Άνθρωποι ενός κατώτερου Θεού. Δεν είναι. Αλλά έτσι τους αντιμετωπίζουν όλοι. Εν μέσω Χριστουγέννων, της γιορτής της αγάπης όπως αρεσκόμαστε να την αποκαλούμε, έρχεται η σκληρή, η ντροπιαστική πραγματικότητα, να μας δώσει ένα ηχηρό χαστούκι. Υπάρχουν άνθρωποι που αντιμετωπίζονται σαν παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Είναι οι Σύροι πρόσφυγες. Έτσι τους αντιμετωπίζουν στην Ευρώπη, έτσι και στο Λίβανο, στους προσφυγικούς καταυλισμούς που (υποτίθεται πως) στήθηκαν για να τους προστατεύσουν.
Ανήλικα κορίτσια, αθώες παιδικές ψυχές που έζησαν τη φρίκη του πολέμου και την προσφυγιά, αναγκάζονται ακόμη και να γίνονται πόρνες ή να παντρεύονται για να μπορέσουν οι οικογένειές τους να επιζήσουν. Οι εργαζόμενοι στις οργανώσεις αρωγής το αποκαλούν “σεξ επιβίωσης”. Γυναίκες και κορίτσια, κάποια ακόμη και 12 ετών, αναγκάζονται να πωλούν το σώμα τους για να κερδίσουν χρήματα για τις ίδιες και τις οικογένειές τους. Πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει ο άνθρωπος; Όχι εκείνες που αναγκάζονται να γίνουν πόρνες, αλλά εκείνοι που τις οδηγούν εκεί…
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό: ανήλικα κορίτσια εξαναγκάζονται σε “γάμους για ευχαρίστηση”. Φυσικά, όχι για τη δική τους ευχαρίστηση, αλλά για την ηδονή εκείνων των αχρείων που πληρώνουν τις οικογένειές τους (με προστασία ή με χρήματα) για να μπορέσουν να κάνουν σεξ με ανήλικα κορίτσια, τα οποία το πιθανότερο είναι πως δεν γνωρίζουν πως οι σύζυγοί τους έχουν το δικαίωμα (και μάλιστα νόμιμα και με δικαστική απόφαση) να τις παρατήσουν και να πάρουν διαζύγιο μετά από 72 ώρες γάμου! Σύμφωνα με αξιωματούχους, πολλοί άνδρες ταξιδεύουν από άλλες χώρες στους προσφυγικούς καταυλισμούς του Λιβάνου μόνο για “γάμους ευχαρίστησης”. Κατάντια…
Εργαζόμενοι σε οργανισμούς αρωγής προσφύγουν αποκάλυψαν στη Daily Mail πως ένα 14χρονο κορίτσι εγκαταλείφθηκε μετά από μια εβδομάδα έγγαμου βίου και αφού της είπαν πως ο άνδρας της θα έστελνε κάποιον να την πάρει. Αλλά ποτέ ξανά δεν έμαθε νέα του. Ένα 15χρονο κορίτσι, το οποίο αναγκάστηκε να παντρευτεί για να βοηθήσει την επταμελή οικογένειά της, οδηγήθηκε σε άσυλο αφού ο 23χρονος σύζυγός της την έδερνε επανειλημμένα.
Η 12χρονη Χουρίγια (σ.σ. δεν είναι αυτό το πραγματικό της όνομα) εγκατέλειψε την πόλη Ιντιλίμπ στη Συρία μαζί με την οικογένειά της πριν από τρία χρόνια. Είναι ακόμη ένα κορίτσι που χρειάζεται προστασία. Ένας 17χρονος έχει αρχίσει να την ακολουθεί και να την παρενοχλεί. Ο πατέρας της λέει πως είναι αναγκασμένος να την παντρέψει με το αγόρι, αφού δεν υπάρχει άλλος τρόπος να την προστατεύσει, από τη στιγμή που η αστυνομία του Λιβάνου δεν έχει καμία δικαιοδοσία στους πρόσφυγες από τη Συρία. Η μητέρα της, η 30χρονη Νουρ, θύμα και η ίδια ενός γάμου σε νεαρή ηλικία, δεν θέλει να δει την κόρη της να ζει τη δική της ζωή. Αλλά δεν μπορεί να σταματήσει το γάμο, αφού η οικογένεια του αγοριού υποστηρίζει πως ο νεαρός την αγαπάει και αρνείται να βοηθήσει αν δεν γίνει ο γάμος. Τη γνώμη της 12χρονης δεν την ακούει κανείς: δεν θέλει να παντρευτεί και λέει πως προτιμά να γυρίσει στη Συρία του εμφυλίου και να ζει με τις βόμβες και το φόβο του θανάτου.
«Οι οικογένειες είναι απελπισμένες και έτοιμες να κάνουν ό,τι χρειαστεί για να επιβιώσουν» λέει δυτικός αξιωματούχος αρωγής που εργάζεται στη Βηρυτό. «Γυναίκες και νεαρά κορίτσια υπομένουν τους προσωρινούς γάμους σε αντάλλαγμα για χρήματα ή προστασία, όπως μια συμφωνία για βίζα ή για στέγαση. Κάποιες ξέρουν πως είναι μόνο για λίγες μέρες, άλλες εξαναγκάζονται από τις οικογένειές τους, άλλες πιστεύουν πως πρόκειται για πραγματικό γάμο ή είναι έγκυες.
Την ίδια στιγμή, υπάρχουν και οι περιπτώσεις που πατεράδες παντρεύονται τις ίδιες τους τις κόρες, υποστηρίζοντας πως το κάνουν για να τις προστατεύσουν από την παρενόχληση από άλλους άνδρες στον καταυλισμό ή γειτονικές πόλεις. Πολλές γυναίκες πρόσφυγες, ειδικά αν έχουν φύγει από τη Συρία χωρίς τους συζύγους τους, ακόμη κι αν έχουν παιδιά, γίνονται έρμαιο στις διαθέσεις δουλεμπόρων ή νταβατζήδων, καθώς έχουν λίγα ή καθόλου εισοδήματα. Είναι χαρακτηριστικό πως στους καταυλισμούς της Ιορδανίας, οι ίδιοι οι άνδρες εκδίδουν τις γυναίκες τους, ενώ από τη Συρία είναι οι περισσότερες γυναίκες που εργάζονται στους οίκους ανοχής της χώρας!
Θύματα της προσφυγιάς και όλων εκείνων που εκμεταλλεύονται ανθρώπους χωρίς ελπίδα δεν είναι μόνο τα ανήλικα κορίτσια και οι γυναίκες. Οικογένειες αναγκάζονται να στέλνουν τα παιδιά τους, ακόμη και εξάχρονα παιδιά, να δουλέψουν στα χωράφια και να βγάζουν πατάτες ή σε εργοστάσια ή ακόμη και σε συνεργεία αυτοκινήτων.
Ένα παράδειγμα είναι ο 11χρονος Σαμέρ και ο 10χρονος αδερφός του Μοχάμαντ, δυο παιδιά που γνώρισαν το σκληρό πρόσωπο της ζωής, την προσφυγιά και δεν θα ζήσουν ποτέ μια φυσιολογική παιδική ηλικία. Ζουν στο προάστιο της Βηρυτού Jdeideh Roeissat, σε ένα σπίτι δυο δωματίων σε ένα μισοτελειωμένο κτίριο, μαζί με την 38χρονη μητέρα τους Αμίνα, τη θεία τους και τις τρεις αδερφές τους. Κάθε μέρα στις 07:30 το πρωί φεύγουν για να δουλέψουν 12 ώρες σε ένα από τα συνεργεία της πόλης ως μηχανικοί αυτοκινήτων.
Υπό το φόβο των τζιχαντιστών, η οικογένεια εγκατέλειψε τη Ράκα της Συρίας (πόλη που το Ισλαμικό Κράτος έχει ανακηρύξει πρωτεύουσα του Χαλιφάτου του). «Δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να φύγουμε. Ζούσαμε υπό το φόβο τους. Παντύ υπήρχαν ελεύθεροι σκοπευτές, που σκότωναν κόσμο, γίνονταν εκτελέσεις στη μέση του δρόμου, δεν άφηναν τις γυναίκες να κυκλοφορήσουν σχεδόν. Ήμασταν τρομοκρατημένοι. Δεν μου αρέσει που τα αγόρια πρέπει να δουλεύουν αλλά δεν υπάρχει επιλογή». Στο σπίτι που μένουν πρέπει να πληρώνουν ενοίκιο σχεδόν 190 ευρώ και για να ζήσουν τους μένουν μόλις 80 από αυτά που κερδίζουν ο Σαμέρ και ο Μοχάμαντ.
«Ο πατέρας μου έχει πεθάνει οπότε πρέπει να δουλέψω. Προσπάθησα να πάω σχολείο αλλά το παράτησα γιατί χρειαζόμασταν τα λεφτά. Δεν έχω άλλη επιλογή» λέει ο 11χρονος Σαμέρ.
Στη συνοικία Ζοκακ Ελ Μπλατ, η ζωή είναι εξίσου δύσκολη για τον 15χρονο Αμπεντ, που αναγκάζεται να μαζεύει πλαστικό και μέταλλο από τα σκουπίδια σε όλη την πόλη για να μπορεί να στείλει μερικά χρήματα στην οικογένειά του, στον πατέρα και τα έξι αδέρφια του (αγόρια και κορίτσια) που μένουν σε ένα χωριό κοντά στο Χαλέπι. Μαζεύει λιγότερα από λιγότερα από 30 ευρώ μετά από 14 ώρες δουλειάς. Ζει σε ένα σπίτι χωρίς παράθυρα με συγγενείς και τα τέσσερα παιδιά τους και δεν έχει δει την οικογένειά του εδώ και τρία χρόνια.
Όπως κι άλλοι Σύροι παράνομοι εργάτες, αναγκάζεται να περιμένει κάτω από γέφυρες για ώρες, ακόμη και να ξυλοκοπείται από άλλους, περιμένοντας κάποιον ντόπιο να του δώσει δουλειά. «Κάποιες μέρες είμαι τυχερός κάποιες άλλες όχι. Αυτές τις μέρες ανησυχώ για την οικογένειά μου», λέει. Ο Αμπεντ έχει πρόβλημα με το μάτι του. Χρειάζεται εγχείρηση αλλά δεν μπορεί να σταματήσει να δουλεύει. Και όσο δεν το κάνει, η κατάστασή του χειροτερεύει. Η μητέρα του πέθανε στη γέννα και εκείνος δεν μπορεί παρά να βοηθά οικονομικά την οικογένειά του. Είναι η σωτηρία τους. Δυστυχώς, όχι η δική του…
Στην περιφέρεια Ακκαρ «ανθεί» η παιδική εργασία. Εκεί έχουν βγει “καταφύγιο” περισσότεροι από 100.000 πρόσφυγες. Η περιοχή είναι γνωστή για τα φρούτα, τις ελιές, τις πατάτες και τον καπνό που βγάζει. Στον καταυλισμό του Ταλ Ζαφαρ όπου έχουν βρει υποτυπώδη στέγη 40 οικογένειες, σχεδόν 30 παιδιά αναγκάζονται να δουλεύουν στα χωράφια. Όπως η Αμάλ, ένα 11χρονο κορίτσι, που μαζεύει πατάτες, ξηρούς καρπούς, βότανα και καπνό τα τελευταία δυο χρόνια από τις 06:00 το ξημέρωμα μέχρι τις 02:00 μετά τα μεσάνυχτα για ψίχουλα.
«Οι πατάτες είναι το χειρότερο. Είναι δύσκολο να σκύβεις, να σκάβεις… Τα τσουβάλια είναι βαριά για να σηκώσεις και είμαι κουρασμένη, ειδικά το καλοκαίρι που κάνει τόση ζέστη», λέει ο 11χρονο κορίτσι. Που όμως δεν χάνει το χαμόγελό του. «Ξέρω πως είμαι παιδί αλλά πρέπει να προσέξω την οικογένειά μου. Μπορεί να είναι έως και 50 παιδιά στο χωράφι, όλοι νιώθουμε το ίδιο αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή», λέει.
Πηγή – Φωτογραφίες: Daily Mail
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163