιτάνο είχε αποκτήσει μέσα μου μια μυθική διάσταση. Μετέφραζα ένα αγγλικό μυθιστόρημα εκείνη την εποχή, για την ακρίβεια ένα απόσπασμα, που περιγράφει αυτό το μυστηριακό και άγριο και ονειρικό μαζί θέρετρο, στο οποίο υποτίθεται ότι ένας παράξενος συγγραφέας είχε γνωρίσει ταυτόχρονα τον έρωτα, την προδοσία και την «επιφάνεια», την εσωτερική γνώση. Ήθελα να το γνωρίσω το συντομότερο δυνατόν – το Ποζιτάνο είχε κάνει κατάληψη στο μυαλό μου, ήθελα κι εγώ μια «επιφάνεια». Την έζησα δύο χρόνια αργότερα.
Μια ακατέργαστη καρδιά
Εκεί στην δύση της Ιταλίας, στην γνωστή παραλία του Αμάλφι, ανάμεσα σε πολλούς ταξιδιωτικούς πειρασμούς, αναγνώρισα το Ποζιτάνο αμέσως μόλις το είδα, από την ταραχή που ένιωσα. Νόμιζα ότι είναι δική μου εμμονή, αλλά μετά έμαθα ότι την ίδια «κλήση» ακούνε και πολλοί άλλοι ταξιδιώτες, που μαγεύονται και φτάνουν εδώ για να βρουν έναν τόπο, αλλά και ένα νόημα. Ποια είναι τα συστατικά που συνθέτουν το Ποζιτάνο; Είναι πανέμορφο, αλλά με τον τυπικό ιταλικό τρόπο: πολύχρωμα σπίτια ανέγγιχτα από τον χρόνο, σκαρφαλωμένα σε έναν ακατέργαστο βράχο, με δάση τριγύρω και την θάλασσα να στραφταλίζει στον ορίζοντα. Όμορφα υλικά, πολύτιμα. Αλλά η μοναδικότητα του Ποζιτάνο, που έφερε «όμηρο» εδώ τον Ίψεν και τον Γκαίτε, ποια είναι; Πολύ κοντά είναι το κοσμοπολίτικο Κάπρι, όλο το Αμάλφι είναι ένα σμαράγδι, τι υπάρχει στο Ποζιτάνο που δεν υπάρχει αλλού στον κόσμο; Χρειαζόμουν πληροφορίες.
https://www.facebook.com/LADbible/videos/426645957901814/
Περιπλάνηση στο Ποζιτάνο
Το ψάξιμο στο ίντερνετ και οι – τυπικές – γνώσεις που μου μετέδωσε ο γλυκομίλητος και διακριτικός ρεσεψιονίστ, δεν ήταν αρκετές. Από δω κι από κει – και από τις ίδιες τις αισθήσεις μου – γνώρισα μια πανέμορφη πολιτεία. Η Viale Pasitea κατηφορίζει προς την ρόδινη και παράξενη και μαγευτική ακτή. Η Via dei Mulini είναι το πέρασμα των θαυμάτων στο ίδιο το Ποζιτάνο, οδηγεί στην καρδιά της ιστορικής πόλης, αλλά μοιάζει με όνειρο, καλλιτέχνες, πλανόδιοι και παράξενες φιγούρες δημιουργούν την αίσθηση ενός εξωπραγματικού δρόμου, μαζί με τα αρχοντικά που δεν τα αγγίζει ο χρόνος. Η Santa Maria Assunta με το πολύχρωμο επιστέγασμά της είναι το σήμα κατατεθέν του Ποζιτάνο, μια μυστηριακή εκκλησία. Η Piazza Flavio με μάγεψε, τέτοια θέα δεν υπάρχει σε πολλά σημεία του κόσμου. Ένιωθα ωστόσο ότι κάτι χάνω, παρά το ότι όλο Το Ποζιτάνο ήταν ανοιχτό βιβλίο στα χέρια μου. Ανοιχτό, ναι, αλλά σε ποια γλώσσα μου μιλούσε;
Στην Piaggia Grande
Μήπως στην θάλασσα θα έβρισκα γιατί είχα έρθει εδώ, στο Ποζιτάνο; Είναι τόσο όμορφη η παραλία, μέσα στον μυχό της μικρής και θαυμαστής πολιτείας, που αξίζει τον κόπο και τα χιλιόμετρα, σίγουρα. Άγρια βαθιά νερά δένουν με μια άμμο πλούσια, όλο χρώματα. Ήθελα να νιώσω όλη την δύναμη του τοπίου, πήγα στο Fornillo και στην La Porta, κρυμμένους κόλπους που κάποιοι τους προσεγγίζουν με καραβάκια, αλλά είναι ανέγγιχτοι. Η επιθυμία μου να είμαι εντελώς μόνη στην παραλία της «πύλης», αφού αυτό σημαίνει La Porta, για να δω πού θα με βγάλει, δεν ευοδώθηκε. Μια παρέα με ένα μικρό ιστιοφόρο κατέφθασε –αλλά ήσυχοι, ακροποδητί κατέβηκαν. Μια κοπέλα από την παρέα με πλησίασε, συστηθήκαμε – από ό,τι κατάλαβα, θεωρούσαν ότι πρέπει να με ενημερώσουν για έναν τόπο που τον θεωρούσαν δικό τους – με ρώτησε στα αγγλικά πού έμενα – στο Positano Art Hotel Pasitea απάντησα, τους άρεσε η επιλογή. Με ρώτησαν αν πήγα στους καταρράκτες – όχι, δεν είχα προλάβει, με συμβούλευσαν να πάω γρήγορα. Με ρώτησαν αν είχα δει την γαλάζια Σπηλιά, ούτε αυτήν την είχα δει. Πόσο καιρό είστε δώ, ρώτησαν λίγες ημέρες.
Πόσο θα μείνετε; Λίγες ημέρες ακόμα. Τους είδα πολύ ανήσυχους. Ένα μικρό συμβούλιο μεταξύ τους, στα ιταλικά, και μετά στα αγγλικά γύρισαν σε μένα: μου πρόσφεραν μια βόλτα με το ιστιοφόρο τους για να δω τους κρυφούς κόλπους στο Ποζιτάνο, και μια περιήγηση για να μην χάσω τα απομακρυσμένα παλάτσι, τους καταρράκτες, τα μαγικά βράχια που μοιάζουν με αγάλματα. Τους κοίταζα σαν από μηχανής θεούς. Είχα την «επιφάνειά» μου. Όταν πίναμε λιμοντσέλο στο Palazzo Murat αφού μου είχαν γνωρίσει τις μεσαιωνικές κρύπτες και τα βογομιλικά μοναστήρια, και αφού με είχαν ξεναγήσει στα άλση των Σαββίνων, των αρχαίων νυμφών της περιοχής, τους διηγήθηκα πώς έφτασα στο Ποζιτάνο, γοητευμένη από σκόρπιες λέξεις. Το ίδιοι και η παρέα τους, μου είπαν. Είχαν έρθει πριν από 20 χρόνια εξαιτίας μιας καρτ ποστάλ. Πότε θα φύγετε, ρώτησα. Δεν φεύγουμε μου είπαν. Μένουμε πια εδώ…Τόση μαγεία…Αδύνατον να της ξεφύγεις…
