Είναι εικόνες που ραγίζουν την καρδιά. Και το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό όταν βλέπεις μικρά παιδιά με δάκρυα στα μάτια να τρώνε μετά από μήνες είναι: αχ καρδούλα μου.
Είναι παιδιά από την πολιορκημένη πόλη Μαντάγια, λίγο έξω από τη Δαμασκό στη Συρία. Μια πόλη όπου ο στρατός του Άσαντ και οι αντάρτες που θέλουν να τον ρίξουν παίζουν τα δικά τους παιχνίδια στις πλάτες των κατοίκων. Εκείνων που καταδίκασαν στην πείνα και σε κάποιες περιπτώσεις, στο θάνατο.
Η πόλη τελεί υπό πολιορκία από τις δυνάμεις του Άσαντ εδώ και έξι μήνες. Τα τρόφιμα τελείωσαν και όσοι είχαν μείνει στην πόλη αναγκάστηκαν να τρώνε γρασίδι, να ψάχνουν στα σκουπίδια για λίγο φαγητό, να πίνουν νερό με αλάτι για να μπορέσουν να επιζήσουν. Κάποιοι τα κατάφεραν, άλλοι όχι.
Κανείς δεν τους βοήθησε. Κυρίως δεν τους βοήθησαν οι ίδιοι οι συμπατριώτες τους. Κάτοικοι της πόλης καταγγέλλουν πως ο στρατός του Άσαντ είχε αποκλείσει τα πάντα και οι προμήθειες δεν έφταναν. Αλλά και οι άλλοι, οι αντάρτες, εκείνοι που μάχονται τον Άσαντ για να τον ρίξουν και φέρουν μια καλύτερη μέρα στη Συρία (λένε), εκείνοι που είχαν τρόφιμα, είτε τα έδιναν στους συγγενείς και τους φίλους τους είτε τα πωλούσαν στη μαύρη αγορά.
Το πρόσωπο του εμφυλίου στη Συρία, εκτός από τους πρόσφυγες που πνίγονται στο Αιγαίο είναι και τα αποστεωμένα πρόσωπα των παιδιών και των ενηλίκων της Μαντάγια, εκείνων που καταδικάστηκαν στην ασιτία για έξι μήνες. Των ανθρώπων που χρειάστηκε να δουν τους δικούς τους να πεθαίνουν για να “ξυπνήσει” η διεθνής κοινότητα και να πείσει τον Άσαντ να επιτρέψει να φτάσει στην πόλη η ανθρωπιστική βοήθεια.
Και όταν το βράδυ της περασμένης Δευτέρας έφτασε, οι εικόνες ήταν κάτι περισσότερο από συγκλονιστικές: ήταν σπαρακτικές. Παιδιά με λαχτάρα παίρνουν στα χέρια τους το φαγητό. Και με δάκρυα να τρέχουν από τα μάτια τους, δάκρυα λαχτάρας και χαράς αρχίζουν να τρώνε.
«Οι αντάρτες δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να εμπορεύονται το αίμα των ανθρώπων» λέει μια γυναίκα. «Τους ενδιαφέρει μόνο να εξασφαλίζουν τρόφιμα για τους ίδιους και τις οικογένειές τους και να πωλούν τα υπόλοιπα σε αστρονομικές τιμές», συμπληρώνει.
Μια άλλη καταγγέλλει πως οι ομάδες Ahrar al-Sham και Nusra Front έχουν τρόφιμα αλλά δεν δίνουν σε όλους. «Αναγκαστήκαμε να τρώμε γρασίδι για να τα καταφέρουμε», λέει. Το κατά πόσο οι καταγγελίες για τη στάση των ανταρτών αληθεύουν είναι κάτι που σηκώνει συζήτηση. Άλλωστε, οι κάτοικοι συνοδεύονταν από στρατιωτικούς του Άσαντ, από ανθρώπους που άκουγαν τι έλεγαν στους δημοσιογράφους. Κι αν θέλεις να ζήσεις και να επιζήσεις σε έναν εμφύλιο πόλεμο, ίσως να πρέπει να πεις αυτό που κάποιοι θέλουν να ακούσουν…
